Το παρακάτω κείμενο σχετίζεται με το αν γίνεται ένα παιδί του Θεού να υποστηρίζει φανατικά μια αθλητική ομάδα και αν αυτο έχει αρνητική επιρροή στην χριστιανική του πορεία.

Έχοντας περάσει στο παρελθόν από αυτό το στάδιο, θέλησα να γράψω μερικές σκέψεις πάνω σε αυτό. Δεν βγαίνει κάποιο συμπέρασμα για το αν είναι σωστό ή όχι. Αυτό θα το κρίνει ο αναγνώστης, είτε είναι οπαδός, είτε φίλαθλος, είτε τίποτα από τα δύο.

Νομίζω θα βοηθήσει λίγο μια μικρή αναφορά στο τί είναι φανατισμός.
Με μια πολύ γενική ματιά, ο φανατισμός είναι η προσήλωση σε κάποιες αντιλήψεις και η σθεναρή υπεράσπιση αυτών ανεξάρτητα από το αν είναι σωστές ή λανθασμένες. Άρα κατ’επέκταση, φανατικοί είναι εκείνοι οι οποίοι ακολουθούν τυφλά μια ιδεολογία χωρίς να δέχονται κριτική γι’αυτή και χωρίς να βλέπουν τα όποια αρνητικά που μπορεί να έχει. Οι φανατικοί συνήθως βλέπουν με εμπάθεια τους έχοντες διαφορετικές αντιλήψεις, τους θεωρούν υποδεέστερους ή και νοητικά κατώτερους. Ένα μεγάλο ποσοστό φανατικών συχνά χρησιμοποιεί τη βία ώς μέσον υποταγής, επιβολής των αντιλήψεών τους ή ως «τιμωρία» για όσους δεν έχουν τις ίδιες απόψεις. Ο φανατισμός εμφανίζεται κυρίως σε άτομα με συγκεκριμένες πολιτικές αντιλήψεις, θρησκευτικές πεποιθήσεις, σε οπαδούς αθλητικών ομάδων κλπ.

Αν το πάμε λίγο ακόμα πιο μακριά μπορούμε να πούμε ότι ο φανατισμός έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον φασιμό. Στον φασισμό γίνεται προσπάθεια εξάλειψης της ελεύθερης άποψης και επιβολή μιας ιδεολογίας με οποιονδήποτε τρόπο. Οπως και οι φασίστες έτσι και οι φανατικοί, θεωρούν μιάσματα όσους έχουν διαφορετικές αντιλήψεις και θεωρούν ότι μόνο εκείνοι είναι οι σωστότεροι, οι καθαρότεροι και οι αγνότεροι όλων.

Ο φανατισμός σε αθλητικό επίπεδο ονομάζεται οπαδισμός. Είναι ένα «παρακλάδι» τους φανατισμού που κυκλοφορεί μεταξύ κάποιων φιλάθλων αθλητικών ομάδων. Αυτοί οι φίλαθλοι ονομάζονται οπαδοί, καθώς δεν παρακολουθούν απλά την αγαπημένη τους ομάδα, αλλά αγωνιούν υπέρ του δέοντος και συνήθως χωρίς να έχουν κάποιο προσωπικό όφελος από αυτό. Οι φανατικοί οπαδοί θεοποιούν την ομάδα τους, παρακάμπτουν όποιο σφάλμα της, τη θεωρούν ανώτερη όλων, αλληλοβρίζονται με τους οπαδούς των άλλων ομάδων και προκαλούν βίαια επεισόδια μεταξύ τους.
Οι οπαδοί χρησιμοποιούν πάντα συνθήματα υβριστικά, περιπαικτικά, χυδαία, συνθήματα που παραπέμπουν σε θρησκευτική λατρεία, κάτι που δεν έχει ουδεμία σχέση με το φίλαθλο πνεύμα, την άμιλλα, τον ευγενή συναγωνισμό και το «ευ αγωνίζεσθαι». Αντιθέτως κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, η μαζοποίηση, η έλλειψη λογικής και τα ζωώδη ένστικτα. Η ομάδα γίνεται είδωλο προς λατρεία και αιτία διαμάχης μεταξύ των οπαδών.

Όμως κατά πόσο είναι σοφό να έχει μια τέτοια συμπεριφορά ένα παιδί του Θεού; Ίσως κάποιοι να το αντιλαμβάνονται πιο χαλαρά το θέμα ή ότι δεν είναι και τόσο σημαντικό. Και μπορεί όντως να είναι έτσι. Όμως για κάποιον που λέει ότι αγαπά τον Θεό, πως γίνεται να έχει θέση στην ζωή του και ένας άλλος «θεός»; Πώς γίνεται να φανατίζεται παθιασμένα υπέρ μιας αθλητικής ομάδας, να την λατρεύει, να ζει γι’αυτή και να την κάνει είδωλό του;
Τι μας λέει ο Λόγος του Θεού για τα είδωλα:

ΜΗ έχεις άλλους θεούς εκτός από μένα. ΜΗ κάνεις για τον εαυτό σου είδωλο μήτε ομοίωμα κάποιου, από όσα είναι στον ουρανό επάνω ή όσα είναι στη γη κάτω ή όσα είναι στα νερά κάτω από τη γη• μη τα προσκυνήσεις μήτε να τα λατρεύσεις• επειδή, εγώ ο Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος. Εξ.20:3-5
«Και πώς να συμβιβαστεί ο ναός τού Θεού με τα είδωλα; Επειδή, εσείς είστε ναός τού ζωντανού Θεού, όπως είπε ο Θεός, ότι: «Θα κατοικώ ανάμεσα σ’ αυτούς και θα περπατάω• και θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου». Β’ Κορ. 6:16
Μπορεί λοιπόν ο φανατισμός υπέρ μιας ομάδας να έχει αρνητικές συνέπειες; Φυσικά και μπορεί. Ο φανατισμός προκαλεί κόντρα, ένταση, νεύρα, διενέξεις μεταξύ φίλων, πράγματα που είναι αντίθετα με τον Λόγο του Θεού που μας προτρέπει να είμαστε πράοι, αγαθοί, φιλάδελφοι, να είμαστε «τύπος των πιστών σε λόγο, σε συναναστροφή, σε αγάπη, σε πνεύμα, σε πίστη, σε αγνότητα».