Heavy Metal. Δύο λέξεις που όταν τις ακούει ο περισσότερος κόσμος, πέρα από τους χημικούς, του έρχονται στο μυαλό πράγματα αποτρόπαια. Δύο λέξεις που ξυπνάνε το τρόμο στις Ελληνίδες μανάδες των εφήβων. Πεντάλφες, ανάποδοι σταυροί, τυμβωρυχία, και φυσικά συναυλίες όπου ο τραγουδιστής σε τακτά διαστήματα πίνει το αίμα παρθένων που μόλις θυσιάστηκαν στον Σατανά!

Μεγάλωσα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη του ελληνικού Βορρά (ξέρω από καλά πιτόγυρα) και εκεί κάπου στα 15 έκανα τα πρώτα μου βήματα στο κόσμο της Ροκ και πολύ σύντομα στο Heavy Metal και πιο συγκεκριμένα Thrash και Death (αργότερα Punk και Hardcore). Φυσικά όπως κάθε νέος που έμπλεξε με αυτό το κατακάθι της μουσικής πολύ σύντομα άρχισα να λατρεύω τον Σατανά θυσιάζοντας, παρέα με τους φίλους, διάφορα αδέσποτα ζωάκια στον άρχοντα του σκότους που μπήκε μέσα μέσω των ανάποδων μηνυμάτων – όντας γενιά του CD δεν μπορέσαμε να τα παίξουμε ανάποδα και έγινε το αναπόφευκτο. Α! ξέχασα να αναφέρω ότι στο ενδιάμεσο έκανα χρήση και εμπόριο ναρκωτικών στους απονήρευτους σκυλάδες νεανίσκους της Προσοτσάνης και περιχώρων. Με λίγα λόγια τίποτα που να μην το περίμενε ο κοινωνικός μου περίγυρος!

Φυσικά, σε περίπτωση που κάποιος δεν το κατάλαβε, κάνω πλάκα.

Αυτό βέβαια ήταν (είναι;) το στερεότυπο και η ρετσινιά που σου κολλούσε αν έκανες το λάθος να αγαπήσεις αυτή τη καταπληκτική μουσική στην ελληνική επαρχία, δεν ξέρω τι γινόταν στις μεγάλες πόλεις εγώ σε χωριό μεγάλωσα.
Τώρα γιατί τέτοια έχθρα; Και γιατί όσο πιο θρησκευόμενος είναι κάποιος αυτή η έχθρα είναι και χειρότερη; Να πω την αλήθεια δεν ξέρω ακριβώς. EDIT: Τελειώνοντας αυτό το άρθρο είδα ένα βίντεο του Bruxey Cavey για την ομοφοβία και είπε το εξής, Ο κόσμος μισεί ότι τον κάνει να αισθάνεται άβολα, και η θρησκεία κάνει το πρόβλημα χειρότερο δίνοντας σε άτομα γεμάτα μίσος θεϊκή εξουσία.

Κλείνω την παρένθεση εδώ, το θέμα μου είναι η ΜΟΥΣΙΚΗ… πάμε παρακάτω τώρα.

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ουκ ολίγα συγκροτήματα έριξαν και ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Από την άλλη βέβαια, μέχρι ένα σημείο καταλαβαίνω απόλυτα το πάθος κάποιων συγκροτημάτων και φίλων, να παρουσιάσουν ένα χαρακτήρα του στυλ μισώ-το-θεό-σου-τη-θρησκεία-σου-και-όλους-σας-μαζί-όλοι-οι-θρησκευόμενοι-είστε-ζώα. Μεγαλώνοντας μέσα με μια θρησκεία, όπως αυτή που κατάντησε ο Χριστιανισμός, δεν μου προκαλεί έκπληξη όταν κάποιος νέος τα παρατάει όλα και χάνει και τη πίστη του (αν είχε πράγματι ποτέ).

Αν έχεις περάσει λίγο καιρό στο κόσμο των οργανωμένων Χριστιανών, ίσως να έχεις καταλάβει ότι ο ευσεβής Χριστιανός ακούει μόνο συγκεκριμένη μουσική, που είναι και η πρέπουσα Χριστιανική. Ανάλογα με το χώρο οι απόψεις διίστανται για το ποιοι μουσικοί είναι οι ορθοτομημένοι, αλλά σίγουρα πουθενά το Metal δεν πιάνει τις λίστες τους. Αν είσαι τόσο ατυχής και είσαι μέταλλο, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα δεις βλέμματα του στυλ ‘νέος είναι ακόμα δεν πειράζει’ ή ‘να προσευχόμαστε για τον αδελφό’ και στη χειρότερη, θα σε αντιμετωπίσουν σαν αιρετικό, εκτός βέβαια αν είσαι ο υιός του υπευθύνου (ποιμένα) οπότε μπορείς να ακούς ό,τι θες!

Η πρώτη μου πραγματική επαφή με το Θεό έγινε μέσω της ίσως πιο φονταμενταλιστικής Χριστιανικής απόχρωσης στην Ελλάδα. Τα πάντα απαγορεύονταν, και όχι Metal δεν μπορούσες να ακούς.. αλλά ούτε κάποιον άλλο μοντέρνο καλλιτέχνη. Η μόνη μουσική που επιτρεπόταν, ήταν αυτή που είχε περάσει τα τεστ των επιτροπών ορθοτόμησης (αυτό είναι ένα αστείο που έκανα πού και πού, δεν υπάρχουν τέτοιες επιτροπές… ή μήπως κάνω λάθος;!). Αυτό μου έδωσε μεγάλο βάρος, διότι δεν άντεχα να ακούσω τη ‘σωστή’ μουσική, και έτσι συνέχιζα να ακούω ό,τι άκουγα (στα κρυφά), με αποτέλεσμα την ίδια στιγμή να αισθάνομαι και ψιλό άσχημα έχοντας την εντύπωση ότι αμαρτάνω. Με τον καιρό, και τη χάρη Του, το ξεπέρασα και άρχισα να ακούω κάποια ψιλό Ροκ Χριστιανικά, αλλά εξακολουθούσα να μην μπορώ να συμφιλιώσω το Metal με την πίστη μου και απλά ήταν κάτι που έπρεπε να το θυσιάσω χάριν της αιωνιότητας.

Όταν ήρθε η στιγμή να φύγω και εγώ από την Ελλάδα προς τα ξένα (από επιλογή by the way), έγινα μέλος μιας εντελώς διαφορετικής θεολογικά απόχρωσης. Με αυτή τη μετάβαση μπήκα σε μια διαδικασία reset όλων όσων ήξερα μέχρι τότε για τον Θεό και τη Χριστιανική ζωή, και έχοντας δημιουργήσει μία υγιή απόσταση από το προηγούμενο θρησκευτικό μου περιβάλλον, η ώρα της μουσικής δεν άργησε να έρθει. Σχεδόν πέντε χρόνια αργότερα, είμαι ένας πανευτυχής μεταλλάς, ακολουθώντας -όσο μπορώ καλύτερα- τον Ιησού και είμαι ακόμα πιο χαρούμενος που και ο 2 χρονών υιός μου γουστάρει τα ίδια συγκροτήματα με το (χαζό)μπαμπά του.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Στόχος μου είναι να βοηθήσω τους νέους και τους όχι τόσο νέους μέσα στον Χριστιανικό κόσμο, να καταλάβουν ότι με τι είδος μουσικής λατρεύεις τον Θεό, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το ζήτημα της μουσικής είναι κάτι που με βασάνιζε από το πρώτο καιρό της Χριστιανική μου ζωής. Εδώ και ένα χρόνο περίπου αισθάνθηκα την ανάγκη, ίσως να ήταν και μια προτροπή του Αγίου Πνεύματος who knows?, να μοιραστώ το τι έμαθα σε αυτό μου το ταξίδι με τη μουσική έως σήμερα. Παρόλο που θα επικεντρώνομαι στο Metal, οι θέσεις μου μπορούν να βρουν έδαφος σε κάθε είδος μουσικής. Δεν αυταπατώμαι ότι όλοι όσοι με διαβάσετε, θα πειστείτε ή ότι θα με καταλάβετε. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς, ήδη μου έχετε κρεμάσει την ταμπέλα του αιρετικού και θα σκέφτεστε ότι προσπαθώ να φέρω τον κόσμο μέσα στην Εκκλησία. Δεν πειράζει…

Κλείνω με τους ακόλουθους προβληματισμούς. Τι γίνεται αν ο πιστός ακούει και ‘κοσμική’ μουσική; Ένας ευσεβής Χριστιανός δεν θα έπρεπε να ακούει μόνο ‘Χριστιανική’ μουσική; Ποιο είναι το κριτήριο μας στο να χαρακτηρίσουμε την τάδε μουσική ‘κοσμική’ και την τάδε ‘Χριστιανική’; Μήπως όλη αυτή η φασαρία είναι απλά στο μυαλό μας και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα ζήτημα διαχωρισμού;
Και όπως λέει ο Bruxy Cavey, αυτό είναι μια άλλη ερώτηση.
Την επόμενη φορά λοιπόν!

Bilbo