από το χτεσινό status μίας φίλης μου στο facebook..

Πολλές φορές ο χριστιανισμός μας γίνεται η πιο βολική επιλογή…
Όσο δυνατή και να είναι η προσευχή μας θα πρέπει να μας κινητοποιεί να δράσουμε και όχι να μας καθησυχάζει πως κάτι κάναμε!

Η γνώμη που έχω πάνω σε κοινωνικά θέματα, η δήλωση που κάνω, η θέση που παίρνω αλλάζοντας από το i-pad την profile μου, είναι κάτι εύκολο που μπορώ να κάνω πίνοντας τον καφέ μου, αλλά θα σβήσει και θα αλλάξει μαζί μου σε μερικά χρόνια και δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για κανέναν αν δεν δράσω!

Ο σκοπός που ζω είναι για να αλλάξω τη γνώμη των άλλων; Είναι για να μάθω να σέβομαι τις απόψεις του άλλου; Είναι για να επιβιώσω καθώς υιοθετώ τις όσο πιο σωστές και φιλελεύθερες ιδέες; Και τι θα έχω αλλάξει με αυτό; Επιβιώνουμε ή ζούμε; Οι δυνατές θέσεις μας συνοδεύονται από δυνατές πράξεις; Ο χρόνος που ξοδεύω στα κοινωνικά δίκτυα για να μεταδώσω τις υποσχόμενες προς αλλαγή των άλλων ιδέες μου, είναι ο ίδιος χρόνος που δίνω στην οικογένεια μου; Στον γείτονα;

Μου παίρνει περισσότερο χρόνο να μιλήσω με κάποιον άστεγο ή να κάνω ένα καλό editing πάνω στην photo που θα ανεβάσω μαζί του; Αν ο Χριστός ήταν σήμερα εδώ θα είχε profile τη σημαία του Ισραήλ, του αγαπημένου λαού Του, ή θα βρισκόταν ανάμεσα στα παιδιά της Γάζας, του Ισραήλ, του Ιράκ, της Αθήνας, που απειλούνται καθημερινά; Θα παρακολουθούσε τις βόμβες από το διαδύκτιο και θα οργάνωνε prayer meetings με καφέ και μπισκοτάκια;

Καλύτερα να σιωπούμε όσο δεν κάνουμε τίποτα. Διαφορετικά απλά διαφημιζόμαστε. Βρίσκω χυδαίο το λόγο χωρίς τη δράση. Επιβιώνουμε…βολευόμαστε…καλύτερα τότε ας σιωπούμε.