Δεν χρειάζεται να πλατειάσω στο θέμα που όλοι ξέρουμε –την καταστροφή στην Αττική. Πτώματα καμένα, οικογένειες διαλυμένες, ανέλπιδη ζωή. Πλήθος κόσμου τρέχει για να απαλύνει έστω τον πόνο των θυμάτων, με κάθε μέσο. Σύσσωμοι οι Έλληνες, με τη συμπαράσταση πολλών εθελοντών απ’ το εξωτερικό, βρίσκονται δίπλα τους, ακολουθώντας έτσι, ακουσίως ή εκουσίως το «ἀγαπάτε ἀλλήλους». Οι λεγόμενοι «άθεοι», «αγνωστικιστές», «αδιάφοροι» στο θέλημά Του που προσφέρουν και το αίμα τους, ακόμα και τη ζωή τους για τον «ξένο». Ιερές Μητροπόλεις, μαζί με πολλούς πιστούς σπεύδουν να βοηθήσουν τους πυρόπληκτους. Χρήματα, τρόφιμα, φάρμακα και κάθε λογής βοήθεια στέλνεται στην Αττική.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν και οι κατ’ όνομα «χριστιανοί», που αντί να συμπάσχουν με τους αδελφούς τους, τους λένε πως «έπεσε η κατάρα του Θεού πάνω τους». Και δυστυχώς, πολλοί απ’ αυτούς είναι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, είτε είναι ιερείς, είτε επίσκοποι κ.ά. Αυτές οι αντιδράσεις μου θυμίζουν την παραβολή των δύο γιων –πλήρης αντίθεση λόγων (διδασκαλίας) και πράξης.
«Τι γνώμη έχετε τώρα γι’ αυτό που θα σας πω: Κάποιος είχε δύο παιδιά. Πάει λοιπόν στον πρώτο και του λέει: “παιδί μου, πήγαινε σήμερα κι εργάσου στο αμπέλι”. Αυτός του είπε: “δε θέλω”. Ύστερα όμως μετάνιωσε και πήγε. Πάει και στον δεύτερο και του λέει τα ίδια. Εκείνος του αποκρίθηκε: “μάλιστα, κύριε”, αλλά δεν πήγε. Ποιος από τους δύο έκανε το θέλημα του πατέρα του;» (Μτ., 21, 28-31)
Υποκρισία, δυστυχώς ένα διαχρονικό φαινόμενο, που μπορεί να αλλάζει πρόσωπα, αλλά η ουσία παραμένει ίδια. Εκείνα τα λόγια του Ιησού αντικατοπτρίζουν πραγματικά αυτούς τους «χριστιανούς».
«Αλίμονό σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές, γιατί δίνετε στο ναό το ένα δέκατο από το δυόσμο, το άνηθο και το κύμινο, και δεν τηρείτε τις σπουδαιότερες εντολές του νόμου, τη δικαιοσύνη, την ευσπλαχνία και την πιστότητα. Αυτά όμως έπρεπε να κάνετε, χωρίς βέβαια να παραμελείτε κι εκείνα. Τυφλοί οδηγοί, που περνάτε από στραγγιστήρι το κουνούπι και καταπίνετε ολόκληρη καμήλα.
»Αλίμονό σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές, γιατί καθαρίζετε το εξωτερικό του ποτηριού και του πιάτου, το περιεχόμενό τους όμως προέρχεται από αρπαγή και αδικία. Φαρισαίε τυφλέ, καθάρισε πρώτα το εσωτερικό του ποτηριού και του πιάτου, για να έχει αξία και η εξωτερική τους καθαρότητα.
