Εε, δεν θα το ‘λεγα… Είναι μια άποψη που την ακούω παντού. Μολαταύτα, αποτελεί μια ψευδαίσθηση και ιδού γιατί. Πολλοί άντρες δηλώνουν ότι δεν κάνουν σχέση, γιατί δεν έχουν βρει μια «καλή» δουλειά με πολλά λεφτά. Πολλές γυναίκες εξομολογούνται, ότι θα ήθελαν να βγάζουν αρκετά δικά τους χρήματα προτού μπουν σε μια σχέση. Μήπως και οι δύο πλευρές χάνουν το ζητούμενο;
Θεωρώ πως το συναισθηματικό τέλμα στο οποίο έχουν επέλθει αμφότεροι γυναίκες και άντρες είναι απόρροια μιας παρεξηγημένης αντίληψης που επικρατεί. Ότι δηλαδή, ένας άνδρας είναι ποθητός από μία γυναίκα, όταν είναι πλούσιος, καθώς μία γυναίκα διεγείρεται σεξουαλικά με τα υλικά αγαθά. Και μία γυναίκα είναι ποθητή από έναν άνδρα, όταν σε αντάλλαγμα των ανέσεων που θα της προσφέρει εκείνος, του προσφέρει μια σέξι εμφάνιση. Και επεκτείνεται η παρούσα αντίληψη σε πιο ακραίες απόψεις: όμορφος και βλάκας με άσχημη και έξυπνη, ή άσχημος και έξυπνος με όμορφη και χαζή και άλλους μεταξύ τους συνδυασμούς. Βασικό ρόλο, όμως στους ανάλογους «συμβιβασμούς» που θα γίνουν παίζει το χρήμα και η πατροπαράδοτη αντίληψη ότι αυτό αναμένεται από τον άνδρα.
Αν προσπαθήσουμε παρόλα αυτά να δούμε τα πράγματα πιο ουσιαστικά, ίσως και να εκπλαγούμε. Πόσες αλήθεια γυναίκες είναι αυτές που θέλουν δίπλα τους έναν άνδρα μόνο για τα λεφτά του; Στην πραγματικότητα συνειδητοποιούμε ότι είναι λίγες. Αν παρατηρήσουμε γύρω μας, τα περισσότερα νοικοκυριά δεν δημιουργούνται από γυναίκες με τέτοιες αντιλήψεις. Αυτό έρχεται ως απάντηση σε άνδρες που λένε «μα πώς θα ανοίξω σπίτι;» και «όταν η φτώχεια μπαίνει από την πόρτα, ο έρωτας βγαίνει απ‘ το παράθυρο». Οι περισσότερες αναζητούν αγάπη, σεβασμό και ενδιαφέρον από τον άνδρα.
Σε ό, τι έχει να κάνει με τις γυναίκες και τα πολλά «δικά» τους λεφτά, για να το καταφέρουν αυτό, δουλεύουν πάρα πολλές ώρες, και είναι αδύνατο να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις μιας σχέσης, αφού λόγω φόρτου εργασίας με δυσκολία προλαβαίνουμε να πηγαίνουμε και.. στην τουαλέτα.
Και αυτή η εμμονή με την έλλειψη χρημάτων: «Και πες ότι παντρεύομαι, πώς θα θρέψω τα παιδιά μου;» αναρωτιέμαι πώς και από πότε προέκυψε. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας που κάποιοι ζούσαν και στα χρόνια της κατοχής, βίωσαν περιόδους μεγάλης φτώχειας, ακόμη και μετανάστευσης. Ωστόσο, κατάφεραν όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να δημιουργήσουν, παρόλο που συνήθιζαν να κάνουν και 6 – 7 παιδιά. «Έχει ο Θεός», έλεγαν. Τέτοιου τύπου «κωλύματα» είναι σχετικά πρόσφατα, και τα έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας. Αυτό μπορεί εύκολα να το αντιληφθεί κανείς αν μπει σε ένα «μέσο» παιδικό δωμάτιο. Θα νομίζει ότι μπήκε σε πολυκατάστημα, αφού θα αντικρύσει τηλεόραση plasma, 2-3 laptop, καναδυό mp3 player, 2-3 tablet και μια πληθώρα ρούχων και κάθε είδους παιχνιδιών. Και το παιδί, είναι πραγματικά ευτυχισμένο, έχει αληθινούς φίλους; Το μόνο που μαθαίνει είναι να ζητάει ακόμα περισσότερα υλικά αγαθά.
Ένας άλλος καημός των ανδρών είναι: «Πώς θα βγάζω έξω την κοπέλα μου;». Λες και όλες οι γυναίκες ικανοποιούνται μόνο με ρομαντικά δείπνα σε πανάκριβα εστιατόρια. Πού είναι ο ρομαντισμός, όταν μόλις πας να πεις δυο κουβέντες με το ταίρι σου, σε κοιτάνε άλλα 100 μάτια, συν 2 του σερβιτόρου: «Τι θα πάρετε;», «Όλα εντάξει;» (και πάντα έρχονται και την πιο ακατάλληλη στιγμή…). Ανταυτού, πικνίκ!
