Ήταν τελικά αδύνατο να αντισταθώ στην επικαιρότητα και να μην σχολιάσω το θαύμα(?) στην Κορινθία με τον Εσταυρωμένο που κλαίει. (βλ. εδώ)
Στην ταινία “το τέλος του κόσμου” ακούγεται τουλάχιστον μία φορά, ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα του Διαβόλου είναι να μας πείσει πως δεν υπάρχει. Οκ, μπορεί να είναι σημαντικό, υπάρχει, όμως, ένα άλλο επίτευγμα, αυτή τη φορά του ανθρώπου που είναι πολύ σημαντικότερο ως επιχείρημα στην αθεΐα. Αυτό που θα θίξω είναι και ο λόγος που αποστρέφομαι πολλές οργανώσεις, ομάδες, δόγματα που δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στο υπερφυσικό, με αποτέλεσμα να μοιάζω (ίσως και να γίνομαι? – κακώς) αρνητής του υπερφυσικού.
Την εποχή του Απ. Παύλου, στην περιοχή που τώρα ονομάζουμε Ελλάδα, υπήρχαν πολλές εκκλησίες, τις οποίες είχε φυτέψει ο ίδιος. Κάθε εκκλησία, όπως και κάθε τοπική κοινωνία, είχε το δικό της “άρωμα”, τη δική της κουλτούρα και τα δικά της προβλήματα. Παραθέτω 3 παραδείγματα:
- “Χαλαρά” – στη Θεσσαλονίκη βλέπεις κάποιους ανθρώπους να μην εργάζονται. (Β’ Θεσσαλονικείς 3:10-13)
- “Καφενείο” – στην Αθήνα βλέπεις όλους – Αθηναίους και περαστικούς – να μην κάνουν τίποτα άλλο από το να κάθονται και να μιλάνε ώρες ασταμάτητες για ό,τι καινούργιο κυκλοφορεί. (Πράξεις 17:21)
- “Υπερ-πνευματικότητα” – στην Κόρινθο βλέπεις ανθρώπους να το παίζουν ιστορία, διαιρώντας την εκκλησία σε αυτή του Παύλου, του Απολλώ, του Κηφά (Α’ Κορινθίους 1:10-17).. ενώ επίσης βλέπεις ανθρώπους να προβάλλουν άπλετα τα χαρίσματα που τους έχει δώσει ο Θεός(?) χρησιμοποιώντας τα εντελώς λάθος (Α’ Κορινθίους 12,13,14), ακόμα και τη θεία λειτουργία, την τελούσαν τόσο άσχημα που ο Παύλος αφιερώνει πολύ μελάνι να τους εξηγήσει τα σχετικά θέματα δεοντολογίας (1 Κορινθίους 11:17-34) – δείτε και εδώ.
Μεταξύ μας, ελπίζω να μην γίνομαι ρατσιστής, αλλά βλέπω τα γονίδια αυτά διαιωνίστηκαν. Μήπως δεν έχουν το όνομα οι Θεσσαλονικείς για το “χαλαρά” ακόμα; Μήπως οι Αθηναίοι δεν είναι από τους πρωταθλητές της “αμπελοφιλοσοφίας”; Να που και οι σύγχρονοι Κορίνθιοι θυμίζουν “υπερ-πνευματικοί” χωρίς αποδείξεις, χωρίς δεοντολογία, χωρίς να ελέγχουν τα “θαύματα”.
Το όλο θέμα, λοιπόν, βρίσκεται στο εξής, εφόσον είναι αληθινή η πηγή:
“Ωστόσο, όπως ανέφερε, οι κάτοικοι του χωριού περιφρουρούν το ιερό της εκκλησίας, αρνούμενοι να μετακινηθεί ο Εσταυρωμένος ή να πάρει κάποιος υγρό ώστε να σταλεί για ανάλυση στο Χημείο.”
Ουάου! που λέει και ο Βαρουφάκης.. Επιτέλους πρέπει να σταματήσουμε να ιεροποιούμε τα πάντα, χωρίς να τα δοκιμάζουμε. Ας μοιάσουμε στους αρχαίους Βεροιείς λιγάκι.. (Πράξεις 17:10-13). Αυτούς επαινεί ο Λουκάς καθώς γράφει, όχι αυτούς που τα δέχονται αμάσητα.
Τι σημαίνει έμπρακτα αυτό; Εάν θες να μάθεις αν κάτι όντως είναι θαύμα, άφησε την επιστήμη να το ελέγξει ενδελεχώς. Υπάρχει καμία θεωρία που να εξηγεί το φαινόμενο; Αν όχι, τότε (πάλι) το συζητάμε, αλλά αν θεωρείς δεδομένο, ότι κάτι είναι θαύμα, επειδή το είπε ο παπάς του χωριού, ε τότε κάτσε.. ντροπή! Να επισημάνω εδώ πως το “πίστευε και μη ερεύνα” μόνο Βιβλικό δεν είναι. Πουθενά η Αγία Γραφή δεν λέει ή προωθεί κάτι τέτοιο. Αν θες να πιστέψεις στο υπερφυσικό, σου δίνεται όλος ο χώρος να εξετάσεις με ό,τι μέσα θες, να δεις αν όντως είναι από τον Θεό. Σε αντιδιαστολή, ας δούμε το παράδειγμα του Χριστού που όταν θεράπευσε έναν λεπρό, του είπε να μην πει τίποτα σε κανένα, αλλά να πάει να δείξει τον εαυτό του στους αρχιερείς, τηρώντας ακριβώς τις διατάξεις πιστοποίησης. Σαν να λέμε θαύμα με ISO ένα πράγμα. Και μάλιστα ένα θαύμα με αντίκτυπο, ένας λεπρός που έγινε καλά..
