Μιλώντας για τους θεραπευτικούς ηθικούς ημίθεούς σας.

Τα Starbucks που μερικές φορές συχνάζω στο δρόμο για τη δουλειά έχουν νέα περιτυλίγματα στα χαρτονένια κύπελλα. Είναι μυξοπράσινα και διαφημίζουν μια καμπάνια που ονομάζεται “Steep Your Soul”. Κάθε ένα έχει, ένα μοναδικό απόφθεγμα της Όπρα, όπως Be more splendid. Be more extraordinary. Use every moment to fill yourself up και The only courage you really need is the courage to live the life you want.

Βλέποντας το νέο Ηρακλής, σε σκηνοθεσία Μπρετ Ράτνερ (σειρά Rush Hour, Πως να κλέψετε έναν ουρανοξύστη) και με πρωταγωνιστή τον Ντουέιν “Ροκ” Τζόνσον, δεν μπορώ να πιστέψω ότι η Όπρα δεν πήρε τα εύσημα. “ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΤΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΘΡΥΛΟ!” φωνάζει ο Ηρακλής στο στρατό του πριν από μια μάχη. “Απλά πρέπει να πιστεύεις πως είσαι ήρωας.” προτρέπει ο Αμφιάραος (Ίαν ΜακΣέιν), ο μάντης φίλος του Ηρακλή, μία ή δύο σκηνές αργότερα καθώς ο φίλος του σφίγγει τα μούσκουλά του προσπαθώντας να σπάσει κάτι αλυσίδες.

“Μη κοντοστέκεστε! Σκοτώστε κανέναν!” είναι επίσης ένα απόφθεγμα σε αυτήν την ταινία, και ήταν πράγματι ένας πειρασμός αφότου έχετε δει τo πιο εγκωμιαστικό υπόδειγμα αρχαίου πολιτισμού κατεβασμένο στην απαγγελία προσχέδιων βιβλίων αυτοβοήθειας.

Βλέπετε, η ιδέα αυτής της επαναδιατύπωσης της “αλήθειας-πίσω-από-το-θρύλο” είναι ότι ο Ηρακλής δεν είναι ακριβώς ο τύπος που έχετε ακουστά. Δυνατός; Ναι. Αθάνατος; Χα! Όλα τα πιο τρελά πράγματα είναι τμήμα μιας στρατηγικής κοινωνικού μάρκετινγκ εποχής του χαλκού που έχει τεθεί σε εφαρμογή από το βάρδο ανιψιό του, Ιόλαο (Ρις Ρίτσι), προκειμένου να κάνει την ομάδα μισθοφόρων τους να “γίνει viral” και να φέρει έσοδα. Το υποσχόμενο επιχειρηματικό τους μοντέλο διακόπτεται, ωστόσο, όταν μια ρουτινιάρικη συμβουλευτική δουλειά του Βασιλιά της Θράκης (Τζον Χαρτ) μετατρέπεται σε PR εφιάλτη επικών διαστάσεων.

Το Ηρακλής, όπως η φλογισμένη αφίσα προτείνει, θέλει να ανήκει στην παράδοση ξίφος-και-σανδάλι. Μιμείται Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, όχι Απολλόδωρο ή Πύρρουλα. Κρίνοντάς την με αυτά τα στάνταρ, έτσι, η ταινία θα έπρεπε να εκπλήσσει πολλούς ανθρώπους. Καταφέρνει να έχει μια δόση νοσταλγίας για τις B-movies που έχουν προηγηθεί, αλλά εντούτοις αποτυγχάνει να παρέχει το είδος της ψηφιακής ψυχαγωγίας που το κοινό στο οποίο απευθύνεται αναμένει.

Υπάρχουν έξυπνες στιγμές αυτεπίγνωσης, όπως ένα αναχρονιστικό αστείο μαριχουάνας (“Αν είναι να χρησιμοποιείς τα βότανα, τουλάχιστον μοιράσου τα”) και ένας νεαρός ενθουσιασμένος σχετικά με θρύλους για αφράτες τσούπρες. Για ό,τι δεν γνωρίζει (την πλοκή, ​​για παράδειγμα), η ταινία τουλάχιστον ξέρει τι είναι.

