- Η ιστορία του νεογέννητου Γιώργου
Πέρσι τέτοιον καιρό, η γυναίκα μου, η κόρη μας Έμμα και εγώ περιμέναμε με αγωνία την άφιξη του μικρού μας Γιώργου. Το όνειρο γινόταν πραγματικότητα: είκοσι χρόνια κάτοικος στο Ηνωμένο Βασίλειο, 7 από αυτά παντρεμένος με την Oana, οικογένεια, και ειδικά τώρα ένα αγόρι που θα έπαιρνε το όνομα του πατέρα μου. Ο Γιώργος Ιωάννης Παπακωνσταντίνου έφτασε σε αυτόν τον κόσμο στις 22 Ιανουαρίου του 2014.
Η αρχική χαρά χάθηκε μετά από 3-4 εβδομάδες, όταν ο μικρός Γιώργος αρρώστησε. Με την υποψία για βρεφική παλινδρόμηση ή διάφορους παιδικούς ιούς, η γυναίκα μου ξόδεψε αρκετές εβδομάδες πηγαίνοντας από ιατρό σε ιατρό. Εγώ εν τω μεταξύ, νομίζοντας πως αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία φυσιολογική βρεφική αρρώστια, συνέχισα να δουλεύω κανονικά μέχρι ένα απόγευμα στα τέλη του Απρίλη του 2014, όπου έλαβα ένα τηλεφώνημα από έναν ανώτερο ιατρό του τοπικού μας νοσοκομείου. Ήθελε να συναντηθούμε επειγόντως.
Με το που έφτασα στο νοσοκομείο με έβαλαν σε ένα δωμάτιο συμβουλευτικής, όπου από το πουθενά περικυκλώθηκα από διαφόρους ιατρούς και συμβούλους. Μου ανακοίνωσαν ότι το μωρό μας είχε λευχαιμία.
Ο κόσμος μας κατέρρευσε σε δευτερόλεπτα, και τόσο η Oana όσο και εγώ νιώσαμε μια απέραντη θλίψη που δεν περιγράφεται. Η εκκλησία κινητοποιήθηκε, τοπικά και διεθνώς, μέσω διαφόρων κοινωνικών δικτύων και μέσα σε λίγες μέρες πάνω από 15.000 άνθρωποι προσεύχονταν για τον Γιώργο. Επίσης, μέσα σε λίγες μέρες, ο Γιώργος μπήκε σε μία εξουθενωτική διαδικασία χημειοθεραπειών και ο χειρότερος εφιάλτης μας, όπως και κάθε γονιού, ξεκίνησε.
Ο πρώτος γύρος χημειοθεραπείας διήρκεσε 30 ημέρες, αλλά δυστυχώς, οι ακόλουθες εξετάσεις έδειξαν ότι ήταν ανεπιτυχής στη θεραπεία της αρρώστιας. Ένας πιο έντονος γύρος χημειοθεραπείας ακολούθησε στις αρχές του Ιούνη 2014 και διήρκεσε για δύο εβδομάδες. Ο Γιωργάκης όμως γινόταν συνεχώς πιο αδύναμος, ενώ η αγάπη μας για αυτόν μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Καμία λέξη δεν μπορεί να εκφράσει το βάθος της αγάπης και του δεσμού που αναπτύσσει ένας γονιός για το παιδί του, όταν περνά νύχτες και μέρες στα γόνατα του δίπλα από ένα κρεβάτι νοσοκομείου.
Τραγικά, ούτε ο δεύτερος γύρος της χημειοθεραπείας ήταν αποτελεσματικός. Ο Γιώργος, στα τέλη του Ιούνη 2014, έσβηνε σιγά σιγά, όσο οι καρδιές μας έσπαγαν σε κομμάτια. Ξέραμε ότι ο μικρός Γιώργος θα «έφευγε».
Στις 5 Ιουλίου 2014, στις 11:27 τη νύχτα, αφού βλέπαμε τον Γιώργο να αναπνέει τόσο αδύναμα, μιλήσαμε γλυκά στο αυτί του και του ζητήσαμε να προχωρήσει, να βρει τον Ουράνιο Πατέρα του. Εκείνο το λεπτό, ο Γιώργος άφησε την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά της μαμάς του.
- Ο θάνατος ενός άρρωστου παιδιού δεν τερματίζει τον πόνο των γονιών
Ίσως έχετε ακούσει από πολλούς ανθρώπους, και κυρίως από ανθρώπους που κηρύττουν στην εκκλησία, πως το να ζεις με αρρώστια στην οικογένεια απαιτεί μεγάλη πίστη, το είδος της πίστης που σε ωθεί σε πολύ υψηλότερα επίπεδα. Η εμπειρία μου επαληθεύει αυτή τη δήλωση. Το φορτίο μιας σοβαρής αρρώστιας στην οικογένεια ρίχνει μεγάλο βάρος στην πλάτη σου, αναγκάζοντάς σε να αυξήσεις την πίστη σου εκμεταλλευόμενος όλο και πιο απαιτητικούς πόρους πίστης .
Σήμερα, μπορώ να κάνω μία ακόμα πιο προφανή δήλωση, μιλώντας ξανά από εμπειρία: χρειάζεσαι δεκαπλάσια πίστη ώστε να ζήσεις, να συμβιβαστείς με τον θάνατο κάποιου. Όταν έχεις ένα άρρωστο παιδί, ελπίζεις στη θεραπεία του. Όταν το παιδί σου έχει πεθάνει, πιστεύεις στη ζωή μετά τον θάνατο. Πρακτικά, αυτό θα σήμαινε ότι άμεσα και εύκολα θα μπορούσες να συνεχίσεις μετά τον θάνατο του παιδιού σου. Αυτό καθαυτό είναι μία ουτοπία, καθώς κανένας άνθρωπος που έχασε το παιδί του δεν έχει προχωρήσει στη ζωή του εύκολα και άμεσα.
