Υπάρχουν δύο είδη διδασκαλίας: η ρητή και η σιωπηρή.

Η πρώτη είναι εύκολο να εντοπιστεί. Μπορείς να πεις π.χ. ο “Τάδε” είπε το εξής..

Η δεύτερη είναι υπόγεια. Πολλοί διδάσκουν σιωπηρά. Δεν χρειάζεται να είσαι δάσκαλος για να διδάξεις σιωπηρά. Αρκεί να είσαι ζωντανός. Κάθε λέξη, πράξη, μορφασμός και βλέμμα, καθιστα μια έκφραση της διδασκαλίας που πραγματικά πρεσβεύεις.

Κάθε ομάδα, όπως και κάθε εκκλησία, έχει τα δύο είδη διδασκαλίας. Οπότε χρειάζεται προσοχή! Αν πας εκκλησία, και ο λόγος που πας είναι για να ξεφορτωθείς το ηθικό βάρος των λάθος επιλογών της εβδομάδας, καλύτερα μην πηγαίνεις. Γιατί αν αυτό ψάχνεις στην εκκλησία, τότε η εκκλησία σε κάνει χειρότερο άνθρωπο. Και όταν πηγαίνουν πολλοί για αυτόν τον λόγο, αυτό διδάσκεσαι, ό,τι και να λέει η ρητή διδασκαλία.. monkey see monkey do λένε οι Άγγλοι.

Και συχνά αυτό διδάσκουν ρητά διάφορες εκκλησίες: έλα εδώ (κάθε εβδομάδα), και ο Θεός θα σε ευλογήσει, θα σε συγχωρέσει θα ξεχάσει τις αδικίες σου. Θα έχεις και πάλι εν λευκώ επιταγή να κάνεις τα κόλπα σου. Όταν μάλιστα το μόνο που κάνει και το μόνο που περιμένουμε από την εκκλησία είναι μια απρόσωπη λειτουργία, ένα θεολογικό κήρυγμα, μία κατάκριση για τους “εκτός”, τότε σε μαθαίνει να σκέφτεσαι κι εσύ έτσι.

“Εμείς εδώ οι εκκλησιαζόμενοι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους έξω” οπότε.. “σιγά μην ρίξουμε τα μούτρα μας να ζητήσουμε συγγνώμη στον Άλλον, σε αυτόν που δεν έρχεται εδώ”, αφού “οι καλύτεροι δεν μπορούν να παραδέχονται τα λάθη τους μπροστά στους χειρότερους”. Και έτσι δημιουργείται μια λέσχη υποκριτών. Και οι υποκριτές δεν μπορούν ούτε να αλλάξουν οι ίδιοι, πόσο μάλλον να αλλάξουν την κοινωνία. Αυτή είναι μια σιωπηρή διδασκαλία σε πολλά μέρη, σε πολλές εκκλησίες, αλλά και σε εταιρίες, ιδρύματα μέχρι και σε Πανεπιστήμια. Ελιτισμός!

Αντίθετα, η ρητή διδασκαλία του Χριστού, αλλά και η έμπρακτη εφαρμογή των Αποστόλων ήταν η εξής (σε ελεύθερη μετάφραση): αν θυμηθείς πως κάποιος έχει κάτι εναντίον σου, την ώρα που πας να συμμετάσχεις στη λειτουργία της εκκλησίας, φύγε γρήγορα από την εκκλησία και πήγαινε βρες τον Άλλον για να συμφιλιωθείς μαζί του.

Αυτό δεν μπορούσε ποτέ να γίνει αντιληπτό από τον θρησκευτικό κόσμο της τότε εποχής, όπου Λευίτες και ιερείς προσπερνούσαν συμπατριώτες τους που ήταν ετοιμοθάνατοι στον δρόμο για τον Ναό (μην τυχόν και λερωθούν / μολυνθούν), όμως ένας Ξένος, αιρετικός, βρώμικος, μπασταρδεμένος από τους Βαβυλώνιους Σαμαρείτης θα έκανε τα πάντα για να συνεφέρει τον κατά τα άλλα εχθρό Ιουδαίο.

Και μεις σήμερα τι γεννάμε; Καλούς Σαμαρείτες ή Λευίτες;

Ας μην ξαναπάμε “εκκλησία” (=με την ένοια του ιδρύματος) ας γίνουμε εκκλησία. Ξέρεις, αυτό που είχε οραματιστεί ο Ιησούς τότε… αυτό.