Είσαι πάνω σε ένα πανέμορφο, τρικάταρτο ιστιοφόρο. Τα πανιά κατεβασμένα φουσκώνουν από τον αέρα και εσύ βλέπεις το περίτεχνα δουλεμένο σκαρί να σκίζει τα κύματα. Αφήνεσαι στη νανουριστική κίνησή του να σε ανεβοκατεβάσει. Στέκεσαι περήφανος γιατί είναι όλο δικό σου. Μόλις ξεκίνησες το ταξίδι σου και είσαι κατενθουσιασμένος! Στην καμπίνα σου βρίσκεται ένας μεγάλος χάρτης με όλους τους πιθανούς προορισμούς. Το πρόσωπό σου χαμογελαστό, βρέχεται από τις σταγόνες της θάλασσας που έφερε ο αέρας για να σε πειράξει. Τα πόδια σου κρατούν ισορροπία ενώ τα χέρια σου… Πού είναι άραγε τα χέρια σου; Η λογική λέει πως τα χέρια σου κρατούν γερά το τιμόνι. Και όμως δεν είναι έτσι. Η αλήθεια είναι πως δεν έχεις ιδέα από ιστιοπλοΐα. Σου χαρίστηκε αυτό το πλοίο και ξεκίνησες αυτό το ταξίδι αλλά το μόνο σίγουρο, με ‘σένα στο τιμόνι, είναι ότι θα καταλήξει στο βυθό.
-Πω πω, άλλο ένα κείμενο που παρομοιάζει τη ζωή με ταξίδι, τι πρωτότυπο.
-Συγκεντρώσου!
Έχεις ένα τηλεσκόπιο που το λένε λογική και σου δείχνει όλες τις όμορφες ακτές μπροστά σου. Τις σημειώνεις στο χάρτη σχεδιάζοντας διαδρομές και υπολογίζεις αποστάσεις και το χρόνο που θα σου πάρει για να φτάσεις. Είναι ίσως το ωραιότερο μέρος του ταξιδιού το να βάζεις τους στόχους που θες εσύ. Έξαλλου όλοι αυτό σου λένε. Πάρε τη ζωή στα χέρια σου. Δε θα ευχαριστηθείς τη ζωή αν δεν πας όπου θες. Πολλοί γύρω σου έχουν βρει τη λύση σε χάρτες θησαυρού και παλεύουν με κύματα και αφιλόξενα νησιά να φτάσουν στο τέλος της διαδρομής σε ένα σεντούκι με χρυσό. Όμως εσύ ξέρεις. Αν αυτό είναι το τέλος της διαδρομής δε θα πάρεις τίποτε, παρά μόνο θα γίνεις άλλο ένα φάντασμα που θα στοιχειώνει το σεντούκι για τον επόμενο που θα το κυνηγήσει. Άλλες φορές πάλι γνωρίζουμε ότι εμείς δεν μπορούμε να διοικήσουμε το καράβι αλλά αρνούμενοι να κατεβάσουμε το τηλεσκόπιο λέμε: “ O Θεός μου έδωσε τη λογική μου άρα πρέπει να τη χρησιμοποιώ για να κρίνω τι διαδρομή θα ακολουθήσω”. Αλλά ο Θεός σου έχει δώσει και άλλα, τον Λόγο Του και τα γόνατά σου (για προσευχή).
