Το ποίημα του zoiagapis / ΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ;

Θυμάμαι τα κυνηγητά τ’ ανόητα

και την ανεμελιά νεράιδα χειροπιαστή στου γέλιου μας τον ήχο.

Χαμογελώ και να! κοιλάδα η ρυτίδα.

Στα χέρια οι φλέβες μου ποτάμια.

Το σώμα μου με πρόδωσε στου έρωτα το παιχνίδι.

Τα μάτια μου βλέπουνε πια θολά.

Σιγά σιγά καθόλου.

Για δες που τελικά  το μαθανε κι αυτά

να λένε την αλήθεια.

Μα εγώ είμ’ ακόμα ένα παιδί με γερασμένο σωμα,

που του έμπηξε τα νύχια μια παράξενη φθορά και το τραβάει κάτω.

Κι απ’ την αρχή θα έλεγα τα νύχια ήταν μπηγμένα.

Μα ποιος διαλέγει να τα δει σαν η ζωή χορεύει;

Χορεύει … χορεύει… χορεύει…

κι ύστερα σταματά.

Και σε κοιτά που ξεμακραίνεις,

καθώς σε σέρνουνε τα βρώμικα τα νύχια.

Το δάχτυλο απλώνει ξαφνικά. Σε δείχνει, και γελά.

Φοράει το ίδιο αέρινο φόρεμα.

Κοιτάει το σκουλικάκι.

Γελάει πιο υστερικά.

Τι κακόγουστη φάρσα!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *