Συνεχίζει λοιπόν και λέει: “17Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλὰ πληρῶσαι.
18ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν· ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου, ἕως ἂν πάντα γένηται.“
Αλήθεια σας λέω, πως μέχρι να πάψει να υπάρχει ο ουρανός και η γη, δεν θα πειραχτεί καμία λεπτομέρεια από τον νόμο μέχρι τα πάντα να γίνουν.
Όπως θα δούμε και αργότερα, ο Χριστός αναφέρεται ξανά στον νόμο λίγο αργότερα στο 7ο κεφάλαιο και 12ο στίχο του κατά Ματθαίον: Πάντα οὖν ὅσα ἐὰν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτως καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς· οὗτος γάρ ἐστιν ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται.
4ον Ο νόμος δόθηκε στους Ισραηλίτες, ουδέποτε δόθηκε στους εθνικούς! Μάλιστα όταν κάποιοι προσπάθησαν να επιβάλουν στους εθνικούς χριστιανούς την περιτομή, η Εκκλησία μαζεύτηκε στην Ιερουσαλήμ και αποφάσισαν να πάρουν θέση – την αντίθετη. Αντί λοιπόν του νόμου έστειλαν κάποιους εκλεκτούς αδελφούς, εκ των οποίων ο Παύλος και ο Βαρνάβας με μια επιστολή που έλεγε:
Οι απόστολοι, και οι πρεσβύτεροι και οι αδελφοί, προς τους αδελφούς από τα έθνη, που [βρίσκονται] στην Αντιόχεια και τη Συρία και την Κιλικία, χαίρετε. 24 Επειδή ακούσαμε ότι μερικοί, που βγήκαν από μας, σας τάραξαν με λόγια, και διαστρέφουν τις ψυχές σας, λέγοντας να κάνετε την περιτομή, και να τηρείτε τον νόμο, στους οποίους εμείς αυτό δεν το παραγγείλαμε· 25 φάνηκε εύλογο σε μας, αφού συγκεντρωθήκαμε με την ίδια γνώμη, να εκλέξουμε κάποιους άνδρες, και να τους στείλουμε σε σας, μαζί με τους αγαπητούς μας Βαρνάβα και Παύλο, 26 ανθρώπους που παρέδωσαν τις ψυχές τους υπέρ του ονόματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. 27 Στείλαμε, λοιπόν, τον Ιούδα και τον Σίλα, για να σας αναγγείλουν προφορικά κι αυτοί τα ίδια. 28 Επειδή, φάνηκε εύλογο στο Άγιο Πνεύμα και σε μας, να μη επιβάλουμε σε σας κανένα βάρος περισσότερο, εκτός από τούτα τα αναγκαία, 29 να απέχετε από ειδωλόθυτα, και από αίμα, και πνικτό, και πορνεία· από τα οποία φυλάγοντας τον εαυτό σας, θα πράξετε καλά· υγιαίνετε. (Πράξεις 15 :23-29)
Ο νόμος έγινε παιδαγωγός, μας οδήγησε στο να παραδεχτούμε την αμαρτία μας και να πιστέψουμε στον Χριστό. “Πλέον δεν υπάρχει Ιουδαίος και Έλληνας, δούλος και ελεύθερος, αρσενικό και θηλυκό, επειδή όλοι εσείς είστε ένας στον Ιησού Χριστό“. Η πίστη στον Χριστό λοιπόν μας δικαιώνει. Και η πίστη δεν είναι συναίσθημα (μόνο), είναι υπακοή. Ο Χριστός εκπλήρωσε τον νόμο, πιστεύοντας (σ)τον Χριστό θεωρούμαστε/γινόμαστε και εμείς δίκαιοι.