Όσο ακούω και μιλώ
Όσα με περιβάλλουν.
Είναι οι άπειρες χαρές
Οι όμορφες αυτές στιγμές
Που όλο με αρρωσταίνουν
Τον χρόνο μου δεν τον προφταίνουν.

τα κάπως λίγα αρχικά
και λίγο λίγο πιο πολλά
Γίνονταν όσο γνώριζα
Την ομορφιά όλων αυτών
Των ζωντανών καλών τεχνών

Ζωή,
Πώς να προλάβω;
Πώς να σε συναντήσω;
Πάντα μπροστά και όλο πίσω
Να μην μπορώ να προχωρήσω
Έστω ένα κάτι να το τελειοποιήσω

Χαίρομαι
Μαζί λυπάμαι.
Είναι τόσα τα καλά
Ποτέ μου δεν θα γίνω
Μάστορας σ’αυτό ή σε κείνο
Γιατί κυλάει ο χρόνος δεν γυρνά

Αχ και να ζούσα
Όλες τις ζωές μαζί
Αν ίσως δεν χασομερούσα
Να έπαιζα τέλεια πιάνο, και βιολί
Χορός, αγνός όμορφος, πολύ τρελός
Νεανική ωραία ζάλη, που ξεπροβάλει σαν σε γιορτή.

Μα τι να μείνει;
Δεν κρατά καθόλου
Ο ήλιος ξεπροβάλει και γερνώ.
Μια μέρα δεν θα είμαι τριγύρω,
Μια μέρα ίσως και να μην χοροπηδώ

Φτάνει τα γηρατειά μου να ‘ναι
Όπως οι γέροι τώρα τα ζητάνε.
Αδύναμος; ασήκωτος – μόνος;
Χαράζει γραμμές ο χρόνος..
Στο πρόσωπο
Το ξερό

21 Μαρτίου 2012