Έχω μια απορία (κρίνετε εσείς το κατά πόσο είναι εύλογη)… Βλέπω στον απανταχού χριστιανικό κόσμο (Ελλάδα και εξωτερικό) μια πληθώρα άρθρων και πολλή ενέργεια σπαταλημένη στην επιχειρηματολογία αυτές τις μέρες, αναφορικά με το γιατί κανείς δεν πρέπει να δει την ταινία 50 αποχρώσεις του γκρι(λ!)…
Αυτό που μου προκαλεί τεράστια εντύπωση είναι γιατί θεωρούμε, τόσο φυσιολογικά, ότι το σύνολο του χριστεπώνυμου πλήθους (άνθρωποι ενήλικες και οικογενειάρχες) διατηρούν ένα επίπεδο ωριμότητας το οποίο να καθιστά απαραίτητη την δρομολόγηση συμπεριφοράς, με τέτοιου τύπου ντιρεκτίβες… (ακόμη και για τα πλέον χοντροειδώς προφανή; )
Ένας γονιός ο οποίος κάθεται μαζί με το παιδί του και συζητάει το τι είναι καλό ή όχι να δει, ή ορίζει κανόνες (εφόσον μιλάμε για μικρότερη ηλικία) είναι κάτι το θεμιτό και υγιές ακριβώς επειδή το παιδί δεν διαθέτει την νοητική ικανότητα, ανεπτυγμένη διάκριση και εμπειρία, ώστε να πάρει τέτοιες αποφάσεις για τον εαυτό του και είναι ο ρόλος του γονέα να το προστατεύσει, με τρόπο ο οποίος το βοηθάει να αναπτύξει διάκριση, προσωπικότητα και τα δικά του υγιή φίλτρα, στον δρόμο προς την ενηλικίωση.
Ένας ενήλικας, όμως, ο οποίος κάνει το ίδιο για άλλους ενήλικες και ιδιαίτερα άλλοι ενήλικες οι οποίοι δεν είναι σε θέση να λειτουργήσουν ως ενήλικα άτομα (οικογενειάρχες κτλ) χωρίς να λάβουν γραμμή από κάποια φωτισμένη ολιγαρχία, στοιχειοθετεί μια ανθυγιεινή/δυσλειτουργική κατάσταση/συμπεριφορά/σχέση, η οποία θα ήταν φανερή σε οποιαδήποτε άλλη σφαίρα της ζωής…
(για παράδειγμα ο παππούς να όριζε στον πατέρα το τι μπορεί να δει ο ίδιος και τα παιδιά του, ή ακόμη περισσότερο ο πατέρας να μην ήταν σε θέση να διατηρεί γνώμη και να επιζητούσε την γνωμοδότηση του παππού για κάθε θέμα της προσωπικής ή οικογενειακής του ζωής)
Ο Απόστολος Παύλος είχε την προσμονή, οι άνθρωποι οι οποίοι ενοικούνταν από το Άγιο Πνεύμα, να έχουν μια φυσιολογική πορεία ωρίμανσης, η οποία περιελάμβανε την κατανόηση βασικών αληθειών και την ανάπτυξη διάκρισης, μέσω της εμπειρίας, στο να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, πέρα από τον ίδιο ή οποιοδήποτε διδάσκαλο, ο οποίος θα τους είχε από το χεράκι στο διηνεκές…
(και όλα αυτά χωρίς να έχουν έναν μονόλογο από τον Απόστολο Παύλο, σε εβδομαδιαία βάση, όπου θα ανέλυε λέξη προς λέξη τις επιστολές του)
Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε το παραπάνω φαινόμενο τι άλλο αποτελεί παρά αποτέλεσμα των παθογενειών μας και απόδειξη ότι ο τρόπος λειτουργίας μας, κάθε άλλο παρά ωριμότητα παράγει στο Σώμα Του, αποτυγχάνοντας έτσι την εκπλήρωση των ατομικών και συλλογικών σκοπών Του;
“11 Για το θέμα αυτό έχουμε πολλά να πούμε, αλλά είναι δύσκολο να σας εξηγήσουμε, γιατί έχετε γίνει απρόθυμοι να καταλάβετε. 12 Κι ενώ θα έπρεπε να είστε δάσκαλοι ύστερα από τόσο καιρό, εσείς έχετε ανάγκη να σας διδάσκει κανείς ξανά από την αρχή τα βασικά στοιχεία των λόγων του Θεού. Κι έτσι έχετε καταντήσει να χρειάζεστε γάλα πάλι και όχι στερεά τροφή! 13 Και καθένας, βέβαια, που τρέφεται με γάλα είναι απροετοίμαστος για τη διδαχή της δικαιοσύνης, γιατί είναι νήπιος. 14 Ενώ η στερεά τροφή ταιριάζει στους αναπτυγμένους, που χάρη στην εξάσκηση έχουν γυμνασμένα τα αισθητήριά τους, έτσι ώστε να κάνουν διάκριση ανάμεσα στο καλό και στο κακό.”
(Προς Εβραίους 5)
του Θεοδόση Πασχαλίδη
