“Παλιά πίστευα πως σκοπός στη ζωή μας είναι να είμαστε οι ίδιοι ευτυχισμένοι. Τώρα σκέφτομαι πως ο σκοπός μας είναι να κάνουμε τους άλλους ευτυχισμένους.”

Δεν υπάρχουν ομορφότερες λέξεις. Θα μπορούσαν να είχαν βγει από διάλογο σε ταινία, αλλά όταν το ακούς από “δικό σου” άνθρωπο, τότε μόνο σε αγγίζει σε επίπεδα που καμία ταινία δεν καταφέρνει να πλησιάσει.

Σε μια πρόσφατη συζήτηση με μια φίλη, αφού σκεφτήκαμε λίγο πάνω σε αυτό που είπε, φιλοσοφήσαμε τι σημαίνει στην ουσία να μην αφορούν τα πάντα τους εαυτούς μας: Το πόσο καλή ήταν η ημέρα μου, για παράδειγμα, δεν έχει να κάνει με το πόσο πετυχημένος νιώθω, με το πόσα πράγματα κατάφερα να κάνω για εμένα, πόσο κοντά ήρθα σε καταστάσεις που ίσως με επωφελήσουν, πόσο σημαντικούς ανθρώπους γνώρισα κλπ.

Αν όλα έχουν να κάνουν με μένα, τότε κάθε τι που γίνεται γύρω μου και δεν με αγγίζει άμεσα, ανήκει στον έξω κόσμο. Αν συναντήσω κάποιον καινούργιο άνθρωπο, τότε αυτός μπορεί να επιδράσει θετικά ή αρνητικά σε μένα, και άρα να διαταράξει το σύστημά μου. Το σύστημά μου (περι)ορίζεται σε μένα και άντε σε αυτούς που με κάνουν να αισθάνομαι σημαντικός.

Αυτόν τον εγωισμό τον βλέπω παντού. Τον βλέπω σε βιβλία αυτοβελτίωσης, σε πρωινές εκπομπές όπου πρέπει να διώξουμε αρνητικές σκέψεις, για να νιώσουμε καλύτερα. Να κρατήσουμε αποστάσεις από τους παράξενους/κακούς ανθρώπους. Εκεί κάπου κρύβονται και οι καρμικές θεωρίες: “με αυτά που έκανε, καλά να πάθει”. Τα κριτήρια για τον διπλανό μας θα βρίσκονται πάντα γύρω από τους άξονες: “πώς μου φέρθηκε” και “τι κέρδισα από αυτόν”.

Το αστείο είναι όταν τέτοιοι άνθρωποι κρίνουν άλλους ως ρατσιστές/κακούς κλπ, γιατί τη στιγμή που το κάνουν αυτό, γίνονται ρατσιστές οι ίδιοι. Γιατί; Γιατί “εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους οι οποίοι είναι ρατσιστές”.

Αν όμως το σύστημά σου περιλαμβάνει τον κάθε διπλανό σου, όσο παράξενος και αν είναι, τότε η παρουσία του, η εμφάνισή του είναι αν μη τι άλλο προβλεπόμενη. Το σύστημά σου μεταμορφώνεται σε ένα που αλλάζει, επειδή το θέλει, δυναμικά και καλοδέχεται όποιον μπαίνει μέσα σε αυτό. Δεν υπάρχει λόγος να θλίβεσαι όταν εμφανίζεται κάποιος απαιτητικός / παράξενος / πληγωμένος δίπλα σου, γιατί σκοπός σου δεν είναι να είσαι εσύ ο ευτυχισμένος και αδιατάραχτος ο κόσμος να χαλάσει, αλλά να τον βοηθήσεις να είναι αυτός καλύτερα.

Μια άλλη φίλη πριν λίγες εβδομάδες μου το είπε ξεκάθαρα άλλωστε: “οι πιο ευτυχισμένες στιγμές μου δεν ήταν αυτές που μου προσέφεραν, αλλά αυτές που προσέφερα εγώ”.

Ίσως μία “αδυναμία” του κόσμου μας είναι η εξής: τίποτα δεν έχει λόγο ύπαρξης από μόνο του. Φαντάσου κάτι ή κάποιον, οτιδήποτε, να είναι μόνο(ς) του, να μην υπάρχει τίποτα άλλο. Ποιος ο λόγος ύπαρξής του; Ποια η χρήση του; Γιατί να υπάρχει;

Ο άνθρωπος “πεθαίνει” όταν κανείς δεν νοιάζεται για αυτόν. Μπορεί όμως να αναστηθεί με λίγη προσοχή, όπως το παράδειγμα του Leo Buscaglia, όπου μία γιαγιούλα ξαφνικά άρχισε να κουρεύεται, να βάφεται κλπ, γιατί ένα παιδί άρχισε να ασχολείται μαζί της και να τη βλέπει στο γηροκομείο.