-Χθες το βράδυ αργά, πάτερ, σηκώθηκα και έφαγα, ενώ απαγορευόταν να φάω (γιατί νηστεύανε), έφαγα που λέτε ένα κομμάτι τυρί και μετά έφαγα κι ένα αυγό – Συγχωρέστε με!
-Και πώς το έφαγες στο δωμάτιό σου το αυγό, άβραστο;
-Κοιτάξτε πάτερ, εκείνη την ώρα μου ήρθε στο μυαλό και πήρα ένα κλειδί, απ’ τα μεγάλα, έβαλα το αυγό επάνω, και με το κερί από κάτω που είχε την τρύπα το ζέστανα. Το γύριζα, το γύριζα, το γύριζα, μετά από ένα τέταρτο το ‘κανα!
-Ρε παιδάκι μου!
-Ό,τι και να πείτε πάτερ έχετε δίκιο, αλλά δεν φταίω εγώ, ο Διάβολος με έβαλε.
Ξαφνικά εμφανίζεται ο Διάβολος μπροστά εκείνη την ώρα και λέει στον πνευματικό του:
-Πάτερ, με συγχωρείς, αυτό που έκανε ούτε εγώ το είχα σκεφτεί! Δεν το ξέρω αυτό! Δεν το έχω σκεφτεί σαν κόλπο!
Στη συνέχεια έδωσε και την εξής εξήγηση:
“Εύκολα ρίχνουμε την ευθύνη μας κάπου αλλού και δεν λέμε ποτέ: εγώ έχω το πρόβλημα, γιατί όμως δεν ρίχνουμε την ευθύνη στον εαυτό μας; Γιατί έχουμε μάθει από μικρά παιδιά, συνήθως από τους μεγαλύτερους, ότι όταν πεις το λάθος σου, και παραδεχτείς την ευθύνη σου, ο Θεός μαλώνει. Και τιμωρεί. Για να πεις ότι φταίω και έχω ευθύνη για τη ζωή μου, θα πρέπει απέναντί σου να υπάρχει μια αγκαλιά. Αν υπάρχει μια παντόφλα, μια τιμωρία, ένας κεραυνός, μια κόλαση, δεν μιλάς, και λες πάντα: άλλοι φταίνε.
Ενώ όταν καταλάβεις ότι ο Θεός είναι αγάπη, ο Θεός δεν τιμωρεί, έχουμε βάλει τον Θεό ότι είναι κάποιος που μας πάει κόντρα στη ζωή μας, κατά βάθος αυτό πιστεύουμε, ότι όταν πάω να κάνω κάτι καλό, θα μου φέρει ο Θεός πρόβλημα, θα μου φέρει αναποδιές. Δηλαδή δεν σκεφτόμαστε ότι ο Θεός είναι με το μέρος μας, γιατί; γιατί έχουμε προβλήματα. Και λέμε: ποιος μου τα φέρνει; Ο Θεός, άρα τι είναι ο Θεός; Εναντίον μου. Είναι λάθος αυτή η αντίληψη, αλλά είναι σωστό ότι έχουμε πολλά προβλήματα στη ζωή, τα οποία πού οφείλονται; σε τιμωρία; όχι. αλλά σε διδασκαλία. Θέλει ο Θεός να μάθουμε από αυτά που περνάμε, όχι επειδή μας τιμωρεί για κάτι που κάναμε, αλλά γιατί θέλει να μας κάνει ώριμους.” […]
Από την ομιλία τους: Πάρε την ευθύνη της ζωής σου π. Κονάνος
