Υπάρχει μια γέφυρα ανθεκτική…κατασκευασμένη το 1930 από μηχανικούς του Αμερικανικού Σώματος Στρατού για να αντέχει σε τυφώνες που συχνά πλήττουν τη περιοχή.
Τον Οκτώβριο του 1998, ο τυφώνας Mitch κατηγορίας 5 χτυπάει και ισοπεδώνει τις Ονδούρες, Γουατεμάλα και Νικαράγουα, αφήνοντας πίσω του πάνω από 11.000 νεκρούς, άλλους τόσους αγνοούμενους και 2,7 εκατομμύρια αστέγους. Πολλοί δρόμοι και πάνω από 150 γέφυρες καταστρέφονται ολοκληρωτικά.
Υπάρχει μια γέφυρα ανθεκτική…που παραμένει γερή μετά από όλο αυτό. Στα επόμενα χρόνια μάλιστα, αναδεικνύεται σε σύμβολο σταθερότητας, δύναμης και ανθεκτικότητας από την εταιρεία κατασκευής της.
Υπάρχει μια γέφυρα που πλέον είναι άχρηστη. Μιας και η κοίτη του ποταμού άλλαξε κατεύθυνση αυτή η γέφυρα δεν εξυπηρετεί πλέον κανένα σκοπό, ούτε καν το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε.
Ναι…παραμένεις μια πολύ γερή, δοκιμασμένη για την ανθεκτικότητά σου γέφυρα που όμως δεν έχεις τίποτα να γεφυρώσεις, πράγμα που καθιστά άχρηστα και όλα τα δυνατά χαρακτηριστικά σου. Μια στιβαρή, δυνατή αλλά ανούσιας χρησιμότητας γέφυρα αφού οδηγείς στο πουθενά. Ήσουν, είσαι και θα είσαι μια κατασκευαστικά άρτια, θαυμάσια, κραταιά γέφυρα αλλά…κανένα ποτάμι δε περνάει πια από κάτω σου. Δεν εξυπηρετείς πλέον κανένα σκοπό.
Ο κόσμος δίπλα μου αλλάζει, παραμορφώνεται και ξεπέφτει ‘’κάτω από τα πόδια μου’’ όλο και περισσότερο, η αμαρτία και το κακό περισσεύουν μέρα με τη μέρα. Η ροή των πραγμάτων αλλάζει αλλά η ανάγκη ”γεφύρωσης” παραμένει πάντα η ίδια, η ανάγκη αγάπης προς το συνάνθρωπο παραμένει πάντα η ίδια….ίσως τώρα πιο επιτακτική από ποτέ.
Η Αγάπη ήρθε και κατοίκησε ανάμεσά μας και έχτισε γέφυρες…και η Ίδια η Αγάπη έγινε γέφυρα, γέφυρα με κόστος, γέφυρα χτισμένη και πληρωμένη με αίμα. Και με καλεί να ζω όπως Αυτός (αν λέω πως Τον αγαπώ)…με καλεί να ζω χτίζοντας (γέφυρες) και όχι γκρεμίζοντας! Και να είμαι γέφυρα που οδηγεί σε Αυτόν,την πηγή κάθε ζωής!
Είμαι μια γέφυρα που εξυπηρετώ τον σκοπό για τον οποίο πλάστηκα; Είμαι μια γέφυρα αγάπης και ελέους, ένας αγωγός της χάρης Του προς τον πλησίον; Είμαι ειρηνοποιός, η φωνή για εκείνον που δεν έχει φωνή, επιζητώ το δίκαιο και αγαθό;
Ή μένω και παραμένω σταθερά ακλόνητη και ασυγκίνητη στη θέση μου, στις θέσεις μου….στα γερά μου θεμέλια και στις θεολογικές μου βάσεις τη στιγμή που το ποτάμι ρέει δίπλα μου, περνάει και φεύγει και με προσπερνάει;
«Θα μείνουν τελικά για πάντα αυτά τα τρία: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Και απ’αυτά, το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη.»
Α΄ Κορινθίους 13:13
