Το Σεμνό Ντύσιμο

Θα είμαι ειλικρινής: οι συζητήσεις περί σεμνότητος με κάνουν να νοιώθω λίγο άβολα.

Lessons-From-Dad-on-Fashion-short-shorts

Είμαι άντρας και ας μην κρυβόμαστε: οι χριστιανικοί μας κανόνες σεμνότητος είναι αρκετά σεξιστικοί, ρίχνοντας πολύ μεγαλύτερη ευθύνη στις γυναίκες παρά στους άντρες.
Οι περισσότεροι από μας έχουμε μεγαλώσει σε μια κουλτούρα όπου οι άντρες ανεξάρτητα τού πόσο ελκυστικό σώμα μπορεί να έχουν μπορούν και κυκλοφορούν στην παραλία με τα μαγιώ ή τα σωρτσάκια χωρίς καν να χρειαστεί να σκεφτούν για το τί μπορεί να προκαλούν στις γυναίκες που θα τους βλέπουν.

Ναι ξέρω θα μου πείτε αυτό είναι επειδή οι άντρες ερεθίζονται πιο εύκολα από τις γυναίκες με κάτι που θα δουν. Όλοι το λέμε αυτό. Αλλά πόσο αλήθεια είναι; Μήπως θα μπορούσε να είναι ότι οι γυναίκες έχουν και πιο υψηλές απαιτήσεις (πιο υψηλά standards) για να θεωρήσουν κάτι ελκυστικό σε έναν άντρα και είναι πιο διστακτικές συνήθως στο να το εκφράσουν;

Θα μπορούσε μήπως να είναι όμως και ότι στην κουλτούρα μας το ανδρικό σώμα  –σε όλα τα διαφορετικά επίπεδα ελκυστικότητας–  δεν θεωρείται ταμπού (κάτι τόσο τρομερό) όταν είναι ακάλυπτο;

Το να βλέπεις έναν άντρα ημίγυμνο στην τηλεόραση ποτέ δεν εθεωρείτο ας πούμε πορνογραφία (ακατάλληλο). Ακόμα και όταν το NYPD Blue έδειχνε καμμιά φορά τα οπίσθια των πρωταγωνιστών του, σπάνια αυτό θα σόκαρε κάποιον. Οι περισσότεροι από μας το βλέπαμε περισσότερο ως κάτι αστείο..

Σίγουρα, τις τελευταίες δεκαετίες το ανδρικό σώμα έχει σεξουαλικοποιηθεί αρκετά: ταινίες, διαφημίσεις, περιοδικά, αθλητισμός, αντρικό μόντελιγκ κλπ.. Κανείς όμως δεν σκέφτεται τίποτα όταν πχ ένας ποδοσφαιριστής βγάλει την φανέλλα του μετά το γκολ στο γήπεδο…

Στην περίπτωση όμως του γυναικείου σώματος, η συζήτηση για το τί είναι σεμνό ντύσιμο έχει εντελώς διαφορετικό τόνο.

Για κάποιον λόγο, οι αντιλήψεις του κόσμου για το τί είναι σεμνό διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους. Μια χριστιανή κοπέλα της μιας εκκλησίας που θα φοράει σωρτσάκι και ένα σχετικά κολλητό t-shirt μπορεί να θεωρείται για μιαν άλλη πιο συντηρητική εκκλησία ως άσεμνη.

Πολύ συχνά δίνουμε στις γυναίκες ταμπέλλες ανάλογα μ’ αυτά που φοράνε (ή μ’ αυτά που δεν φοράνε!) Είναι δύσκολο να μιλήσουμε για την σεμνότητα χωρίς να χαθούμε τόσο πολύ σε λεπτομέρειες και αφορισμούς του στυλ: “Αυτό είναι καλό, αυτό δεν είναι, αυτό είναι σεμνό, αυτό είναι προκλητικό”. Οι κανόνες αυτοί της σεμνότητας γεννούν πολλές φορές έναν νομικισμό, και μπορούν να μας κάνουν μικρόψυχους και περιφρονητικούς προς τους άλλους.