Όταν ο θάνατος του παιδιού σου σε επισκέπτεται, έρχεται σαν το σκοτάδι. Η μέρα σου αλλάζει σε νύχτα. Ο κόσμος το ονομάζει αυτό κατάθλιψη. Αυτό το βάρος είναι τόσο μεγάλο για σένα, που η πίστη σου μοιάζει να καίγεται στην πυρά σαν κάποιο καύσιμο. Καμία δεξαμενή πίστης δεν είναι αρκετά μεγάλη.
Όπως κάθε όπλο μαζικής καταστροφής που χρησιμοποιεί ο εχθρός, ο θάνατος του παιδιού σου επιτίθεται σε όλο σου το είναι σε άνευ προηγουμένου κλίμακα. Αόρατος, σαν αέριο, αρχικά επιτίθεται στα νεύρα σου, μετά στην ευφυΐα σου και τέλος στη διάθεσή σου για ζωή, έτσι ώστε να χάσεις τον έλεγχο. Έπειτα εμφανίζεται σαν φάντασμα, επιτίθεται και εξαλείφει κάθε σχέση που έχεις. Σύντομα καταρρέεις πνευματικά, συναισθηματικά και ψυχικά.
Χρησιμοποιώντας μια άλλη εικόνα, ο θάνατος του παιδιού σου από μία καταστροφική αρρώστια μοιάζει με ένα τσουνάμι μετά από έναν ολέθριο σεισμό. Στέκεσαι κοιτάζοντας ένα κολοσσιαίο κύμα, ανίκανος να προσπεράσεις την καταστρεπτική του ορμή. Το αρχικό σοκ σε εκτοξεύει και σε ξερνάει συντετριμμένο και παραμορφωμένο, πριν θαφτείς σχεδόν ζωντανός σε τοξική λάσπη.
- Θάνατος και θεολογικές δικαιολογίες
Τίποτα δεν βγάζει νόημα σε μια τέτοια θλίψη. Όταν αναλογίζεσαι δηλώσεις που ακούς από διάφορους, οι οποίοι προσπαθούν να σε παρηγορήσουν: ‘Το μωρό σας είναι καλύτερα εκεί που είναι’, ‘Θα το συναντήσετε μια μέρα’, ‘Ο Θεός το επέτρεψε’ κ.τ.λ., καταλήγεις ότι καμία από αυτές τις προσπάθειες να σου προσφέρουν παρηγοριά έχει λογική ή θεολογική βάση, παρά είναι αξιολύπητα ανέκδοτα που πονάνε τόσο βαθιά. Το μυαλό σου σκέφτεται ‘Το μωρό μου είναι καλύτερα εκεί που είναι, αλλά τι θα απογίνω εγώ τώρα;’, ‘Ο Θεός το επέτρεψε; Τότε μισώ τον Θεό που το επέτρεψε’. Δεν υπάρχει επαρκής λογική ή θεολογική εξήγηση, και οι άνθρωποι που δεν έχουν χάσει ποτέ παιδί απλά δεν καταλαβαίνουν.
- Προχωρώντας μετά τον θάνατο
Ευτυχώς, μετά από κάποια χρονική περίοδο, που διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, φτάνεις σε ένα σημείο που έχεις κουραστεί να είσαι απελπισμένος. Θέλεις απλά να γίνεις καλύτερα. Δεν ξεπερνάς την κατάθλιψη με ένα θαυμαστό τρόπο, όπως οι άνθρωποι δεν ξεπερνούν τον καρκίνο από θαύμα. Εσύ το αντιμετωπίζεις. Του επιτίθεσαι στην ίδια την πηγή του, με το δικό σου μυαλό. Όσο σκληρό και αν ακούγεται και αντίθετο στις περισσότερες συμβουλευτικές, για να ξεπεράσεις την κατάθλιψη θα πρέπει νοητικά να αναγκάσεις τον εαυτό σου να προχωρήσεις, γιατί το να περνάς κατάθλιψη είναι πολύ πιο δύσκολο και επώδυνο από το να προχωρήσεις. Χρειάζεται ένα συγκεκριμένο βαθμό ετοιμότητας για να συνειδητοποιήσεις ότι ο δρόμος για να βγεις από την κατάθλιψη είσαι εσύ. Όταν αυτό συμβαίνει, νιώθεις σαν να ξαναγεννιέσαι.
Για να προχωρήσεις μετά τον θάνατο του παιδιού σου, πρέπει να ξαναγεννηθείς. Απλά δεν μπορείς να συνεχίσεις ως ο παλιός σου εαυτός. Μετά τον θάνατο, έρχεσαι στον κόσμο αυτό πιο διορατικός, με ένα συγκεκριμένο σύστημα των πιστεύω σου, αξιών και αρχών. Με μία εντελώς διαφορετική προοπτική για τη ζωή, που είναι αντίθετη με το αφελές και το αθώο. Η γνώμη για Τον Θεό, την εκκλησία, την οικογένεια, τη δουλειά και την κοινωνία που ζεις είναι πλέον στη βάση τους διαφορετική. Συνειδητοποιείς ότι έχεις μόνο μία ζωή. Έχεις μόνο μία ζωή για να διασκεδάσεις, έχεις μία ζωή να συνεισφέρεις, έχεις μία ζωή να βοηθήσεις, έχεις μία ζωή να δημιουργήσεις, έχεις μία ζωή να είσαι ευγνώμων για αυτή.
