Υπάρχει μια κατάσταση αληθινή για αναρίθμητους ανθρώπους γύρω σου, ίσως και εσένα. Βιώνεται συνήθως από άτομα που αποκλίνουν από τις νόρμες της κοινωνίας για την εμφάνιση, την εργασία, την καταγωγή, το φύλλο, την οικονομική τους ευχέρεια ή ακόμα και όσους η ανατροφή και οι εμπειρίες τους δεν οδήγησαν την αυτοπεποίθησή τους να ευδοκιμήσει . Είναι το άτομο που θα τελειώσει τη δουλειά ή το σχολείο την Παρασκευή για να πάει πίσω στο σπίτι όπου θα περιμένει να φύγει το Σάββατο, η Κυριακή και τη Δευτέρα να γυρίσει πίσω στον κόσμο. Και ο κόσμος είναι μια μεγάλη σειρά χορευτών που πιασμένοι χέρι-χέρι τρέχουν στα  βήματα της ζωής τους. Παντού βλέπει πλάτες να φεύγουν και κανένα πρόσωπο στραμμένο προς αυτόν.  Πλησιάζει τρέχοντας για να προλάβει το βήμα κάποιου για να του πιάσει το χέρι και  να μπει στο χορό. Τα βλέμματα όλων όμως εκκωφαντικά άδεια από την έκφραση της αδιαφορίας του λένε με μια φωνή: 
– Τι κάνεις εδώ; Δεν βλέπεις ότι δεν υπάρχει θέση στη ζωή μας;
Θα καταλάβει μετά πως έκανε λάθος στο χορό. Παλεύοντας θα βρει ένα κύκλο που το βήμα του μοιάζει να του ταιριάζει. Θα δοκιμάσει ξανά, θα ακούσει το ίδιο, αυτή τη φορά θα επιμείνει για να δει στην αδιαφορία τους μερικά ψήγματα λύπης. Πόσο είναι ανώφελο και μάταιο το τρέξιμο. Και να ήρθε πάλι Παρασκευή. Και αυτή είναι μια μέρα που δεν του αρέσει. Γιατί ενώ καθημερινά ξεγελά τον εαυτό του με το τρέξιμο, τάχα πως χορεύει , την Παρασκευή τα πόδια του σταματούν. Ανοίγει το κινητό του στο ιστορικό των κλήσεων. Υπάρχουν μόνο εξερχόμενες που έκλεισαν βιαστικά. Ανοίγει την παπουτσοθήκη του και το ζευγάρι του χορού είναι ακόμα καινούριο.
 Προσπαθώντας να δώσει μια λογική εξήγηση σε όσα συμβαίνουν θα θεωρήσει τον εαυτό του ανεπαρκή, λίγο, μικρό και χωρίς αξία. Πώς να μη το κάνει άλλωστε όταν βλέπει τον κόσμο να του γυρνά την πλάτη δίχως να του δίνει σημασία. Τώρα εγώ περνάω από μπροστά του, τον βλέπω, τον καταλαβαίνω και θέλω να τον ενθαρρύνω. Θα του πω όμορφα λόγια , πως έχει αξία, πως χορεύει πολύ ωραία, να μην υπολογίζει τους ανθρώπους. Μπορεί να χορέψουμε και μαζί αλλά δεν παύω να είμαι ένας περαστικός. Αργά η γρήγορα θα δει και τη δική μου πλάτη και όσα είπα θα είναι σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ. Πρέπει λοιπόν η συνάντηση μαζί μου να έχει τέτοιο αντίκτυπο στη ζωή του που ούτε η δική μου ούτε και καμία άλλη αναχώρηση να τον κάνουν να αμφιβάλει για την πραγματική του αξία. Πρέπει όταν φύγω να έχει βρει ένα χορευτή που είναι πρόθυμος να χορεύει μαζί του για πάντα και δε θα τον κρίνει όπως οι άλλοι στον κόσμο.
Σε βλέπω μπροστά στον καθρέφτη σου να φαντάζεσαι πως θα ήταν αν ήσουν λίγο πιο … αδύνατος, ψηλός, όμορφος, πλούσιος, νέος, ευκρινής. Δεν είναι αυτά τα κριτήρια για την αξία σου. Κυνηγάς την αναγνώριση από μη ειδικούς. Δώσε ένα ακατέργαστο διαμάντι σε οποιονδήποτε και θα το βάλει μαζί με τις πέτρες. Ο ειδικός όμως δε θα κρίνει από αυτό που βλέπει. Και ποιος είναι ποιο ειδικός να γνωρίζει την ψυχή σου από Αυτόν που τη φύσηξε μέσα σου. Ναι ο κόσμος απέρριψε εσένα και σε στεναχωρεί. Είναι όμως ο ίδιος κόσμος που απέρριψε και τον Ιησού. Τον μόνο που είχε να προσφέρει στον κόσμο. Τον μόνο που η αξία Του δεν είχε μέτρο σύγκρισης. Όχι μόνο τον απέρριψαν αλλά Τον μίσησαν και Τον σκότωσαν. Ήταν ο μόνος άξιος αλλά ο κόσμος δεν μπορούσε να το δει.
 Όπου και αν τρέχεις Αυτός είναι δίπλα σου και με υπομονή περιμένει να γυρίσεις εσύ την πλάτη στον κόσμο και το πρόσωπό σου σε Αυτόν. Βάλε τα χέρια σου στα χέρια Του και τα πόδια σου στα πόδια Του και αφέσου στον πιο όμορφο χορό που κανένας άλλος δεν μπορεί να σου χαρίσει. Άνθρωποι μπορεί να έρθουν σε αυτό το χορό, μπορεί και να φύγουν. Εσένα όμως δε θα σε νοιάζει γιατί τώρα φοράς τα παπούτσια του χορού συνεχώς και έχεις να λιώσεις πολλά ζευγάρια μέχρι να φορέσεις ένα που δε θα λιώσει ποτέ. Ανάμεσα στα βήματά σου θα δεις ανθρώπους σαν και εσένα, μόνους χωρίς παρτενέρ. Μα τον δικό σου μπορείς να τον μοιράζεσαι δίχως να τον στερείσαι.  Μην αμφιβάλεις ξανά για την αξία σου. Για τη σωτηρία σου ο Υιός δοκίμασε θάνατο. Δοκίμασε και εσύ την αγάπη Του και άσε την να γίνει η μουσική που στον ρυθμό της θα τρέχουν τα βήματά σου.