Κι εδώ έρχεται ο στρατιώτης της υπόθεσης. Το κακομαθημένο που πήγε και κουρεύτηκε και παρουσιάστηκε στο κέντρο εκπαίδευσης. Έκλεισε η πόρτα πίσω του και έμεινε μόνος. Χωρίς οικογένεια, χωρίς συγγενείς και χωρίς καβάντζες. Στην καλύτερη περίπτωση, θα μπει με κάποιον φίλο ή γνωστό στην ίδια σειρά, που μπορεί να μην ταιριάζουν κιόλας. Εκεί θα μάθει την πραγματική ζωή. Από «γράσο» θα γίνει άνθρωπος. Όσο πιο κακομαθημένος ήταν πριν τόσο δυσκολότερα θα μάθει. Γιατί πρέπει να μάθει.
Αν θέλω να κουβαλάω, να εκπροσωπώ το όνομα Χριστιανός, θα πρέπει να πολεμήσω. Θα πρέπει να εκπαιδευτώ, θα πρέπει να γίνω στρατιώτης. Με έναν Στρατηγό. Με κανένα λοχαγό, με κανένα λοχία. Θα πρέπει να κοιτάω μόνο τον αρχηγό μου. Αυτόν που έχει ήδη πολεμήσει και έχει ήδη αποδείξει τη νίκη του, τις ουλές του και την ηγεμοσύνη του.
Στη θεωρία όλα απλά είναι, αλλά η πράξη με δυσκολεύει πάρα πολύ. Σαν στρατιώτης (αν φανταστούμε την εικόνα παραταγμένο το τάγμα) δεν γίνεται να κλαψουρίζω. Σπάει η συνοχή. Δεν γίνεται οι άλλοι να είναι στα χαρακώματα κι εγώ να ρίχνω πασιέντζες στα μετόπισθεν. Δεν γίνεται να πολεμάω, να ιδρώνω, να επικεντρώνομαι στην άμυνα και ταυτόχρονα να θέλω να κατακτήσω οχυρά και ΝΑ ΚΟΙΤΑΩ ΑΝ ΕΧΕΙ ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΟ ΣΑΚΑΚΙ Ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ ΣΥΝΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΜΟΥ. Αν έχουμε διχόνοια μεταξύ μας μάλλον δεν πολεμάμε. Επίσης δεν γίνεται κάποιοι στρατιώτες να ξέρουν τον Στρατηγό και να αρνούνται ότι τον ξέρουν οι άλλοι. Να θέλουν αποκλειστικότητα στα σύμβολα και στα μελλοντικά μετάλλια της μάχης.
Μπορεί να μην είσαι στη μάχη, μπορεί να μην είμαι κι εγώ, αλλά τα level εκεί θα τα πάρουμε. Όταν έχουμε ενωθεί απέναντι στον εχθρό, θα με χρειαστείς και θα σε χρειαστώ. Κι υπάρχουν και κάποιοι που δεν θέλουν τη μάχη. Καλώς ή κακώς όμως η μάχη θα έρθει σε αυτούς κι εκεί θα φανεί η προετοιμασία του καθένα. Το υλικό που είμαι φτιαγμένος εγώ πρώτα.
Κάτι τελευταίο, άλλαξε τη λέξη αγάπη με τη λέξη στρατιώτης:
Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν· πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.
REDMAN
Μια ένσταση έχω όσον αφορά την εικόνα που παρουσιάζεις του στρατού.
Πρώτον, δεν σταματάς καθόλου να γκρινιάζεις στο στρατό.
Αντιθέτως!
Μόλις πέφτουν τα πρώτα ζοριλίκια (εμπλοκές, πήξιμο στις υπηρεσίες, τα νούμερα, λίγο τέντωμα απ’ τους ανωτέρους, κανείς άσχετος μάγειρας κτλ) τηλέφωνο για μετάθεση – αν δεν είσαι ήδη κ*λόβυσμα να την έχεις αράξεις σε καμιά μονάδα κοντά στο σπιτάκι σου (σε κανένα Πεντάγωνο, 401 κτλ.)
Και όχι και πραγματική ζωή ο στρατός!
Αυτός που δουλεύει απ’ τα 16 του πχ. και για τους χ, ψ, λόγους δεν πήγε (δεν μπορούσε, δεν ήθελε να πάει, whatever) στρατό, ξέρει πολύ περισσότερα για την πραγματική ζωή κι ας μην έχει πάει ποτέ στρατό.
Και μην ακούσω τις μέγιστες ανοησίες ότι ο στρατός σε κάνει άντρα!
Και στο στρατό δεν μαθαίνεις απολύτως ΤΙΠΟΤΑ.
Μην βγει να πει κανείς για την πειθαρχία, το συλλογικό πνεύμα. Θα γελάσω!
Αντιθέτως μάλιστα.
Τα στοιχεία της ατομικισμού, ιδιώτευσης, του κοιτάω την πάρτη μου εις βάρος των άλλων κτλ. που μπορεί να υπήρχαν μέσα σου, στο στρατό τα αναπτύσσεις στο ΜΕΓΙΣΤΟ, ειδικά αν δεν έχεις πάει μεγάλος και δεν έχεις διαμορφωμένο ακόμα χαρακτήρα.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, έτσι;
Κατά τ’ άλλα βέβαια (γιατί προφανώς δεν είναι το θέμα ο στρατός εδώ) είναι πολύ ωραία η παρομοίωση και γόνιμη.
Ναι εγω στο μυαλο μου ειχα τον στρατο του τοτε…Οχι τωρα…
Τότε???
Dhladh legeones, spa8ia klp…Oxi tanks k radar