Κάνουμε το λάθος να ξεκινάμε το συλλογισμό από τον εαυτό μας. Ας αρχίσουμε από το παράδειγμα του Ιησού, στην εικόνα του οποίου θέλουμε να γίνουμε σύμμορφοι ως χριστιανοί. Ο Ιησούς, όταν ξεκίνησε ο δικό του ταξίδι στη γη, έζησε ως άνθρωπος προσευχής. Συνεχώς αποσυρόταν από τον κόσμο για να βρεθεί μαζί με τον Πατέρα. Σίγουρα η προσευχή του Ιησού άφηνε τους μαθητές άναυδους, αφού αυτοί δεν Του ζήτησαν ούτε να τους μάθει να κάνουν θαύματα, ούτε το πως να διδάσκουν. Του ζήτησαν όμως να τους δείξει πως να προσεύχονται. Ο Ιησούς ήταν και επιζητούσε να είναι συνεχώς σε επικοινωνία, οδηγία και υπακοή του θελήματος του Πατέρα για την πορεία του ταξιδιού. Φυσικά και είχε το δικό Του τηλεσκόπιο να δείχνει σε όμορφες παραλίες, δε θα μπορούσε αλλιώς να αποτελεί παράδειγμα για εμάς. Ο ίδιος όμως λέει στον Ιωάννη 5:30 : “Δεν μπορώ εγώ να κάνω τίποτε από τον εαυτό μου. Καθώς ακούω, κρίνω· και η δική μου κρίση είναι δίκαιη· επειδή, δε ζητάω το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα του Πατέρα, που με απέστειλε.” Ο Λόγος του Θεού είναι η πλήρης απεικόνιση του τέλειου ταξιδιού του Ιησού. Ένα ταξίδι που πάνω στον χάρτη έγραψε μόνο ο Πατέρας και μόνο αυτός κρατούσε το τιμόνι. Μια διαδρομή που δεν ξέφυγε ποτέ από το στόχο της μα στο τέλος βυθίστηκε και έγινε φάρος φωτεινός για να μη χάσεις ποτέ το δρόμο σου. Και ο φάρος σου λέει να μην ψάξεις για Ιθάκη εδώ στη Γη γιατί είναι στον Ουρανό. Το καράβι σου δεν πάει εκεί μα αν το ταξίδι ήταν σωστό θα ανέβεις με ένα καινούριο.
Μερικές φορές από τύψεις που κρατάμε το τιμόνι φανταζόμαστε εμείς που θα ήθελε ο Θεός να πάμε. Διαβάζουμε για δύο άτομα που έκαναν το ίδιο στο Λευιτικό 10:1-2 “ΚΑΙ παίρνοντας οι γιοι τού Ααρών, ο Ναδάβ και ο Αβιούδ, κάθε ένας το θυμιατήριό του, έβαλαν σ’ αυτό φωτιά, κι επάνω σ’ αυτή έβαλαν θυμίαμα, και πρόσφεραν μπροστά στον Κύριο ξένη φωτιά, που δεν τους είχε προστάξει. Και βγήκε φωτιά από τον Κύριο, και τους κατέφαγε· και πέθαναν μπροστά στον Κύριο.” Ας πάρουμε το σχέδιο του Κυρίου στα σοβαρά και ας υποταχθούμε σε αυτό. Ας αφήσουμε τηλεσκόπιο και τιμόνι και σηκώνοντας τα χέρια να πέσουμε σε γόνατα προσευχής και να ζητήσουμε ο χάρτης μας να είναι σύμφωνος με τη ζωγραφιά στις παλάμες Του.
-Συγκεντρώσου!
Έχεις ένα τηλεσκόπιο που το λένε λογική και σου δείχνει όλες τις όμορφες ακτές μπροστά σου. Τις σημειώνεις στο χάρτη σχεδιάζοντας διαδρομές και υπολογίζεις αποστάσεις και το χρόνο που θα σου πάρει για να φτάσεις. Είναι ίσως το ωραιότερο μέρος του ταξιδιού το να βάζεις τους στόχους που θες εσύ. Έξαλλου όλοι αυτό σου λένε. Πάρε τη ζωή στα χέρια σου. Δε θα ευχαριστηθείς τη ζωή αν δεν πας όπου θες. Πολλοί γύρω σου έχουν βρει τη λύση σε χάρτες θησαυρού και παλεύουν με κύματα και αφιλόξενα νησιά να φτάσουν στο τέλος της διαδρομής σε ένα σεντούκι με χρυσό. Όμως εσύ ξέρεις. Αν αυτό είναι το τέλος της διαδρομής δε θα πάρεις τίποτε, παρά μόνο θα γίνεις άλλο ένα φάντασμα που θα στοιχειώνει το σεντούκι για τον επόμενο που θα το κυνηγήσει. Άλλες φορές πάλι γνωρίζουμε ότι εμείς δεν μπορούμε να διοικήσουμε το καράβι αλλά αρνούμενοι να κατεβάσουμε το τηλεσκόπιο λέμε: “ O Θεός μου έδωσε τη λογική μου άρα πρέπει να τη χρησιμοποιώ για να κρίνω τι διαδρομή θα ακολουθήσω”. Αλλά ο Θεός σου έχει δώσει και άλλα, τον Λόγο Του και τα γόνατά σου (για προσευχή).
