Το παρακάτω κείμενο αποτυπώνει μία πρόχειρη σκέψη που εξέφρασα αυθόρμητα πριν περίπου μια βδομάδα στην ερώτηση ενός φίλου μου: τί θα πρότεινες σαν πολίτευμα στην Ελλάδα;
Πριν περίπου 4 μήνες ξεκίνησα επίσημα το διδακτορικό μου. Ανάμεσα σε αυτά που κάνω, ασχολούμαι συχνά με τη συγγραφή προτάσεων (proposals) για έργα. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία έχω αρχίσει να σκέφτομαι με έναν καινούριο τρόπο, ο οποίος μου επιτρέπει πολύ εύκολα να καταλαβαίνω πόσο ψεύτικη είναι μία δικαιολογία.
Κάθε πρόταση (proposal) πρέπει απαραιτήτως να περιέχει χρονοδιαγράμματα, παραδοτέα και διάφορα διαγράμματα που εξηγούν πώς ομάδες εργασίας συνεργάζονται για να φέρουν εις πέρας μία αποστολή. Αν μάλιστα στα σημεία-ορόσημα (milestones) δεν έχουν βρεθεί κάποια ζητούμενα, και τα παραδοτέα είναι ελλιπή, τα έργα κινδυνεύουν με διάφορες κυρώσεις (αλλαγή συμμετέχοντα, καθυστέρηση πληρωμής, πάγωμα του έργου κλπ).
Στη μικρή μου πολιτική εμπειρία, έχω βαρεθεί να ακούω: “με αυτά που παραλάβαμε τι θέλατε να κάνουμε;”. Το πρόβλημα δηλαδή είναι τόσο προφανές που βγάζει μάτι! Εφόσον θεωρείτε αυτονόητο ότι παραλάβατε κάτι σε κακή κατάσταση, γιατί υποσχεθήκατε στο προεκλογικό σας πρόγραμμα πως θα το διορθώνατε ενώ δεν μπορείτε να το κάνετε;
Η πρότασή μου λοιπόν για την Ελλαδική πραγματικότητα είναι πως όταν κάποιος αποκλίνει από τους στόχους του, όχι μόνο αυτό να φαίνεται κατά το πέρας της θητείας της Κυβέρνησης ώστε να το ξέρει ο λαός να πάρει τα μέτρα του, αλλά και να υπάρχουν σημαντικές ποινές – γιατί όχι και φυλάκιση! Έτσι κι αλλιώς όλοι όσοι ξέρω υποστηρίζουν πως δεν ψηφίζουν ονόματα αλλά την ιδέα ή καλύτερα το πρόγραμμα. Αν λοιπόν αυτοί που πληρώνονται για να φέρουν σε εφαρμογή το πρόγραμμα ΤΟΥΣ, τα θαλασσώσουν και δεν κάνουν αυτά που υποσχέθηκαν, τότε τι ψηφίσαμε;
Κατά τη συγγραφή κάθε προγράμματος προτείνω δίπλα από κάθε στόχο να υπάρχει ένας συντελεστής βαρύτητας μέχρι να συμπληρωθεί ένα σύνολο π.χ. των 100 βαθμών. Μετά θα επιθυμούσα να υπάρχουν αυτόματες/αυταπάγγελτες διώξεις με βάση το Σύνταγμα στους κυβερνώντες ανάλογα με τον βαθμό απόκλισης από το πρόγραμμά τους.
Φυσικά το πολίτευμα που θα ήθελα να δω στην Ελλάδα δεν θα σταματούσε στην τιμωριακή αξιολόγηση, αλλά και στην κοινοτική “ανεξαρτησία”. Δηλαδή, κάθε Δήμος ή μέρος του Δήμου να αναλαμβάνει να ψηφίζει για θέματα που αφορούν τον Δήμο. Ειδικοί μηχανικοί κλπ θα εκπονούν μελέτες τις οποίες θα παρουσιάζουν στους δημότες με τα θετικά και αρνητικά κάθε επένδυσης και οι δημότες θα καλούνται να ψηφίσουν.
Μη σας μοιάζει αυτό μακριά, τέτοια πράγματα (αναφέρομαι στην κοινοτική ανεξαρτησία) γίνονται ήδη σε Ευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα που ανακάλυψε τη Δημοκρατία όμως την ξέχασε..
