Ταινίες που λένε την αλήθεια – για την κοινωνική ιστορία, τις σχέσεις, και πολλά άλλα – μέσα από ντοκιμαντέρ, animation, βιογραφίες, και φαντασία.
Η πράξη του φόνου
Η καλύτερη ταινία για την (ενδο)ανθρώπινη ικανότητα να ελαχιστοποιούμε το κακό στο μυαλό μας
Η πράξη του φόνου (The Act of Killing)
Το ντοκιμαντέρ του Τζόσουα Οπενχάιμερ απεικονίζει γκάνγκστερ από τις Σφαγές της Ινδονησίας του 1965-1966 αναπαριστώντας βλοσυρές στιγμές της ηγεμονίας τους του γενοκτονικού τρόμου. Είναι μια πρόσκληση σε θλιβερά παραπλανημένες φαντασίες που παίζουν ωσάν ένας παράξενος εφιάλτης—ισότιμες δόσεις συγκλονιστικών και, κατά κάποιο τρόπο, σκοτεινών κωμικών. Αλλά τα κακά τους είναι όλα πάρα πολύ αληθινά. Έτσι όταν ο Ανουάρ Κόνγκο κάθεται σε μια αποβάθρα τα μεσάνυχτα με αστραπές να πέφτουν στο παρασκήνιο καθώς ο ίδιος περιγράφει το κάρμα ως “ο νόμος της φύσης, ένας νόμος κατ’ ευθείαν από το Θεό,” αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως αν και προσπαθούμε να εξορθολογίσουμε τις κακές μας πράξεις, θα είμαστε σε τελική ανάλυση στοιχειωμένοι από αυτές.
Η ταινία κινουμένων σχεδίων που πολλοί λίγοι άνθρωποι μιλούν γι’ αυτήν κατά τη διάρκεια της περιόδου των βραβείων
From Up on Poppy Hill
Σε ένα διάστημα όπου η Pixar είχε ένα σίκουελ του Monsters, ο Χαγιάο Μιγιαζάκι σκηνοθέτησε αυτό που θα μπορούσε να είναι το κύκνειο άσμα του, και η Disney παρέδωσε την ευχάριστα εκπληκτική Frozen, η ταινία κινουμένων σχεδίων που μου φαίνεται ότι είναι άδικα κάτω από τα ραντάρ κατά τη διάρκεια της πολυλογίας στην περίοδο των βραβείων είναι η άλλη ταινία του Studio Ghibli που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ αυτή την χρονιά: From Up On Poppy Hill. Αυτή είναι μια ευχάριστη ταινία σχετικά με την παράδοση και την πρόοδο που τυλίγεται σε ένα γλυκό μελόδραμα ανάμεσα σε ένα ζευγάρι γυμνασίου που ονομάζεται Umi και Shun. Παραδίδει την ανησυχία του για τις χαμένες και αργοπεθαίνουσες ιστορίες ιστορικά, αλλά η καθοριστική σκηνή της ταινίας—μία από τις σκηνές της χρονιάς—είναι όταν τα παιδιά ενώνονται προκειμένου να ανακαινίσουν το παλιό κλαμπ του σχολείου, που βρίσκεται στα πρόθυρα του κλεισίματος. Το ανακαινιστικό όραμα είναι αυτό που η ταινία τελικά ενθαρρύνει όταν ασχολείται με τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες το παρελθόν πρέπει να συμφιλιωθεί με το μέλλον.
Δύο σπουδαιότατες απεικονίσεις του “η βασιλεία γίνεται ορατή”
This is Martin Bonner
Επιτρέψτε μου να σας συστήσω στον Martin Bonner, έναν άνθρωπο στα περασμένα 50 του ο οποίος είναι πρόσφατα διαζευγμένος με τη σύζυγό του ύστερα από πάνω από είκοσι χρόνια γάμου και εξοστρακισμένος από την εκκλησία στην οποία πέρασε ολόκληρη τη ζωή του υπηρετώντας. Έχοντας μετακομίσει στη Νεβάδα και προσπαθώντας να μεταβεί στη νέα του ζωή, ο Martin είναι ένας χρεοκοπημένος άνθρωπος που προσπαθεί να βοηθήσει νεοαποφυλακισθέντες να μεταβούν στην ελευθερία. Είναι ένα σενάριο που μας καλεί να δούμε τους ανθρώπους ως ανθρώπινες υπάρξεις παρά ως αντικείμενα, και σε αυτές τις ταπεινές περιπτώσεις είναι οι ένδοξες στιγμές της βασιλείας όπου γίνεται ορατή.