Κάνουμε το λάθος να ξεκινάμε το συλλογισμό από τον εαυτό μας. Ας αρχίσουμε από το παράδειγμα του Ιησού, στην εικόνα του οποίου θέλουμε να γίνουμε σύμμορφοι ως χριστιανοί. Ο Ιησούς, όταν ξεκίνησε ο δικό του ταξίδι στη γη, έζησε ως άνθρωπος προσευχής. Συνεχώς αποσυρόταν από τον κόσμο για να βρεθεί μαζί με τον Πατέρα. Σίγουρα η προσευχή του Ιησού άφηνε τους μαθητές άναυδους, αφού αυτοί δεν Του ζήτησαν ούτε να τους μάθει να κάνουν θαύματα, ούτε το πως να διδάσκουν. Του ζήτησαν όμως να τους δείξει πως να προσεύχονται. Ο Ιησούς ήταν και επιζητούσε να είναι συνεχώς σε επικοινωνία, οδηγία και υπακοή του θελήματος του Πατέρα για την πορεία του ταξιδιού. Φυσικά και είχε το δικό Του τηλεσκόπιο να δείχνει σε όμορφες παραλίες, δε θα μπορούσε αλλιώς να αποτελεί παράδειγμα για εμάς. Ο ίδιος όμως λέει στον Ιωάννη 5:30 : “Δεν μπορώ εγώ να κάνω τίποτε από τον εαυτό μου. Καθώς ακούω, κρίνω· και η δική μου κρίση είναι δίκαιη· επειδή, δε ζητάω το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα του Πατέρα, που με απέστειλε.” Ο Λόγος του Θεού είναι η πλήρης απεικόνιση του τέλειου ταξιδιού του Ιησού. Ένα ταξίδι που πάνω στον χάρτη έγραψε μόνο ο Πατέρας και μόνο αυτός κρατούσε το τιμόνι. Μια διαδρομή που δεν ξέφυγε ποτέ από το στόχο της μα στο τέλος βυθίστηκε και έγινε φάρος φωτεινός για να μη χάσεις ποτέ το δρόμο σου. Και ο φάρος σου λέει να μην ψάξεις για Ιθάκη εδώ στη Γη γιατί είναι στον Ουρανό. Το καράβι σου δεν πάει εκεί μα αν το ταξίδι ήταν σωστό θα ανέβεις με ένα καινούριο.
Μερικές φορές από τύψεις που κρατάμε το τιμόνι φανταζόμαστε εμείς που θα ήθελε ο Θεός να πάμε. Διαβάζουμε για δύο άτομα που έκαναν το ίδιο στο Λευιτικό 10:1-2 “ΚΑΙ παίρνοντας οι γιοι τού Ααρών, ο Ναδάβ και ο Αβιούδ, κάθε ένας το θυμιατήριό του, έβαλαν σ’ αυτό φωτιά, κι επάνω σ’ αυτή έβαλαν θυμίαμα, και πρόσφεραν μπροστά στον Κύριο ξένη φωτιά, που δεν τους είχε προστάξει. Και βγήκε φωτιά από τον Κύριο, και τους κατέφαγε· και πέθαναν μπροστά στον Κύριο.” Ας πάρουμε το σχέδιο του Κυρίου στα σοβαρά και ας υποταχθούμε σε αυτό. Ας αφήσουμε τηλεσκόπιο και τιμόνι και σηκώνοντας τα χέρια να πέσουμε σε γόνατα προσευχής και να ζητήσουμε ο χάρτης μας να είναι σύμφωνος με τη ζωγραφιά στις παλάμες Του.
Δεν μπορώ να αντισταθώ και να μην πω τα παρακάτω:
Θέλει προσοχή, μην περιμένουμε τον Θεό να μας πει το αυτονόητο: να βοηθήσουμε τον ανήμπορο. Νομίζω πως το νόημα της ιστορίας δεν είναι ότι κρατούσαν το τιμόνι, αλλά στα εξής τρία:
1) ότι υπερηφανεύθηκαν ότι μπορούν να κάνουν πράγματα που δεν τους είχε δοθεί να κάνουν,
2) τα έκαναν με λάθος τρόπο
3) και για λάθος λόγο.
Δείτε και αυτό:
http://www.studylight.org/com/mhm/view.cgi?book=le&chapter=010
Μπορούμε φυσικά να επενδύουμε σε πολλές ώρες προσευχής, αλλά είναι λάθος να περιμένουμε ο Θεός να μας πει τι να κάνουμε σε κάθε βήμα. Όχι γιατί δεν πρέπει να Τον ακολουθούμε, αλλά γιατί όλα τα βασικά υπάρχουν ήδη στη διδασκαλία του Χριστού.