ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΨΑΧΝΟΥΝ ΘΕΟ.

Την Κυριακή έτυχε να βγω βόλτα με μία παρέα τελείως ετερόκλητη. Κάποιοι ναι γνωριζόμασταν μεταξύ μας αλλά και πάλι ήμασταν λίγο άσχετοι μέσα στην παρέα. Είχαμε πάει για να αποχαιρετήσουμε μία φίλη που φεύγει πρώτη φορά να πάει στην Κωνσταντινούπολη να γνωρίσει την οικογένειά της εκεί και θα λείψει αρκετές ημέρες. Όπως καθόμασταν εκεί στην Πλατεία της Αγ. Φωτεινής στην Νέα Σμύρνη, όλοι ήμασταν κάτι τις μαγκωμένοι.

Και μπαμ ξαφνικά πέφτει μία ερώτηση: γιατί είναι τόσο δύσκολο να πας στον Παράδεισο; Και αν τελικά είναι όντως δύσκολο, κριτήρια και τα λοιπά και τα λοιπά. Σε λίγο η συζήτηση επεκτάθηκε. Φτάσαμε στο ωραιότατο φιλοσοφικό σημείο για το αν η πίστη είναι αυθυποβολή τελικά και αν ο Θεός μπορεί να είναι μία καρέκλα. (Έβγαζε, νομίζω, νόημα εκείνη την ώρα.)
Όλοι μας είχαμε μπλεχτεί στην συζήτηση χωρίς να βάζουμε δογματικές ταμπέλες: ευαγγελικός, ορθόδοξος, ορθόδοξος που δεν πάει εκκλησία, αγνωστικιστής άθεος, γνωστικής θειστής ή το ανάποδο.

Αυτό που πήρα εγώ από αυτή την βραδιά ήταν ότι ο κόσμος ψάχνει θεό. Δεν τον ψάχνει όμως εκεί που περιμένουμε ότι θα τον ψάχνει. Τον ψάχνει στους δρόμους, στις πλατείας, στον άνθρωπο απέναντί του. Όλοι ψάχνουμε Θεό.

Και εμένα μου αρέσει πολύ.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *