Το πρόβλημα δεν είναι η δοκιμασία που περνάς, είναι το πώς διαχειρίζεσαι τη δοκιμασία.

Είναι άσχημο να υποφέρεις. Όταν μάλιστα ένα πρόβλημα μοιάζει να σε ξεπερνά, να είναι ανεξέλεγκτο, ανυπόφορο και να διογκώνεται, να διαιωνίζεται και να σε αφήνει εκτεθειμένο σε πολλούς, τότε πραγματικά αξίζει να… ΝΑ ΤΙ; Τα προβλήματα δεν είναι τίποτα άλλο από το μέσον να βρεις πόσο προβληματικός ο ίδιος είσαι. Όταν η προσωπική «ηθική» ξεπερνά αυτήν την στην καρδιά μας τοποθετημένη ηθική, είναι η στιγμή που γεννάται η ευκαιρία για την παραγωγή οποιασδήποτε κακής δικαιολογίας.

Αν ο τρόπος λοιπόν να λύσεις το πρόβλημά σου είναι αυτός που γενικά χαρακτηρίζεται «ανήθικος», τότε η λύση σου δεν είναι σίγουρα και αυτή ηθική. Αντίθετα ένας επιεικής, γλυκός, ζεστός και υπομονετικός τρόπος, δείχνει μια άλλης ποιότητας λύση, ακόμα και αν αυτή δεν φαίνεται για τους κοινούς μύωπες ανθρώπους. Ο καλός τρόπος εξασφαλίζει όχι μόνο την εμπιστοσύνη όλων των πλευρών στον επιλυτή, αλλά προσδίδει έναν ευσταθή χαρακτήρα στην τελική λύση.

Προ λίγων μηνών, στην οικογενειακή μας επιχείρηση, ένας αμφιβόλου ηθικής γνωστός μας, μας πρότεινε έναν βρώμικο τρόπο εξάλειψης του τραπεζικού μας χρέους. Αν τον ακούγαμε τι θα κερδίζαμε; Θα μας ξαναδάνειζε τράπεζα; Θα μπορούσα να προσεύχομαι με καθαρή καρδιά στον Θεό; Θα συνεργαζόταν κανένας με μας ξανά αν το μάθαινε;

Έλεγε χαρακτηριστικά: τι προτιμάς; Να μην αμαρτήσεις και να χρωστούν τα παιδιά σου; Ο Διάβολος ο ίδιος που λένε..

Ακόμα και αν το πρόβλημα είναι παράλογο και δεν είσαι υπαίτιος, η λύση δεν μπορεί να βρίσκεται παρά μόνο στον τρόπο. Τα καλά κίνητρα – τα εξαγιασμένα κίνητρα, είναι αυτά που μεταφράζονται σε ωραίες λύσεις όταν συνοδεύονται από σοφία, υπομονή και πραότητα.

Με λίγα λόγια ο τρόπος δείχνει τη λύση ως αποτέλεσμα, και ως ποιότητα. Η λύση στην ένταση δεν είναι ο πόλεμος. Η λύση στην κλεψιά δεν είναι ο ακρωτηριασμός. Η λύση στο πρόβλημά μας δεν είναι η απαλλαγή από αυτό, αλλά η μεταμόρφωσή μας ώστε να το αντέχουμε και να εμπνέουμε και άλλους να αλλάξουν.

Όλα αυτά ακούγονται υπεράνθρωπα και σίγουρα απαιτούν μεγάλες θυσίες εγωισμού. Μα αυτό είναι όμως και η λύση! Άλλωστε τι πρόβλημα υπάρχει όταν δεν έχεις εγωισμό; Όταν βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα και όχι εμάς στο κέντρο του πίνακα, τότε θα καταλάβουμε τι διακυβεύεται. Όλο το νόημα της αληθινής πίστης, νομίζω , κρύβεται λοιπόν στον τρόπο. Ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος για να φτιάξει τη λύση, και δεν έφτιαξε μόνο λύση, αλλά έδειξε και τον τρόπο: τη φάτνη, τη φτώχεια, το μαστίγιο, τον σταυρό, τη δόξα στον Πατέρα πάνω από όλα, για να έρθει η ανάσταση (δική του πρώτα και μαζί Του και η δική μας).

Ας το συνειδητοποιήσουμε λοιπόν: Δεν δοξάζεται ο Θεός με το να τον λέμε «Κύριο» και να κάνουμε μπούρδες, αλλά με το να είμαστε συνεπείς στο θέλημά Του. Και το θέλημά του είναι αυτό: να δοξάζεται Αυτός. Αν κρατάμε τη δόξα για εμάς αποτύχαμε. Πλέον για ποιο πρόβλημα μιλάμε; Ουσιαστικά είμαστε εμείς οι ίδιοι το πρόβλημα. Μπορεί ένα πρόβλημα να λυθεί από μόνο του; Αυτό που νομίζω συμπεραίνουμε όλοι είναι πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στον Θεό για όλα τα προβλήματα που επιτρέπει να περάσουμε, ακόμα και αν δεν λυθούν όσο ζούμε, έτσι ώστε να έρθουμε σε επίγνωση του εαυτού μας και της ανάγκης για ουσιαστική μετάνοια και αναγέννηση. Δεν αποτυγχάνει κάποιος αν δεν λυθεί το πρόβλημά του, άλλωστε αν ο σπόρος δεν πέσει και πεθάνει, μόνος μένει. Η λύση μπορεί να απαιτήσει και (αυτο)θυσίες.

Τίποτα από αυτά φυσικά δεν μπορεί να αποτελέσει αφορμή για προσωπική δόξα, όλο το έργο είναι του Θεού. Εμείς απλά έχουμε την τιμή να ασχολείται μαζί μας για να μας κάνει καλύτερους. Η λύση στο πρόβλημα δεν είναι η λύση του ίδιου του προβλήματος, αλλά η του Θεού χάρη για να μας οδηγήσει σε μετάνοια.

(Αθήνα 8/7/2013)