Σαν σήμερα το 1941 προσφέρει τη ζωή του με αυτοθυσία για λογαριασμό ενός ξένου ο Πολωνός φραγκισκανός μοναχός Μαξιμίλιαν Κόλμπε.
Για τον Ιησού Χριστό είμαι έτοιμος να υποφέρω ακόμη περισσότερα
Μετά το ξέσπασμα του Β’ ΠΠ, που ξεκίνησε με την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στη χώρα του, ο Κόλμπε παρείχε φροντίδα σε πρόσφυγες, συμπεριλαμβανομένου 2.000 Εβραίων που έκρυψε από τις διώξεις των Ναζί στη μονή του στο Niepokalanów. Στις 17 Νοεμβρίου 1941, συνελήφθη από τη Γερμανική Γκεστάπο και φυλακίστηκε στη φυλακή Παβιάκ. Στις 28 Μαίου, μεταφέρθηκε στο Άουσβιτς ως κρατούμενος με τον αριθμό #16670.
Στα τέλη του Ιουλίου του 1941, 3 κρατούμενοι εξαφανίστηκαν από το στρατόπεδο και η διοίκηση του στρατοπέδου, κατά την προσφιλή συνήθεια των ναζί, επέλεξε ως αντίποινα 10 κρατούμενους για θανάτωση δια ασιτίας σε μια υπόγεια ανθρακαποθήκη ως παράδειγμα για να αποτραπούν επόμενες προσπάθειες δραπέτευσης.
Όταν ο ένας από τους επιλεγείς, ο Franciszek Gajowniczek, φώναξε, “Όχι, είμαι παντρεμένος! Έχω παιδιά! Είμαι νέος! Σας ικετεύω!”… δευτερόλεπτα μετά πίσω του ένας άνδρας σπάζει την παράταξη… και βγαίνει μπροστά έτσι ώστε όλοι να μπορούν να δουν το πρόσωπό του — ο Μαξιμίλιαν Κόλμπε — ένας Χριστιανός. Ένας Χριστιανός που ήταν γνωστός ότι έδινε τις μερίδες του φαγητού του σε εκείνους που ήταν περισσότερο πεινασμένοι από αυτόν. Ένας Χριστιανός γνωστός ότι έδινε την κουβέρτα του σε εκείνους που κρύωναν περισσότερο από αυτόν. Ο Μαξιμίλιαν Κόλμπε, ήταν γνωστός σε αυτούς του φυλακισμένους Εβραίους ως ο Χριστός του Άουσβιτς… και βάδισε μπροστά σιωπηλά, έβγαλε το καπέλο του, και ενώπιον του διοικητή είπε, “θα πάρω εγώ τη θέση του”.
Εκείνο το βράδυ ρώτησα τη Μητέρα του Θεού τι θα γίνει μ’ εμένα. Τότε με πλησίασε κρατώντας δύο στέμματα, ένα λευκό, το άλλο κόκκινο. Με ρώτησε αν ήμουν πρόθυμος να αποδεχθώ κάποιο απ’ αυτά τα στέμματα. Το λευκό σήμαινε ότι θα έπρεπε να εμμείνω στην αγνότητα, και το κόκκινο ότι θα έπρεπε να γίνω μάρτυρας. Είπα ότι θα τα αποδεχθώ και τα δύο.
Στο κελί του, ο Κόλμπε τελούσε τη Θεία Ευχαριστία κάθε μέρα και έψαλε ύμνους με τους κρατούμενους. Οδηγούσε τους άλλους μελλοθάνατους σε ύμνους και προσευχή και τους ενθάρρυνε λέγοντάς τους ότι θα είναι σύντομα με τη Παναγία στον Παράδεισο. Κάθε φορά που οι φρουροί ερχόντουσαν να επιθεωρήσουν το κελί, καθόταν γονατιστός στο μέσο του κελιού και κοίταζε ήρεμα αυτούς που έμπαιναν. Ο Μαξιμίλιαν Κόλμπε είχε γράψει εκείνες τις στιγμές το παρακάτω στη μητέρα του:
“Αγαπημένη μου Μαμά, είμαι στο στρατόπεδο του Άουσβιτς. Όλα είναι καλά κατά την εκτίμησή μου. Να είσαι ήσυχη για μένα και για την υγεία μου, γιατί ο καλός Θεός είναι παντού και παρέχει τα πάντα με αγάπη.”
Aπομνημόνευσα αυτή τη γραμμή της επιστολής. Γιατί αν ένας άνθρωπος στη μέση ενός από τα πιο φρικτά σενάρια στην ιστορία της ανθρωπότητας μπορούσε να γράψει μια γραμμή σαν κι αυτή — όχι από μια κακή μέρα στο γραφείο ή μια δύσκολη μέρα με τα παιδιά, αλλά από τη δυσωδία του θανάτου του Άουσβιτς — πώς μπορεί κανείς να αρνηθεί αυτή την υπέρτατη, σιδηροντυμένη μαρτυρία: ένας Καλός Θεός είναι παντού — και παρέχει τα πάντα με αγάπη.
Ύστερα από δύο εβδομάδες αφυδάτωσης και ασιτίας, μονάχα ο Κόλμπε παρέμενε ζωντανός. Οι φρουροί χρειαζόντουσαν την αποθήκη και έτσι έκαναν στον Κόλμπε μια θανατηφόρα ένεση φαινόλης. Μερικοί από τους παριστάμενους λένε ότι ύψωσε το αριστερό του χέρι και ήρεμα περίμενε για την ένεση. Τα λείψανά του αποτεφρώθηκαν στις 15 Αυγούστου, την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Ο Μαξιμίλιαν Κόλμπε είναι ένας από τους 10 Μάρτυρες του 20ού Αιώνα που απεικονίζονται σε αγάλματα πάνω από τη Μεγάλη δυτική πόρτα του Westminster Abbey του Λονδίνου