»Αλίμονό σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές, γιατί μοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, που εξωτερικά φαίνονται ωραίοι, εσωτερικά όμως είναι γεμάτοι κόκαλα νεκρών και κάθε λογής ακαθαρσία. Έτσι κι εσείς, εξωτερικά φαίνεστε ευσεβείς στους ανθρώπους, κι εσωτερικά είστε γεμάτοι υποκρισία και ανομία.» (Μτ., 23, 23-28)
Άραγε, έχουν διαβάσει ποτέ τις Γραφές; Μήπως έχουν διαβάσει την επιστολή του Ιακώβου του Αδελφόθεου, που αναφέρει πως, Πίστη και έργα είναι αλληλένδετα;
«Ας πάρουμε την περίπτωση που κάποιος αδερφός ή κάποια αδερφή δεν έχουν ρούχα να ντυθούν και στερούνται το καθημερινό τους φαγητό· αν κάποιος από σας τους πει: «Ο Θεός μαζί σας! Εύχομαι να βρείτε ρούχα και να χορτάσετε φαγητό», ποιο το όφελος, αν δεν τους δώσει κιόλας τα απαραίτητα που χρειάζεται το σώμα; Έτσι και η πίστη, αν δεν εκδηλώνεται με έργα, μόνη της είναι νεκρή.» (Ικ., 2, 15-17)
Θέλω να καταλήξω πως ο Χριστός δεν ήρθε στη Γη για να μιλήσει απλώς ούτε για να κάνει μόνο τα «συναγωγικά» του καθήκοντα. Ο Ιησούς είναι η παρηγοριά των φτωχών, η συντροφιά των κατατρεγμένων, ο φίλος των περιθωριακών της κοινωνίας αυτής. Πώς θα ακολουθήσουμε το παράδειγμά Του σηκώνοντας πάντα το δάχτυλο για να κρίνουμε; Ο καρπός της Πίστης είναι τα έργα μας και πίστη χωρίς έργα είναι θεωρητική και άρα νεκρή. Και υποκρισία και νεκρή πίστη, είναι που βλέπουμε από αρκετούς «χριστιανούς» και «εκπροσώπους» Του. Αδελφέ μου, όποιος και να ‘σαι, άσε τα λόγια, τις κατηγορίες, την αδιαφορία και βοήθησε τον συνάνθρωπό σου, τον αδελφό σου! Στάσου δίπλα του, πόνεσε μαζί του, «ακολούθησε» τον καλό Σαμαρείτη! Θυμήσου:
«Ποιος λοιπόν απ’ αυτούς τους τρεις κατά τη γνώμη σου αποδείχτηκε “πλησίον” εκείνου που έπεσε στους ληστές;» Ο νομοδιδάσκαλος απάντησε: «Εκείνος που τον σπλαχνίστηκε». Τότε ο Ιησούς του είπε: «Πήγαινε, και να κάνεις κι εσύ το ίδιο». (Λκ., 10, 36-37)
Η Πίστη μπορεί να γίνει το πυρ, η φωτιά, από την οποία θα αναγεννηθούμε. Ας γίνει ο Υιός του Ανθρώπου το παράδειγμά μας.
Υ.Γ. Αυτό είναι το πρώτο μου άρθρο. Έβαλα τα δυνατά μου. Μπορεί να μην είναι και τόσο καλό… Παρακαλώ την επιείκειά σας.
Υ.Γ.2. Οι περικοπές της Αγίας Γραφής είναι παρμένες απ’ την Ελληνική Βιβλική Εταιρεία.
Αδερφε εχεις δικαιο με αυτα που γραφεις…μεχρι ενος σημειου ομως!
Οι Χριστιανοι κατ’ “ονομα” οπως λες μπορει να λενε οτι θελουν και οπως αυτοι θελουν (στην προκειμένη περιπτωση ο συγκεκριμενος κυριος Αμβροσιος εκφραστηκε με λαθος υφος την λαθος στιγμη).
Πιστευω ομως πως και ο άλλος κυριος που του ειπε να Σκάσει… μεσω Facebook… δεν μας λεει τα πραγματα οπως ακριβως ειναι γιατι θελει να μας χαιδεψει τα αυτια!!!
Εχεις αναρρωτηθει τι ακριβως επιθυμει ο Θεος Πατερας μας απο εμας;;;
Εχεις σκεφτει τι ειναι αυτο που Τον ενδιαφερει περισσοτερο απο εμας;
Εχεις αναρρωτηθει γιατι οι Άγιοι μάρτυρες έσκυβαν το κεφαλι στη θυσια και στα βασανιστηρια;
Εχεις σκεφτει πως αυτο που θελει ειναι να σωσει την ψυχη μας;
Η ψυχή μας είναι το κύριο μέλημά Του!
Αν το πιστευεις αυτο τοτε μπορεις να συνεχισεις να διαβαζεις το σχολιο μου και τότε θα πρεπει να αναρρωτηθεις αν οντως εμεις τα παιδια του Θεου βαδιζουμε σωστα.
Βαδιζουμε σωστα;;;
Αναρρωτήσου και πες μου τι κανει ενας Πατερας ευγενικος οταν τα παιδια του τον εγκαταλειπουν, τον βριζουν, τον προσβάλλουν με την ζωή τους;::
Απλα τα αφηνει να απομακρυνθουν γιατι ειναι…ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ και σεβεται το ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ που εχει χαρισει σε εμας
Οταν ομως απομακρυνθουμε εκούσια τοτε διώχνουμε απο μονοι μας την Χάρη ΤΟΥ.
Και τοτε είμαστε έρμαιο στις ορεξεις του σατανα! Με την θεληση μας φυσικα και πληγώνοντας ακόμα περισσότερο τον Πατερα μας.
Αυτος συνεχιζει να μας περιμενει…για να μας αγκαλιασει σαν τον Ασωτο υιο αλλα εμεις…ειμαστε μεγάλοι και πολύξεροι!!!
Εμεις ξέρουμε το σωστό και πεφτουμε μεσα στην λασπη! Φυσικά τρώμε και τα μουτρα μας όπως τον άσωτο υιο… γιατί μόνοι μας τα κάναμε σκατά!
Επομένως μήπως πρέπει να αναλογιστούμε που κάνουμε εμείς το λάθος και όχι αν εκφραστηκε σωστα ο “εκπρόσωπος” της εκκλησιας και ο ένας μα και ο άλλος;;;
Ο Πατερας μας μας λατρευει γιατι πανω απ ολα ειναι ΜΑΝΑ! Και να εισαι σιγουρος πως τα παιδακια αυτα που καηκαν δροσίζονται στην αγκαλιά του ευτυχισμενα.
Ας ξυπνησουμε ολοι και ας μην αντιδραμε μολις μας θιξουν τον εγωισμο μας!
Ας αλλαξει ο καθενας μας τον εαυτο του πρωτα και τοτε θα φερουμε παλι πισω την ευλογια την οποία χασαμε απο μονοι μας!!!
Αδερφικα
Χρυσοστομος
Αδελφέ Χρυσόστομε,
Χάρηκα πολύ που ασχολήθηκες, σχολιάζοντας. Πρώτον, πραγματικά στηρίζω την ελευθεριά του λόγου, ακόμα και σε αυτήν την ακραία μορφή (του Αμβρόσιου), εφ’ όσον δεν εμπεριέχονται απειλές. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει ότι θέλει. Το άρθρο αυτό το γράφω, όχι για να εκθειάσω το θέλημά Του. Δεν είμαι άξιος άλλωστε, αλλά και πάλι, ποιος Τον ξέρει πραγματικά; Ποιος γνωρίζει τον νου Του; Και όντως, έχεις δίκαιο στο πράγμα που λες, πως εμείς απομακρυνόμαστε απ’ τον Πατέρα, κι όχι Αυτός από εμάς. Μάλιστα, γι’ αυτόν τον λόγο, και καθώς “ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι”, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο, προσπαθώντας να ξεχωρίσω κάποια πράγματα. Ο Θεός δεν είναι τιμωρία, αλλά αγάπη. Δεν είναι δυνάστης, αλλά είναι “ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου”. Έτσι, δεν είναι δυνατόν να σπείρεται μια παραποιημένη Θεολογία, δίχως την γόνιμη αντίκρουσή της με βάση τη διδασκαλία του Ευαγγελίου.
Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε, αυτό είναι σίγουρο. Ο Ιησούς όμως, όπως ο ίδιος είπε: «Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς αλλά οι άρρωστοι· δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους δικαίους αλλά τους αμαρτωλούς» (Μρ. β’ 17).