Ακομα και αν…

“Ακόμα και αν”.

DSC03061-1038x576

Είναι μια μικρή δήλωση που με έχει προβληματίσει αρκετά τελευταία. Ένα μεγάλο μέρος όσων πιστεύουμε για το Θεό μπορεί να εξαρτηθεί από αυτές τις τρεις λέξεις, ειδικά όταν συνδυάζονται με πράγματα που δεν θέλουμε να γίνουν. Ακόμη κι αν αποτύχω, ακόμη κι αν δεν παντρευτώ ποτέ, ακόμη και αν δεν γίνει καλά, ακόμη κι αν απολυθώ, ακόμη κι αν χάσω τα πάντα. Αυτές οι λέξεις έχουν μεγάλο βάρος και δύναμη, μα μόνο όση δύναμη τους επιτρέπουμε εμείς να έχουν.

Στο βιβλίο του Δανιήλ, στο τρίτο κεφάλαιο, βλέπουμε την ιστορία του Σαδράχ, του Μισάχ και του Αβδεναγώ. Αυτοί ήταν τρεις τύποι (με αρκετά περίεργα ονόματα είναι η αλήθεια) που αγαπούσαν το Θεό τόσο πολύ που ήταν διατεθειμένοι να πεθάνουν για τη πίστη τους. Ο βασιλιάς εκείνης της εποχής έφτιαξε ένα χρυσό άγαλμα και θέσπισε νόμο για να το λατρεύουν όλοι. Οι τρεις άνδρες αρνήθηκαν να προσκυνήσουν οποιονδήποτε εκτός από το Θεό, και καταδικάστηκαν σε θάνατο στη φωτιά, σε ένα τεράστιο καμίνι. Λίγο πριν τους ρίξουν μέσα, ο βασιλιάς έδωσε στο Σαδράχ, το Μισάχ και τον Αβδεναγώ μια τελευταία ευκαιρία να αλλάξουν γνώμη. Αυτοί απάντησαν λέγοντας πως ¨ο Θεός που υπηρετούμε είναι ικανός να μας γλυτώσει από αυτό το φλεγόμενο καμίνι. Αλλά ακόμη κι αν δεν το κάνει, θέλουμε να γνωρίζεις πως ούτε θα υπηρετήσουμε τους θεούς σου, ούτε θα προσκυνήσουμε το χρυσάφι.” Ο βασιλιάς έγινε έξαλλος, και διέταξε να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο η φωτιά. Τους έριξε μέσα, μα ο Σαδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδεναγώ έμειναν αβλαβείς.

Η πίστη των τριών αυτών ανδρών μου φαίνεται καταπληκτική. Ήξεραν πως ο Θεός είτε θα τους έσωζε, είτε επρόκειτο να πεθάνουν με έναν απίστευτα επίπονο τρόπο. Αυτές ήταν οι μόνες δύο επιλογές, παρ’ όλα αυτά συνέχισαν να κρατούν τη πίστη τους. Ελπίζω να μην βρεθείς ποτέ στη θέση όπου πρέπει να διαλέξεις το Θεό και το μαρτυρικό θάνατο, αλλά η ιστορία τους μας δίνει ελπίδα για εκείνες τις σημαντικές στιγμές που πρέπει να πούμε “Ακόμη κι αν”.

Το καλοκαίρι πριν το τελευταίο έτος μου στο πανεπιστήμιο, ένα κορίτσι από τη σχολή μου βρέθηκε σε ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα. Οι γιατροί δεν ήταν σίγουροι για την επιβίωσή της, πόσο μάλλον για το πως θα έμοιαζε η ζωή της αν κατάφερνε να επιβιώσει, καθώς υπήρχε ζημιά στον εγκέφαλο. Θυμάμαι να βλέπω στο Facebook μια ανάρτηση της καλύτερης φίλης της. Ήταν μόνο τέσσερις λέξεις: “Ο Θεός είναι κυρίαρχος.” Ήταν σαν αυτό το άτομο να είχε αποφασίσει εκ των προτέρων πως ακόμη και στη χειρότερη εξέλιξη της κατάστασης της φίλης της, ο Θεός ακόμη κρατά τον έλεγχο πάνω από τα πάντα, και θα έβρισκε τον τρόπο ώστε τελικά όλα να είναι εν τάξει.

Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης αυτού του κοριτσιού, ο πατέρας της ξεκίνησε ένα blog για να κρατά τους πάντες ενήμερους για την κατάστασή της. Δημοσίευσε σε αυτό κάποιες από τις πιο προκλητικές σκέψεις που έχω διαβάσει ποτέ πάνω στην εμπιστοσύνη στο Θεό και στην ικανότητα να προχωράς μπροστά παρ’ όλες τις δυσκολίες της ζωής. Οι γιατροί δεν πίστευαν πως η κόρη του θα επιβίωνε, μα τα κατάφερε. Είπαν πως μπορεί να μην ξυπνούσε ποτέ από το κώμα στο οποίο είχε πέσει, μα το έκανε. Είπαν πως μπορεί να μην ξαναμάθει ποτέ να περπατά κανονικά, μα τα κατάφερε. Είπαν πως δεν θα επανακτήσει ποτέ αρκετή εγκεφαλική λειτουργία για να είναι μια “κανονική” εικοσάχρονη, μα τη τελευταία φορά που άκουσα νέα της επανεγγραφόταν στη σχολή και ξεκινούσε ξανά μαθήματα. Τελικά έδωσε μία από τις πιο δυνατές ομιλίες στην αποφοίτησή μου, μοιραζόμενη όλα όσα ο Θεός την είχε βοηθήσει να περάσει εκείνο το χρόνο. Το δικό της “ακόμη κι αν”, η ιστορία της, είναι τουλάχιστον θαυμάσια, και ενέπνευσε χιλιάδες.

Όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά, το “ακόμη και αν” δεν φαίνεται τόσο άσχημο. Μα κάποια στιγμή θα βρεθούμε σε μια κατάσταση η οποία δεν θα εξελιχθεί προς το καλύτερο. Κάποιος για τον οποίο προσευχόμαστε για θεραπεία θα πεθάνει. Ένας/μια σύζυγος θα διαλύσει ένα γάμο. Μπορεί να χάσουμε φίλους εξ’αιτίας μιας κακής επαγγελματικής συμφωνίας. Τα σχέδιά μας, οι ελπίδες ή τα όνειρα μπορεί να χαθούν σαν καπνός. Και είναι σε αυτές τις στιγμές που η αγάπη του Θεού μπορεί να μοιάσει απόμακρη. Μπορεί να μείνουμε νιώθοντας κενοί και ξεχασμένοι, και το χειρότερο, μόνοι.

Πρέπει στη κορύφωση αυτών των στιγμών να αποφασίσουμε πως θα συνεχίσουμε. Πρέπει να επιλέξουμε να πιστεύουμε πως ο Θεός είναι καλός, και έχει τον έλεγχο. Πρέπει να ξεπεράσουμε το φόβο μας και να εμπιστευτούμε πως όλα θα είναι καλά στο τέλος. Και ακόμη κι αν δεν έχουν τα πάντα τη καλύτερη κατάληξη πρέπει να διαλέξουμε να πούμε, “Εντάξει Θεέ, δεν ξέρω τι κάνεις εδώ, μα σε εμπιστεύομαι.” Είναι εύκολο να το γράφω αυτό τώρα και για εσένα να το διαβάζεις, μα είναι πολύ δυσκολότερο να το ζει κανείς.