Ντροπή, ντροπή, ντροπή

Μια φορά το μήνα στα 12 μαθητικά μου χρόνια, στο σχολείο έβλεπα τις συμμαθήτριές μας να αναγκάζονται να παραταχθούν στην σειρά του διαδρόμου, μια ευθεία γραμμή από κορίτσια στα γόνατα. Καθώς περίμεναν, μια δασκάλα θα περνούσε και θα μετρούσε την απόσταση από το πάτωμα μέχρι τον ποδόγυρο της φούστας τους, και μετά, την απόσταση από το χαμηλότερο σημείο της μπλούζας τους μέχρι το κόκκαλο της κλείδας, πιο πάνω από το στήθος.

SG_ModestΕάν οι αποστάσεις ήταν αρκετά μεγάλες, τις έστελναν σπίτι ή τις ανάγκαζαν να φορέσουν την ειδική στολή του σχολείου για τέτοιες περιπτώσεις (το “ugly sweater”), την σχολική εκδοχή της μπλούζας
με το άλικο γράμμα.

Είχα τρεις αδερφές στο σχολείο. Κοιτούσα και τις τρεις να γονατίζουν σ’ αυτήν την γραμμή. Έμαθα έτσι από πρώτο χέρι πως οι κανόνες σεμνότητος της εκκλησίας μου επηρέασαν διάφορες όψεις της ζωής τους, από τις ανασφάλειες μέχρι το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους, μέχρι το πώς αντιμετωπίζουν άλλες γυναίκες με διαφορετικές αντιλήψεις σ’ αυτά τα θέματα.

Οι ιδέες μας για το σεμνό ντύσιμο είναι βασικά πουριτανικές (της Αμερικής του 17ου αι). Αυτό δεν είναι από μόνο του απαραίτητα κακό, απλά θα πρέπει να μας κάνει να μη ξεχνάμε πως η ‘σεμνότητα’ είναι περισσότερο ένα πολιτιστικό standard παρά ένα πνευματικό. Σε μια κοινωνία με την ιστορία τού όλες οι προσπάθειες να πέφτουν στο να μη φαίνονται (να μην είναι εκτεθειμένα) τα μέλη του γυναικείου σώματος και ότι δεν θα γίνονταν αντικείμενα προσοχής και συζήτησης αλλά θα καλύπτονταν χάριν της ηθικής ακεραιότητος των ανδρών, υπάρχει καμμία απορία για το πώς η κουλτούρα μας κατέληξε ώστε να θεοποιεί και να λατρεύει γυναικεία στήθη και σώματα ως αποκλειστικώς σεξουαλικά αντικείμενα ευχαρίστησης;!

Οι κανόνες που έχουμε σχετικά με την σεμνότητα έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες για αρκετούς ανθρώπους. Καθώς έκανα την έρευνά μου για το βιβλίο που έγραψα για το σεξ, πήρα συνέντευξη από έναν αρκετά μεγάλο αριθμό χριστιανών γυναικών που ομολογούσαν πως η άνεση με τον άντρα τους στις τρυφερές τους στιγμές υπήρξε γι’ αυτές εν πολλοίς ένας αγώνας, καθώς από μικρές μάθαιναν ότι πρέπει να προσπαθούν να μη βάζουν σε πειρασμό τα αγόρια και πως είναι αμαρτία να είσαι ελκυστική, ‘σέξυ’..

Για κάποιες, το να αποβάλλουν αυτόν τον ‘κανόνα’ ακόμα και στην κρεββατοκάμαρα με τους συζύγους τους ήταν αδύνατον. Αρκετές απ’ αυτές ένοιωθαν ένοχες που είχαν και έδειχναν πλέον σεξουαλική διάθεση. Αυτό μου φάνηκε πραγματικά πολύ λυπηρό.