12 Χρόνια Σκλάβος (12 Years a Slave)
Ο συνάδελφός μου Josh Larsen είναι ένας κριτικός που έχει παρατηρήσει αυτό που είναι για μένα μία από τις πιο αξέχαστες φωτογραφίες της ταινίας, η οποία είναι και η πρώτη, όταν μια ομάδα σκλάβων σε έναν αγρό ζαχαροκάλαμου κοιτάνε ίσια την κάμερα. Σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο ως συσκευή κορνιζαρίσματος είναι βασικό το πώς η ταινία προκαλεί το θεατή μέσα από τη δραματοποίηση της σκοτεινής ιστορίας της δουλείας στη χώρας μας. Οπτικά πανούργα, διορατική στην κοινωνική ψυχολογία της ελευθερίας και της δουλείας, και διαθέτοντας συγκλονιστικές ερμηνείες γύρω από τα πάντα, το 12 Χρόνια Σκλάβος ποτέ δεν καταφεύγει σε μια απλή συναισθηματική χειραγώγηση. Και όταν θεωρείτε το βάναυσα σκληρό δουλοκτησιακό χαρακτήρα του Μάικλ Φασμπέντερ, Έντγουιν Επς, ο πλαισιοποιημένος σκλάβος μαστιγωμένος με Βιβλικό απόσπασμα, ο Σόλομον Νόρθαπ που σιγά-σιγά ενώνεται με τους άλλους σκλάβους τραγουδώντας το “Roll Jordan Roll” είναι μια από τις πιο φορτωμένες, συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές στις ταινίες την περασμένη χρονιά.
Η Ζιλί Ντελπί και ο Ίθαν Χοκ στο ’Πριν τα Μεσάνυχτα’
Η πιο ηχηρή οικογενειακή λογομαχία
Πριν Τα Μεσάνυχτα (Before Midnight)
Με τη χάρη του Θεού, δεν είχα ποτέ μια οικογενειακή λογομαχία περίπου όπως αυτή μεταξύ του Τζέσι και της Σελίν στο δεύτερο μισό της τρίτης ταινίας στην τριλογία του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ Πριν (Before). Αλλά η σωματικότητα των λογομαχιών—οι χειρονομίες της αυξανόμενης διαπροσωπικής απόστασης—είναι μερικά από τις πιο ηχηρές που έχω δει σε ταινία. Με τόσους πολλούς τρόπους, αυτή η ταινία ακολουθεί μέσα από το πώς ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το χρόνο που έχουμε δώσει αναπόφευκτα θα επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο αγαπάμε και ελπίζουμε να αγαπηθούμε.
Η ταινία που θα ευχόμουν να έβλεπαν όλοι από το 2013
Το Παρελθόν (The Past)
Είμαι τόσο πεπεισμένος όσο ποτέ ότι ο Ασγκάρ Φαρχαντί είναι ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς αφηγητές που εργάζονται σήμερα. Στη συνέχεια της λαμπρής A Separation, ο Ιρανός σκηνοθέτης αρχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε με ένα άλλο σαγηνευτικό εγχώριο δράμα. Συχνά χλευάζουμε τα μελοδράματα, αλλά ο μεγάλος αυτός έμπειρος συλλαμβάνει τα συναισθηματικά διακυβεύματα που είναι ενσωματωμένα στις κοινωνικές συνθήκες. Υπό το πρίσμα αυτό, Το Παρελθόν απεικονίζει αριστοτεχνικά το πώς οι ιστορίες των σχέσεών μας—ειδικά αυτές που είναι οικείες—συχνά κινούνται προς τις δυσβάστακτες αντιξοότητες που δένουν τις καθημερινές μας ζωές στο παρόν.