Γιατί όχι; Τι ποιο ρομαντικό να βρίσκεσαι με τον/την αγαπημένο/η σου κοντά στη φύση και να έχεις και την ησυχία σου; Θάλασσα, βουνό, πεδιάδα, περίπατοι, πληθώρα δραστηριοτήτων (βάζουμε φαντασία!) ανάλογα με τα γούστα, και οι καφετερίες καλές είναι. Αν το ψάξει και καλύτερα κανείς, βρίσκει και άλλα δωρεάν πράγματα (προσκλήσεις, εισιτήρια για ψυχαγωγία κ.ά.). Την μεγαλύτερη ευτυχία μπορούμε να την δώσουμε μόνο εμείς στον εαυτό μας. Ο αγνός και γνήσιος έρωτας (χωρίς ιδιοτέλεια και πάθη) είναι αποδεκτός. Αρκεί να μην μπαίνει εμπόδιο προς τον θείο έρωτα, δηλαδή την αγάπη προς τον Θεό (να μην θεοποιούμε τον/την αγαπημένο/η μας). Το ζητούμενο είναι να είσαι με τον/την σύντροφό σου, να περνάς χρόνο μαζί του/της και να μοιράζεσαι πράγματα, χωρίς να χάνεται ο συναισθηματικός χαρακτήρας της σχέσης. Άλλωστε, τότε μόνο γνωρίζεις πραγματικά τον άλλον, αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό, μέσα από την ψυχή του άλλου. Έτσι βιώνεις την αγάπη και οικοδομείς μια σωστή σχέση που μπορεί να οδηγήσει στον γάμο και την οικογένεια.
Ίσως είναι χρήσιμο να σημειωθεί εδώ, ότι ως προς την σχέση του ανθρώπινου έρωτα με την χριστιανική αγάπη, ό, τι συμβαίνει στις άλλες μορφές αγάπης, συμβαίνει και στον ανθρώπινο έρωτα, την αγάπη μεταξύ δύο προσώπων, αλλά η αγάπη κι ο έρωτας δεν είναι ένα και το αυτό, ούτε κάτι απλό. Η αγάπη έχει και άλλες πτυχές, απευθύνεται προς τον πλησίον γενικότερα, όχι μόνο ως προς τον/την σύντροφο. Η χριστιανική ζωή στηρίζεται στην ανιδιοτελή αγάπη (χωρίς αναμονή ανταπόδοσης), καθώς, η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής» και μάλιστα απευθύνεται σε όλους, φίλους και εχθρούς. Μόνο μέσω του Χριστού μπορεί να επιτευχθεί αυτή η αγάπη, καθώς «ο Θεός αγάπη εστίν» (Α’ Ιωάν., δ’, 8).
Ο Απόστολος Παύλος εξυμνεί την αγάπη (γενικότερα) και βοηθάει να την καταλάβουμε και να την κάνουμε πράξη:
Ο Ύμνος της Αγάπης
Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.
Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αν παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.
Η αγάπη δείχνει μεγαλοψυχία και ανεκτικότητα, είναι ευεργετική και ωφέλιμη. Η αγάπη δε ζηλεύει, δεν ξιπάζεται, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρεται, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει.
Είτε προφητείες που υπάρχουν τώρα, θα καταργηθούν, είτε χαρίσματα γλωσσολαλιών, και αυτά θα σταματήσουν, είτε η γνώση, και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη. (Α΄Επιστολή προς Κορινθίους, ιγ´, 1- 13).
Αυτό που θα περίμενε κανείς να απασχολεί τους νέους σήμερα είναι η επιδίωξη της αποδοχής της αγάπης και του έρωτα από/προς ένα πρόσωπο, το οποίο από γνωστός/ή θα γίνει ερωμένος/η (σε σχέση γάμου), αλλά πάντα θα στέκει πιστός φίλος. Τα χρήματα είναι κάτι που δημιούργησε ο άνθρωπος για την «εξυπηρέτηση» κάποιων αναγκών του, για να τον διευκολύνουν, πόσο μάλλον όχι για να παρακωλύουν τις σχέσεις του με τους ανθρώπους. Παίζει σημαντικό ρόλο η αναγνώριση πως τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες έχουν τα ελαττώματα, αλλά και τις αρετές τους, αλλά αυτό που θα ενώσει δύο ανθρώπους είναι η αγάπη, η επικοινωνία (όχι η σιωπή που οδηγεί στην αδιαφορία), η ανακάλυψη των κοινών ενδιαφερόντων και το να βλέπουν προς την ίδια κατεύθυνση, μέσα από τη χάρη του Θεού.