Αντίστοιχα παραδείγματα, προφητειών αυτή τη φορά, προς αποφυγή έχουμε δει σε πολλά δόγματα, αλλά κυρίως σε αυτά που προωθούν τα χαρίσματα και τα θαύματα. Κάποιοι ειδικοί που τους είχα μιλήσει πιο παλιά, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την κατάσταση μου είπαν “είναι πιο συναισθηματικοί αυτοί”.
Εδώ έρχομαι να πω κάτι το οποίο ο οποιοσδήποτε θα το θεωρούσε δεδομένο, όμως ξεχνιέται λόγω της συνήθειας.. Ποια προφητεία της Παλαιάς ή της Καινής Διαθήκης ξέρουμε που δεν είναι γραμμένη; Και ποιος είναι ο τρόπος για να ξεχωρίσεις έναν ψευδοπροφήτη από έναν προφήτη;
Φυσικά, προφητεία δεν είναι απαραίτητα μια ρήση που αφορά στο μέλλον μόνο. Προφητεία είναι οτιδήποτε έχει να πει ο Θεός χρησιμοποιώντας ανθρώπους (προφήτες), και συνήθως σχετίζεται με τη μετάνοια.
Λίγες σκέψεις πάνω στα ερωτήματα: Πώς ξέρουμε αν μία προφητεία είναι όντως προφητεία; Πώς ξέρουμε ότι κάποιος είναι προφήτης και όχι ψευδοπροφήτης;
- “ Τα γραπτά μένουν”. Αν ο Θεός που έφτιαξε τον κόσμο απλά και μόνο με τον λόγο του, είναι ο ίδιος με Αυτόν που δίνει προφητείες, τότε σίγουρα αξίζει κάποιος να τις γράψει για να τις δουν στο μέλλον κι άλλοι. Αλλιώς τι θα διαβάζαμε σήμερα; Αν κάποιος δεν θέλει να τις καταγράψει, πιθανόν να μην το θέλει γιατί φοβάται ότι είναι προφητεία-μαϊμού.
- “Πολλαπλή εξέταση”. Το ότι ακούγεται ωραίο / συμφέρον δεν σημαίνει πως είναι και προφητεία. Και ποιος δεν θα ‘θελε να ακούσει πως ο Θεός του έχει φυλάξει τη Jessica Alba για γυναίκα..
- “Το ότι είναι υπερφυσικό, δεν το κάνει και σωστό” Προφανώς, στην Αποκάλυψη μαθαίνουμε πως ακόμα και ο Ψευδοπροφήτης θα κάνει σημεία (θαύματα δηλαδή). Θαύμα το ένα, θαύμα και το άλλο.. οπότε; – φαίνεται πως ο Δράκοντας, το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης είναι η καρικατούρα της Αγίας Τριάδας.
- “Ποιον δοξάζει η προφητεία;” Σκοπός του Ψευδοπροφήτη στην Αποκάλυψη είναι η ειδωλολατρεία, η αυτοπροβολή (αντίστοιχα με το Δευτερονόμιον 13).
- “Τι σημαίνει αν δεν βγει;” Σημαίνει πως ο “προφήτης” μίλησε από υπερηφάνεια.. είναι δηλαδή ένας άκυρος προφήτης (Δευτερονόμιον 18:20-22) -> εκείνη την εποχή τους σκότωναν αυτούς!
Ενώ στο θέμα της κακής δεοντολογίας στην προφητεία έχουν πέσει όλα ίσως τα δόγματα, υπάρχει ένα άλλο παράδειγμα κακής δεοντολογίας, στο οποίο συχνά ξεφεύγουν εκκλησίες της Πεντηκοστής και Χαρισματικές. Αυτό το θέμα είναι το θέμα της “γλωσσολαλιάς” ή “γλωσσολαλίας”. Ο Απ. Παύλος μας ενημερώνει πως η γλωσσολαλιά είναι κάτι που έχει ως φυσικό ακροατήριο τους απίστους και όχι την εκκλησία. Επίσης διδάσκει πως για να επιτραπεί κάτι τέτοιο σε εκκλησία, χρειάζεται να υπάρχει κάποιος που να μεταφράζει, γιατί αλλιώς η εκκλησία μοιάζει με παιδική χαρά (Ά Κορ. 14: 19-33) και πάντα ένας-ένας. Μέχρι σήμερα δεν έχω ακούσει για κανένα τέτοιο περιστατικό, δηλαδή κάποιος να γλωσσολαλεί και κάποιος να τον μεταφράζει. Κι εδώ, προτείνω την ηχογράφηση και έρευνα πάνω στα λεγόμενα και τη μετάφραση.
Με λίγα λόγια: Ας σταματήσουμε επιτέλους να δεχόμαστε αμάσητα τα πάντα. Δεν υπάρχουν αυθεντίες. Ο πιο άγιος άνθρωπος αν είπε κάτι, θα πρέπει να το εξετάσουμε. Και δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ τη λέξη “πρέπει”…