Συχνά, σε πολλούς χριστιανικούς κύκλους, η πίστη έχει γίνει περισσότερο η απάντηση. Στη δική μου ζωή βρίσκω πως ξανά και ξανά οι στιγμές που νιώθω πιο κοντά στο Θεό είναι όταν έχω μόλις βγει από ένα καλό συνέδριο ή έχω ακούσει ένα καλό κήρυγμα. Είναι σαν να χρειάζομαι μπαταρίες για να μείνω ενθουσιασμένος για τη πίστη μου και για το τι κάνει ο Θεός στη ζωή μου. Μα δεν θα έπρεπε να ζούμε έτσι! Στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφάλαιο 8, καλούμαστε να είμαστε νικητές στις δυσκολίες μέσω αυτού που μας αγάπησε. Νικητής είναι αυτός ο οποίος ξεπερνά τα εμπόδια στη ζωή, όχι κάποιος που τον συγκρατεί το καλώδιο στη πρίζα. Όταν η πίστη μας εξαρτάται από τις καλές συναισθηματικές μας στιγμές γίνεται σταδιακά όλο και πιο δύσκολο να δούμε το Θεό μέσα στους αγώνες και τον πόνο.

Οπότε, τι μπορούμε να κάνουμε; Πως στεκόμαστε δυνατοί όταν έρχονται στιγμές που πρέπει να πούμε “ακόμη κι αν…”, και αμφισβητούμε τα πάντα; Άκουσα έναν ομιλητή πρόσφατα να λέει “Δεν χρειάζεται να νιώθεις την πίστη για να την έχεις.” Αυτό το βρήκα πολύ ενθαρρυντικό. Δεν βλέπουμε πάντα το Θεό να εργάζεται στη ζωή μας μα αυτό δεν σημαίνει πως δεν το κάνει. Γνωρίζουμε πως ο Θεός μας αγαπά· η Αγία Γραφή είναι εκκωφαντικά ξεκάθαρη σε αυτό.

Στην ιστορία του Σαδράχ του Μισάχ και του Αβδεναγώ γίνεται κάτι καταπληκτικό πέρα από το ότι γλυτώνουν το θάνατο από τη φωτιά. Όταν βρίσκονται μέσα στο καμίνι, στο βιβλίο του Δανιήλ κεφ. 3 εδάφιο 25 βλέπουμε πως δεν ήταν μόνοι τους. Ένας τέταρτος άνδρας φάνηκε μέσα στη φωτιά μαζί τους. Ανάμεσα στις φλόγες και στο μαρτύριο που αντιμετώπιζαν, ο Θεός ήταν εκεί μαζί τους στα χαρακώματα. Πόσο γρήγορα το ξεχνάμε αυτό…

Όταν κάποιος μας λέει πως πονά ή πως περνά δύσκολα με κάποιο θέμα οι απόκρισή μας συνήθως είναι παρόμοια με αυτές που βρίσκουμε σε καρτ ποστάλ. Προσπαθούμε να δώσουμε ελπίδα και ενθάρρυνση με φράσεις όπως “ο Θεός θα είναι μαζί σου μέσα σε όλο αυτό” ή “θα προσεύχομαι για εσένα”. Μιλάμε με τη καλύτερη προδιάθεση μα τα λόγια μας μοιάζουν να υστερούν τις περισσότερες φορές. Ίσως η καλύτερη ενθάρρυνση που μπορούμε να δώσουμε είναι απλά το να είμαστε εκεί.

Αν είμαστε εμείς που πονάμε ή νιώθουμε αβοήθητοι ή αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση που είναι εκτός ελέγχου χρειαζόμαστε μια υπενθύμιση πως δεν είμαστε μόνοι. Υπάρχουν άνθρωποι που δυσκολεύονται όπως κι εμείς, ή νιώθουν το ίδιο που νοιώθουμε εμείς. Πιο παρήγορο είναι το να γνωρίζουμε πως ο Χριστός είναι εδώ μαζί μας. Ακόμη και στις δυσκολίες, στον πόνο της ζωής, και σε όλα τα καμίνια που θα χρειαστεί να περάσουμε, Αυτός είναι εκεί μαζί μας. Ο Θεός είναι κυρίαρχος, έχει τον έλεγχο, και θα σε βοηθήσει σε όλα τα “ακόμη κι αν” που ίσως συναντήσεις.

(Μεταφρασμένο άρθρο του Michael Carey, από το προσωπικό του blog lifeanyone)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *