Τελευταία το παράκανα. Κάθε μέρα διάβαζα ίσως όλες τις ειδήσεις του site που επισκεπτόμουν. Ήθελα να ξέρω ακριβώς πού βρίσκεται η χώρα, και στη συνέχεια σχόλια επί σχολίων με φίλους στο facebook. Και τι άλλαξε; Μήπως σώθηκε η χώρα;

Καλό είναι, όταν επενδύεις σε κάτι, να ξέρεις τι μπορεί να ανταποδώσει. Δεν μπορείς να περιμένεις, για παράδειγμα, μία κότα μόνη της να κάνει 100 αυγά την ημέρα. Αλλά ούτε και ένα κοτέτσι να παράγει μήλα.. Αν δεν ξέρεις τις δυνατότητες του συστήματος, είναι λάθος τακτική να επενδύεις σε αυτό.

Ξέρουμε πλέον πως ο άνθρωπος δεν γίνεται καλύτερος με τον νόμο. Όσο αυστηρός και να είναι ο νόμος, δεν παράγει πιο δίκαιους ανθρώπους. Αν ήταν έτσι, την εποχή του Μεσαίωνα, αλλά και σήμερα σε περιοχές που τηρείται η Σαρία, οι άνθρωποι θα ήταν άγιοι! Είναι; Μήπως αν σου κόψουν το χέρι όταν κλέβεις, σε βοηθούν να γίνεις καλός; Ή στην ποτοαπαγόρευση εξέλειψε η μέθη; Μήπως δεν γίνονται σήμερα στην Ελλάδα παράνομες εκτρώσεις; Μήπως δεν φοροδιαφεύγουμε;

Σήμερα σκεφτόμουν και κάτι άλλο: Οι χρυσωρύχοι έκαναν πορεία στην Αθήνα. Δεν έχω παρακολουθήσει όλη την ιστορία, αλλά έχει ενδιαφέρον. Κάθε φορά που κάποιος νομίζει πως αδικείται, διαμαρτύρεται. Αλλά διαμαρτύρεται μόνος του. Δεν είναι κακό. Αλλά μου κάνει εντύπωση το εξής: Στην ίδια χώρα δεν ζούμε όλοι; όλοι δεν ξέρουμε πως δεν βγαίνει οικονομικά; γιατί κανένας δεν βγήκε ποτέ να πει:

“ελάτε να φορολογήσετε τον δικό μας κλάδο, έχουμε λεφτά!”

Μοιάζει σχεδόν χαζό, έτσι δεν είναι; Όμως είναι λογικό όταν σκεφτείς πως όταν χρωστάς, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να διαλέξεις από ποια τσέπη θα δώσεις. Δεν μπαίνω στη συζήτηση του πόσα από αυτά που χρωστάμε είναι δίκαιο χρέος, είναι άλλο θέμα. Το θέμα είναι: είναι όντως Δημοκρατία αυτό που ζούμε; Νιώθουμε όλοι ως ένα σώμα; Προτιμάμε να αδικηθούμε εμείς στη θέση άλλων που κακοπερνάνε;

Φυσικά και η απάντηση είναι: “πας καλά?”. Και αυτό γιατί σταματήσαμε (αν αρχίσαμε ποτέ) να μπαίνουμε στη θέση του άλλου. Άλλωστε το λέει πόσες φορές ο Χριστός με τόσους διαφορετικούς τρόπους: “ο ορισμός της αγάπης είναι να μπαίνεις στη θέση του άλλου”. Μπαίνοντας, θα κερδίσεις πολύ περισσότερο χρόνο από το να περιμένεις μια ανάδραση σε κάθε νόμο, ή σε κάθε γεγονός. Όταν μπαίνεις στη θέση του άλλου, και έχει γίνει μια φυσική καταστροφή, δεν θα περιμένεις να χύσει το γάλα του στον δρόμο, ή να πετάξει τις πατάτες του, ή να κλείσει την εθνική οδό. Πρώτος φροντίζεις να αποζημιωθεί για να μην πεινάσει.

Όταν αγαπάς, προτιμάς να ζημιωθείς στη θέση του άλλου γιατί είναι πολύτιμος. Μπορεί όχι “αντικειμενικά”, αλλά σίγουρα για σένα.

Αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες: να αγαπάς τον Θεό με όλο σου το είναι, και τον διπλανό σου σαν τον εαυτό σου. Κάποιος θα πει: το κύριο είναι να αγαπάς τον Θεό. Όμως είναι αυτοί που “αγαπάνε τον Θεό” μόνο που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα. Πόσοι στο όνομα του Θεού σκοτώνουν σήμερα. Δεν είναι ότι δεν αγαπάνε τον Θεό, ίσα-ίσα! Υποτάσσονται εντελώς σε αυτό που νομίζουν πως τους λέει ο Θεός. Είτε αυτός είναι τζιχαντιστής, είτε ο Μπους.

Όμως υπάρχει ένας τρόπος να ελέγξεις ποιος είναι ο Θεός του άλλου: ο καρπός. Ο μαθητής Ιωάννης ξεκαθαρίζει πως: όποιος λέει πως αγαπάει τον Θεό που δεν φαίνεται, και δεν αγαπάει τον αδερφό του, είναι ψεύτης. Γιατί; Γιατί αν αγαπάς τον Θεό, αγαπάς και αυτό που σου ζήτησε, να αγαπάς τον διπλανό σου. Φίλο ή εχθρό.

Και γιατί άλλωστε επέμενε τόσο πολύ ο Χριστός και οι μαθητές να λένε: “να αγαπάτε αλλήλους”, και όχι “να αγαπάτε τον Θεό”; Πολύ απλό, γιατί σε μια τόσο θεοσεβούμενη κοινωνία, όλοι λένε πως αγαπάνε τον Θεό. Για να δούμε όμως, πού καταλήγει αυτό;

Κάποιοι βρίσκουν την ευκαιρία να πουν: ναι αλλά αυτό προϋποθέτει να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Οκ, αν πεις πως δεν αγαπάς τον εαυτό σου, αλλά όταν πεινάς τρως, και όταν διψάς πίνεις, και όταν κρυώνεις ντύνεσαι.. τότε δεν είσαι και πολύ ειλικρινής.

Έτσι καλούμαστε να αγαπάμε τους διπλανούς μας. Όποιοι και αν είναι αυτοί. Πλησίον είναι και ο αιρετικός, και ο αλλόθρησκος, και ο άθεος, και ο κατακτητής. Μήπως ο Χριστός όταν εξηγούσε την έννοια “πλησίον” δεν έδειξε ως παράδειγμα τον Σαμαρείτη; Μήπως δεν έκανε καλά τον γιο του εκατόνταρχου κατακτητή;

Ο νόμος έχει όρια. Τα όριά του είναι να μας κάνει ακίνδυνους, αλλά δεν τα καταφέρνει. Πόσες φορές οι ΗΠΑ έχουν παρακούσει τον ΟΗΕ; Και τι έγινε; Το καλύτερο λοιπόν που μπορεί να επιτύχει ο νόμος είναι να μας κάνει τόσο ηθικούς, όσο μια πέτρα. Τίποτα άλλο. Παθητική ηθική.

Το καλύτερο όμως που μπορεί να μας κάνει η αγάπη είναι Χριστιανούς. Τι εννοώ; Να ακολουθήσουμε τον Χριστό που είναι η αγάπη. Γνωρίζοντας τη ζωή του Χριστού, μαθαίνουμε στην πληρότητα τι σημαίνει αγάπη. Όχι απλά κάποια συμπαθητικά συναισθήματα, κάποια λύπη για τον θάνατο των 400 μεταναστών. Όχι απλά κάποιο ψυχοπλάκωμα όταν βλέπουμε μια ταινία, ή ένα χάδι σε ένα σκυλάκι στο δρόμο. Αγάπη είναι να παίρνεις τη θέση του άλλου. Έτσι και ο Χριστός έγινε άνθρωπος. Δεν μας αγάπησε αφ’ υψηλού.. Ένας σαν και μας, και μάλιστα φτωχός. Όχι άνθρωπος με εξουσία. Όχι κανένας επίγειος βασιλιάς. Βασιλιάς που δίδαξε ότι ο μεγαλύτερος είναι ο υπηρέτης όλων.

Δυστυχώς, όλες οι εκκλησίες ίσως, χάνουν το νόημα και συνήθως ανάγουν το ευαγγέλιο στα Χριστούγεννα και στο έργο του σταυρού μόνο. Όμως αυτό είναι η αρχή. Εμείς πλέον, οι πιστοί, που μακάρι να είμαστε πιστοί σε αυτό που μας ζήτησε, είμαστε ο “Χριστός” στη γη. Από την αγάπη μας θα μας γνωρίσουν, όχι από τους νόμους μας. Από την αυτοθυσία μας θα αγαπηθούν για να αγαπήσουν. Όχι από τα κηρύγματά μας. Ο Θεός είναι αγάπη. Μπορείς να κρατήσεις τον Θεό μέσα σε μια εκκλησία; Πώς μπορείς λοιπόν να κρατήσεις την αγάπη για αυτοκατανάλωση; Και πώς ξέρουμε πως ο Θεός είναι αγάπη; από το παράδειγμα του Χριστού. Η αγάπη έχει την ανάγκη να εκφραστεί, είναι στη φύση της.

Το παρακάτω κομμάτι είναι ο μελοποιημένος ύμνος του Παύλου στην Ά Κορινθίους 13 για την αγάπη. Αυτή πάνω από όλα, εμείς υπηρέτες της.