“Η Χριστιανική Μέταλ, μέσα σε όλα, παρέχει τα μέσα απόδρασης από ένα Χριστιανισμό που είναι άκαμπτος και βαρετός.” Marcus Morberg
“Εάν καταλάβω ότι μπορώ να κερδίσω ακόμα μία ψυχή για τον Κύριο περπατώντας με το κεφάλι και παίζοντας ντέφι με τις πατούσες μου, θα μάθω να το κάνω!” William Booth
Πιστεύω βαθιά ότι η Μέταλ είναι ένας είδος μουσικής που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μουσική δοξολογίας. Πιστεύω ότι είναι απόλυτα συμβατή με το τρόπο ζωής της βασιλείας των Ουρανών. Πιστεύω ότι είναι απαράδεκτο και αμαρτία το να αποθαρρύνεται κάποιος στο να ακούει Μέταλ ή κάποιο άλλο είδος μουσικής όταν αυτό γίνεται με ελατήριο το μουσικό είδος ως είδος και όχι του μηνύματος που θέλει να περάσει ο εκάστοτε μουσικός. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτή τη περίπτωση οι εκβιαστικές επιχειρηματολογίες είναι απόλυτα καταδικαστέες και ενάντια στις αξίες του ευαγγελίου.
Πάντα όταν κάποιος δεν συμβαδίζει με το μοντέλο ευπρέπειας του εκάστοτε δόγματος, είτε θα γίνει θύμα πλύσης εγκεφάλου, είτε θα απορριφθεί ή/και τραμπουκιστεί προκειμένου να αλλάξει το στυλ και τα γούστα του ώστε να αρέσει, και καλά, στον Θεό. Για να γίνει αυτό χρειάζεται αρχικά να σε ξεβράσει το κύμα σε κάποιο εκκλησιαστικό χώρο, γιατί οι Χριστιανοί με τα χρόνια έχουν γίνει ιδιαίτερα ευρηματικοί στην αποφυγή κάθε επαφής με ανθρώπους που ο τρόπος ζωής τους τους κάνει να αισθάνονται άβολα. Έτσι, δύσκολα (να μην πω ποτέ) θα δεις την Κυριακή δίπλα στη γραφική γιαγιά να κάθεται ένας transexual ή μια κοπέλα γεμάτη σκουλαρίκια, καρφιά στο μπουφάν και ένα σταυρό ζωγραφισμένο στο πίσω μέρος.
Δημιουργώντας πνευματικούς κλώνους το μόνο που επιτυγχάνεται είναι το χάσμα ανάμεσα στον Χριστό και στον κόσμο να γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Ο κόσμος παίρνει το μήνυμα ότι αν μέσα από συνοπτικές διαδικασίες δεν γίνεις σαν και εμάς, δεν ανήκεις εδώ με τους άγιους και αμόλυντους. Φυσικά για να ξεπλύνουν και τα χέρια τους από το αίμα καταφεύγουν σε κάτι άθλιες εκστρατείες ευαγγελισμού και αφού, όπως ήταν αναμενόμενο, αποτύχουν κάθονται κάτω από μια κολοκυθιά και περιμένουν το Θεό να κάψει του απίστους (βλ. το βιβλίο του Ιωνά στη Παλαιά Διαθήκη). Αυτό το έχω ονομάσει “Σύνδρομο του Ιωνά.”
Κανένας δε φαίνεται να θέλει να δει ότι ο Ιησούς δεν έκανε καμία ευαγγελιστική εκστρατεία, αλλά περνούσε χρόνο με τον κόσμο και ειδικά με τους χειρότερους των αμαρτωλών (ίσως να είναι και αυτός ένας λόγος που ο Παύλος αποκαλεί τον εαυτό του έτσι).
Θα σας ρωτήσω κάτι, όταν κάποιον τον αποκαλείς φίλο σου, τι σου έρχεται στο μυαλό; Πολύς κόσμος θεωρεί μεγάλο κατόρθωμα να αποκαλεί φίλους τους άτομα που είναι διάσημα ή επιτυχημένα στο χώρο τους. Από την άλλη ο Ιησούς δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα στο να τον αποκαλούν φίλο των αμαρτωλών (αργκό της εποχής για τις πόρνες) και των τοκογλύφων. Για τους Ιουδαίους της εποχής εκείνης, χειρότεροι από αυτές τις δύο κατηγορίες ανθρώπων ήταν μόνο οι Σαμαρείτες.
Στη ζωή μου ευλογήθηκα με πολύ καλούς φίλους, έτσι ότι όταν λέω ότι κάποιος είναι φίλος/η μου ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει. Ο κόσμος μας βλέπει συχνά παρέα να πίνουμε και καμιά μπύρα, να πηγαίνω συχνά στο σπίτι τους και αυτοί στο δικό μου. Κάντε εσείς το παραλληλισμό τώρα.
Ο Ιησούς εθεάθη επανειλημμένα στο δρόμο με τα κόκκινα φανάρια και στα στέκια των τοκογλύφων. Από ότι φαίνεται, πιστεύει ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να τους προσεγγίσει και κατά συνέπεια να τους τραβήξει από το βασίλειο του κόσμου μέσα στο δικό Του βασίλειο. Πώς είναι δυνατόν τώρα η θεολογία που έχουν αναπτύξει οι εκκλησιαστικοί “φωστήρες” με σκοπό να αποτρέψουν κάθε επαφή με το διαφορετικό, να είναι κάτι απόλυτα αποδεκτό, πραγματικά με ξεπερνάει! Αν οι “προεστώτες” ήταν ειλικρινείς στο ελάχιστο, θα έβλεπαν στα αυξανόμενα άδεια καθίσματα των εκκλησιαστικών κτιρίων τους ότι έχουν αποτύχει παταγωδώς στη διεκδίκηση του κόσμου για το Χριστό και όχι μόνο αυτό, αλλά σβήνουν και τη φωτιά σε αυτούς που θέλουν να φέρουν λίγο φρέσκο αέρα κάνοντας κάτι διαφορετικό από τη γραμμή του πρεσβυτερίου.
Καλά τώρα είμαστε σοβαροί; Ποιος θέλει ένα μάτσο φρικιά Κυριακάτικα; Τι σημασία έχει αν τα φρικιά διψάν για το ευαγγέλιο, μέχρι να φορέσουν γραβάτες δεν μας κάνουν.
Θυμάμαι όταν αποφάσισα να ακολουθήσω τον Ιησού η πρώτη κουβέντα που είχα με το τοπικό υπεύθυνο είχε να κάνει για το ντύσιμο (λες και ήμουν με το μποξεράκι!) και ότι θα ήταν καλά να κρύβω το tattoo που είχα στο μπράτσο γιατί δεν ήταν πρέπον. Που να ήξερε ότι από τότε έκανα άλλα οκτώ!
Ο παλιόφιλος απόστολος Παύλος είπε σε ένα γράμμα του:
“Επειδή, αν και είμαι ελεύθερος από όλους, δούλωσα τον εαυτό μου σε όλους, για να κερδίσω τούς περισσότερους. Kαι έγινα στους Ιουδαίους, σαν Ιουδαίος, για να κερδίσω τούς Ιουδαίους· σ’ αυτούς που είναι κάτω από νόμο, σαν να είμαι κάτω από νόμο, για να κερδίσω αυτούς που είναι κάτω από νόμο· σ’ αυτούς που είναι χωρίς νόμο, σαν να είμαι χωρίς νόμο, (όχι ότι είμαι χωρίς νόμο στον Θεό, αλλά με νόμο στον Χριστό), για να κερδίσω αυτούς που είναι χωρίς νόμο· έγινα στους ασθενείς σαν ασθενής, για να κερδίσω τούς ασθενείς· σε όλους έγινα τα πάντα, για να σώσω με κάθε τρόπο μερικούς. Kαι το κάνω αυτό για το ευαγγέλιο, για να γίνω συγκοινωνός του.” 1Κορινθιούς 9:19-23
Είναι για γέλια όταν οι Χριστιανοί, ειδικά οι κήρυκες, αναφέρουν από μνήμης και πλήρης σοβαρότητας το παραπάνω απόσπασμα αλλά στην προσωπική τους ζωή φοβούνται ακόμα και ένα γεια να πουν σε ένα φρίκουλα, έναν άστεγο, ένα πάνκι, μία πόρνη, ένα γραφικό μεταλά.
Οι πιο πολλοί Χριστιανοί δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι όταν χαράζουν διαχωριστικές γραμμές για το ποια μουσική είναι του Θεού και ποια όχι, εμμέσως πλην σαφώς μπαίνουνε στη θέση του κριτή και αποφασίσουνε ποιος είναι μέσα στη βασιλεία του Θεούς και ποιος όχι.
Σας έχω μια έκπληξη… δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης!
Όχι δεν ήταν αυτή έκπληξη, αλλά αυτή… όταν ο Ιησούς μας προσκάλεσε να γίνουμε μέλη της βασιλείας των ουρανών, δεν έδωσε ούτε τη δική του θέση ούτε αυτή του Πατέρα Θεού σε κανέναν από εμάς.
Παρόλα αυτά, όντως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης!
Ξέρετε δεν είναι κακό το να αισθανόμαστε κάποιες φορές άβολα ανάμεσα σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. Το βρίσκω ιδιαίτερα δύσκολο το να δημιουργήσω βαθιές φιλίες με αστούς, όταν ήμουν νεότερος ούτε με τους σκυλάδες μπορούσα, από την άλλη ως πρώην μέλος Pank συγκροτήματος και πρώην μέλος της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης μου έρχεται εντελώς φυσικά να δημιουργήσω σχέσεις με πάνκιδες και αναρχικούς (άντε καλά και κουμουνιστές).
Καταλαβαίνετε πού το πάω;
Με το να αποκόπτονται οι άνθρωποι από το κοινωνικό τους περιβάλλον όταν αυτό δεν συμφωνεί με τη λογική της κλωνοποίησης του εκάστοτε εκκλησιαστικού ιδρύματος στην ουσία κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι εμείς ξέρουμε καλύτερα από το Θεό. Ποιος θα ήταν πιο αποτελεσματικός στο να πάει το ευαγγέλιο του Ιησού στους μεταλάδες; Ένας μεταλάς που είναι κομμάτι αυτού του χώρου και την ίδια στιγμή γεμάτος με το Άγιο Πνεύμα ή ένας κουστουμαρισμένος κυριλές που ούτε “στη γλώσσα τους” δεν ξέρει να μιλήσει;
Αυτό το είδα να γίνεται στην ζωή μου όταν έδωσα ένα από τα CD μας σε ένα πάνκι που επισκεπτόταν συχνά το χώρο που δούλευα, και καθώς γνωριζόμασταν καλύτερα είχα τη δυνατότητα να προσευχηθώ για κάποια οικογενειακά του προβλήματα, ο οποίος αν και Wickan χάρηκε όταν του είπα ότι το κάνω.
Τα παραπάνω λόγια του Παύλου θα μπορούσαμε να τα παραφράσουμε στην εποχή μας κάπως έτσι: Στους άστεγους ως άστεγος (ξέρω για άτομα που ανά διαστήματα αφήνουν τα σπίτια τους και μένουν για μέρες στους δρόμους), στις πόρνες σαν πόρνη (αυτή τη στιγμή υπάρχει ομάδα από Καθολικές μοναχές που ντύνονται σαν τις πόρνες με σκοπό να τις σώσουν), στους μεταλάδες σαν μεταλάς… η λίστα είναι ατελείωτη.
Αν είσαι του χώρου θα έχεις ακούσει την ιστορία του Brian Welch, κιθαρίστα των Korn. Ο οποίος σε κάποια φάση της ζωής αποφάσισε να ακολουθήσει τον Ιησού και εγκατέλειψε τη μπάντα. Κάποια χρόνια αργότερα επέστρεψε. Να πω την αλήθεια ήμουν λίγο έως πολύ σκεπτικός για αυτή του την απόφαση. Στην πορεία όμως παρακολουθώντας τις κινήσεις του στην μουσική σκηνή συνειδητοποίησα ότι ίσως και να είναι εκεί ακριβώς που τον θέλει ο Θεός. Στην περιοδεία τους με τους Slipknot πόσοι θα μπορούσαν να βρίσκονται σε πιο κατάλληλη θέση να μοιραστούν το ευαγγέλιο; Επίσης, δεν είναι διόλου ασυνήθιστο μετά το σόου να συναντιέται με τους φαν, να τους μιλάει για τον Ιησού και πολλές φορές να προσεύχεται μαζί τους.
Η λίστα διάσημων metal μουσικών που έδωσαν τη ζωή τους στον Ιησού, χωρίς να εγκαταλείψουν τις μπάντες τους είναι μεγάλη, απλά θα αναφέρω κάποιους: Nicko McBrain (Iron Maiden), Blackie Lawless (W.A.S.P), Reginald “Fieldy” Arvizu (Korn), Alice Cooper…
Η αιδεσιμοτάτη Rachel Mann (θρησκευτικός λειτουργός της Εκκλησίας της Αγγλίας) σε ένα άρθρο της για τη Μέταλ μουσική, έγραψε:
“Η θέληση αυτή της μουσικής να ασχοληθεί με μηδενιστικά και περιστασιακά με ακραίως δυσάρεστα θέματα φαίνεται να προσφέρει στους φαν ένα χώρο όπου όλοι είναι αποδεκτοί με ένα τρόπο που θα ντρόπιαζε πολλούς Χριστιανούς. […] Η άρνηση της Μέταλ να καταπιέσει τη θλιβερή και βίαιη αλήθεια της ανθρώπινης φύσης απελευθερώνει τους φαν να είναι πιο ήρεμοι και πρόσχαροι. […] Η Μέταλ δεν φοβάται τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, και παρόλο που κάποιοι Χριστιανοί είναι εξίσου άφοβοι, είναι αρκετοί αυτοί που χρειάζεται να ανακαλύψουν την προοπτική (της Μέταλ) ως χώρος ενσωμάτωσης”
Από τότε που ξανά ανακάλυψα τον πραγματικό μου εαυτό και άρχισα πάλι να ακούω Μέταλ, ανακάλυψα ότι στιχουργικά (και συνθετικά θα έλεγα) υπερτερεί τις mainstream “Χριστιανικής” μουσικής. Πέρα από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις όπως ο Matt Redman, η σύγχρονη λατρευτική μουσική, όπως ονομάζεται, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις Pop κονσέρβες του Top 100. Ομάδες υμνωδίας βγάζουν το ένα τραγούδι μετά το άλλο χρησιμοποιώντας την ίδια μελωδία και 2 στροφές που τις επαναλαμβάνουν 3000 φορές. Θυμάμαι πριν χρόνια μια Κυριακή επισκέφτηκα μια συνάθροιση όπου επί 10-15 λεπτά τραγουδούσαν “Δοξολογία αιώνια”. Όχι το τραγούδι, απλώς αυτές τις δύο λέξεις. Περιττό να πω ότι το να κοιτάω τη μπογιά να στεγνώνει, ξαφνικά έγινε το επάγγελμα το μέλλοντος.
Στη Χριστιανική μουσική βιομηχανία όλα είναι γύρω από τη μουσική. Ο απώτερος σκοπός είναι η δημιουργία μουσικών που στοχεύουν στο συναίσθημα. Εξού και η δραματική μουσική την ώρα που ο κήρυκας καλεί το κόσμο μπροστά να “σωθεί”. Η χρήση του μυαλού την ώρα τις μουσικής δοξολογίας έχει καταντήσει κάτι περιττό. Και φυσικά το “θα αγαπάς τον Kύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη διάνοιά σου, και με όλη τη δύναμή σου” πήγε περίπατο. Από την άλλη στίχοι που σχεδόν κάθε φορά με κάνουν να δακρύζω τους βρήκα ανάμεσα σε “βρώμικες” ηλεκτρικές κιθάρες και άγρια φωνητικά. Η Μέταλ με βοήθησε στο μονοπάτι μου με τον Ιησού, ειδικά στο θέμα της προσευχής. Μέσα στο τρένο πηγαινοερχόμενος στην δουλειά οι στίχοι έγιναν οι προσευχές μου.
Να μερικά παραδείγματα:
I saw these chains fall to my feet
I stand amazed at this work complete
These chains not Yours they were my own
“Now run no more my son, come home”
O My Son, You must understand.
That if I show mercy,
You must reckon to pay
The last bit of My rage.
For justice reigns upon this throne;
Perfection without flaw.
How can the wicked find their peace
And still have broken every law?
Wolves At The Gate – The Father’s Bargain
But you saw more
You saw my deepest part
With the light of a thousand stars
You saw them, awake in me
And through your eyes
You showed me everything
You woke me up inside
Brought back to life
I lost myself
But now I breathe again
Red – The Ever
Am I worthless?
Am I filthy?
Am I too far gone for a remedy?
Will you help me?
‘Cause I’m dying
To be something more than a memory
If I reach out
Can I trust you?
Will you help me see the light of one more day?
Take the bullets away
We as Human – Take the bullets away
You wish you were someone else
Every night you fall to pieces
Knowing you can’t save yourself
I can see you, I can hear you
There’s a place where the broken go
There’s a room full of second chances
You’re not stranded on your own
You’re not invisible
Αυτά για την ώρα. Προς το παρόν το κλείνω εδώ το θέμα.
Σας αφήνω με κάποιες τελευταίους προβληματισμούς.
Τι γίνεται τη Κυριακή; Πως μπορούμε να αφομοιώσουμε μια τόσο ιδιαίτερη μουσική στη Κυριακάτικη συνάθροιση;
Χμ… και ποιος είπε ότι ο τρόπος ο παραδοσιακός τρόπος εκκλησιασμού είναι και ο μόνος που υπάρχει; Πού στην Καινή Διαθήκη βρίσκεται το Διαμαρτυρόμενο μοντέλο μουσική-κήρυγμα-μουσική-θεία κοινωνία ή η Βυζαντινή μουσική της Ορθοδοξίας; Ακριβώς, πουθενά! Αυτό είναι όμως ένα άλλο μεγάλο θέμα.
Παρόλα αυτά Heavy Metal συναθροίσεις υπάρχουν, ίσως όχι στη Ελλάδα αλλά υπάρχουν.
Μετά το 23′ λεπτό του παρακάτω βίντεο θα δείτε μία.
Bilbo
