τα μάτια μας αν συναντηθούν τον κόσμο αφήνω.
είναι ένας τρόπος που μιλάει Εκείνος
πως τα πράγματα που βλέπω είναι σχέδιο
τίποτα στην τύχη
τίποτα αναίτιο.
Στάσου, δίπλα να αγναντεύσουμε το άπειρο
η μυρωδιά σου με άφησε ανάπηρο
ό,τι κι αν πεις δύσκολα να διαφωνήσω
γιατί δίπλα μου σαν είσαι, πώς να σου μιλήσω
Άνοιξε, το στόμα σου και πες τα ιδανικά σου
εκφράσου ελεύθερα να μάθω την καρδιά σου
είσαι εικόνα του Θεού είσ’ αριστούργημα
είσαι το παν για κάποιον άντρα, μην είσαι τερατούργημα
Μα πώς να επιτρέπω να δεις
έναν κόσμο διαστροφής
που κάποιοι σε εκμεταλλεύονται
και θέλουν άθλια να ζεις
Τρέμω, απ’ την ιδέα πως κάποιοι σε πληγώσανε
και κάποιοι άλλοι τον μισθό σου λιώσανε
τα όνειρά μας στα δικά τους τα ισώσανε
και τώρα ζεις – υποτροπείς – μέχρι να εξαφανιστείς
Το σύστημα, είναι αυτό που μας κάνει να χανόμαστε
μα εμείς οι άνθρωποι πρέπει να σκεφτόμαστε
έτσι υπάρχουμε και έτσι δημιουργούμε
σε μία λίστα, τίμιοι, ποτέ δεν θα βρεθούμε
Κύριοι, που νομίζετε πως έτσι μας χαλάτε
πως και καλά τη ζωή μας κυβερνάτε
αχ και να ξέρατε τι έχει συμφωνήσει
η δικιά μου η κυβέρνηση τον κόσμο θα αφανίσει
Εσείς, που τον έρωτα σκοτώνατε με μέθοδο
ετοιμαστείτε για τη μεγάλο έφοδο
θα έρθει ο Κύριος για να σας γκρεμίσει
και άλλη γη και ουρανό θα δημιουργήσει
Μάτια μου, τι κι αν ποτέ δεν καταφέρω να μιλήσω
τι κι αν ποτέ δεν καταφέρω στην Ελλάδα να ζήσω
να θυμάσαι, πως άνθρωπος φτωχός δεν είναι μόνος
τίμιοι θα μείνουμε όσος κι αν είναι ο πόνος
Κλαις;
λες λοιπόν να μην τα καταφέρουμε;
και τι θα γίνει – ο κόσμος θα χαλάσει;
για κάθε νίκη τους θα πέσει πιο πολύ χαλάζι
Η αδικία είναι εφήμερη
κι εμείς ενήμεροι
μην χάσεις τον κόσμο σου, αγάπα
μην ακούσεις τους αχρείους να σου λένε σταμάτα
Αθήνα 21/2/2013