Ο διάλογος είναι κλισέ σε βαθμό ευθυμίας. “Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ τη μοίρα του.” “Πρόσεχε μην κοπείς, μικρέ.” “Κάνατε την επιλογή σας.” “Αυτό είναι τρέλα.” “Είμαστε οικογένεια. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον.” “Μόλις ξεκίνησα.” Και αυτά είναι μονάχα ό,τι μπόρεσα να γράψω λόγω χρόνου. Περιστασιακά, ωστόσο, είναι σπαρταριστή από μόνη της. (Δεν βλέπει κάθε μέρα κανείς τον Ντουέιν “Ροκ” Τζόνσον να λέει, “Αναθεματισμένοι κένταυροι.”)

Οι σκηνές δράσης είναι το πιο εκπληκτικό μέρος της εμπειρίας—στο ότι δεν είναι κακές. Μεγάλο μέρος της κινηματογραφικής δράσης της περασμένης δεκαετίας υπήρξε απίστευτα τεμπέλικη, πηδώντας από πλάνο σε πλάνο έτσι ώστε οι σκηνές δράσης να είναι σχεδόν stop-motion. Αυτό εξοικονομεί χρόνο, χρήμα, και προσπάθεια. Είναι δικαιολογημένο λόγω της επίκλησης στην αύρα του “ρεαλισμού” που δημιουργεί, της ασταθούς λήψης αίσθησης ότι βρίσκεστε ακριβώς εκεί. Αυτό μπορεί να ήταν αλήθεια όταν η τεχνική ήταν ακόμη μια καινοτομία, αλλά δεν είναι καινοτομία για κάποιο διάστημα.

Είναι υπέροχο, έτσι, να βλέπετε το Ηρακλής να αφήνει τα πλάνα να τραβάνε ένα ή δύο δευτερόλεπτα περισσότερο από ό,τι οι περισσότερες άλλες σύγχρονες τους είδους θα έκαναν. Είναι τόσο απλό όσο ένας ηθοποιός που στριφογυρίζει ένα ξίφος, το χτύπημα που συνδέει, και ένας άλλος ηθοποιός που αντιδρά στο χτύπημα όλα στα ίδια δύο δευτερόλεπτα ευδιάκριτου αποσπάσματος. Κανονικά θα είχατε ένα πλάνο ενός άνδρα βρυχώμενου και στριφογυρίζοντας ένα ξίφος, ακολουθούμενο αμέσως από μισό δευτερόλεπτο ενός εχθρού σε μισή πτώση. Συχνά ούτε ο πολεμιστής δεν φαίνεται στο ίδιο πλάνο ταυτόχρονα.

Παρόμοια προσοχή έχει δοθεί στη διάταξη των στρατών σε μία από τις σκηνές μάχης. Δεν είναι ακόμη δυστυχώς το ιδανικό, αλλά μπορεί κανείς να εξακολουθήσει να εκτιμά τον Ράτνερ δείχνοντας την πανοραμική θέα δύο φορές αντί για, ε, καμία.

Ο Ροκ είναι ακριβώς τόσο τραχύς όσο τον θέλατε. Η δύναμη και η τάση του να σπάει κόκαλα είναι ορατή, αλλά μετριάζεται από τη γελοιότητα του λιονταριού για κόσμημα κεφαλής και του κουρέματος εκπαιδευτή σερφ. Υπάρχουν φορές που η παράθεση φαίνεται να μπερδεύει τόσο τον Τζόνσον όσο και το κοινό, ωστόσο. Είναι ένας καταδεκτικός άνθρωπος. Το ταλέντο του θα μπορούσε να σηκώσει όλη την ταινία, αν δεν είχε διαταχθεί να είναι σε πολλά μέρη ταυτόχρονα.

Αν το Ηρακλής είχε κάνει τον κόπο να αντιπροσωπεύει κάτι, μπορεί η διασκέδαση να άξιζε να επιδοθεί. Αν είχε πάρει οποιαδήποτε από τις κλασσικές ή Xριστιανικές αρετές και παρουσίαζε έναν ήρωα εμπνευσμένο από αυτές, ή ακόμη έστω έναν αφηγητή να τις υποκρίνεται σε μια από τις πολλές επεξηγηματικές φωνές τηλεοπτικού αφηγητή της ταινίας, θα είχε χτυπήσει τον απαραίτητο Χαουαρντιανό ρυθμό. Αλλά ο Ηρακλής που μαθαίνει να “πιστεύει στον εαυτό του,” να γράφει τη δικιά του ιστορία και να χορεύει στο ρυθμό του δικού του τυμπάνου, είναι η αλλαγή που ήθελε να δει στη Θράκη; Πόσο εντελώς αθυμοτικό!

 

Πηγή