Αυτό που υπονοείται με τον ορισμό που δίνουμε στην σεμνότητα είναι η ντροπή. Είτε το λέμε αυτό δυνατά είτε όχι, ο τρόπος που εμείς οι χριστιανοί πολλές φορές μιλάμε για την σεμνότητα (για τη σεμνή αμφίεση) κάνει πολλές γυναίκες να νοιώθουν ανασφάλεια ή ακόμα και ντροπή για το σώμα τους. (ΣτΜ: Νομίζω οποιοσδήποτε βρίσκεται κοντά στην Εκκλησία μπορεί να το βεβαιώσει ότι έχει δει τέτοια παραδείγματα, σε κάποια πνευματικά περιβάλλοντα σε υπερβολικό μάλιστα βαθμό).

Πορνογραφία και Σεμνότητα 

Και ενώ προφανώς ίσως δεν θα θέλαμε με τίποτα να το παραδεχτούμε, η Εκκλησία αρκετές φορές μπορεί να θεωρηθεί ένοχη για αυτό ακριβώς για το οποίο κατηγορεί την πορνογραφία: Μεταβάλλουμε την γυναίκα σε αντικείμενο.

Δεν είναι το ίδιο, ασφαλώς είναι διαφορετικό, βέβαια. Πόσο διαφορετικό όμως;

Η προσοχή βρίσκεται στο ίδιο σημείο: το γυναικείο σώμα, το στήθος, τα πόδια κλπ. Βοηθώντας στο να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί μία κουλτούρα που έχει μετατρέψει σε ταμπού το γυναικείο σώμα, σε ένα αντικείμενο δηλαδή, το οποίο δεν θα πρέπει να το κοιτάμε , βοηθήσαμε στο να καλλιεργηθεί και να αυξηθεί (διεγερθεί) το ενδιαφέρον του πολιτισμού μας, η περιέργεια και η λαγνεία ώστε να το κοιτάξουμε, να το περιεργαστούμε!

Κατά δυστυχίαν, και οι δύο πλευρές (φαινομενικά αντίθετες) δεν βρίσκουν το τί είναι πραγματικά σεμνό.

Τα περισσότερα κηρύγματα περί σωστής διαγωγής (‘σεμνότητος’) δημιουργούν τις προυποθέσεις ώστε τα νεαρά κορίτσια να βλέπουν τον εαυτό τους ως ένα αντικείμενο. Δημιουργεί έναν τρόπο σκέψεως στην ζωή τους όπου το να σε κοιτούν, να σε θεωρούν και να σε αντιμετωπίζουν, το να αντιμετωπίζεσαι ως ‘σεξουαλικό αντικείμενο’ είτε από τον κόσμο είτε από τους χριστιανούς θεωρείται ως κάτι το φυσιολογικό και το αναμενόμενο.

Εάν όμως προτιθέμεθα να διδάξουμε στα παιδιά, στις κόρες μας, την αγνότητα, και πιστεύω πως πρέπει, ακόμα και αν είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα προς συζήτηση, η συζήτηση δεν θα πρέπει να ξεκινήσει ως: “επειδή πρέπει να σκεφτόμαστε τους άντρες αδελφούς εν Χριστώ που κάνουν τον αγώνα τους και δεν θα πρέπει να τους βάζουμε εμείς σε πειρασμό”. Αυτό συνήθως εισάγει την ντροπή και υποσυνείδητα καλλιεργεί στα κορίτσια την ιδέα πως ένας άντρας θα ενδιαφερθεί μόνο για το σώμα τους και για τίποτα άλλο!
Ο λόγος (ο σκοπός) που θα πρέπει να ασκείται η σεμνότητα δεν μπορεί να είναι μόνον ένας σεβασμός για τους αδελφούς εν Χριστώ –μία υπόμνηση που αν και με κομψό τρόπο μπορεί να υπονοεί και μία ανισότητα της γυναίκας προς τον άντρα (ότι όλα γίνονται χάριν του ανδρός σε τελική ανάλυση). Ο σκοπός της σεμνότητας πρέπει να είναι ο αυτοσεβασμός.

(από Matthew Paul Turner, 19 Αυγούστου 2011, relevantmagazine.com)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *