1. να επισκέφτομαι όποια σελίδα θέλω στο διαδίκτυο και να διαβάζω ό,τι θέλω
2. να σκέφτομαι ό,τι θέλω χωρίς να με περιορίζει κανένας για τα πιστεύω μου, να μπορώ δηλαδή να αναθεωρώ όσα έχω ακούσει και να χτίζω δικές μου νέες θεωρίες
3. να διατυπώνω ελεύθερα τις θεωρίες μου και να τις διαδίδω σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους.

Επίσης θα ήθελα να δηλώσω πως η θεωρία που γράφω τώρα, δεν σημαίνει πως θα με συνοδεύει στη ζωή μου για πάντα, είναι πολύ πιθανό να σκεφτώ κάτι άλλο αργότερα, συμβαίνει συνεχώς, το οποίο να καταρρίπτει αυτά που σκεφτόμουν ως τότε.

Η κβαντομηχανική άνοιξε ένα παράθυρο σε έναν ακόμα πιο παράξενο κόσμο από αυτόν της σχετικότητας. Η αρχή της αβεβαιότητας του Heisenberg, η γάτα του Schrödinger, η διττή φύση του φωτός και τα τόσα “νέα” υποατομικά σωματίδια με τις απίστευτες ιδιότητές τους οδήγησαν τους φυσικούς σε μεγάλη έκπληξη.

Στο βιντεάκι που ακολουθεί αναφέρει κάποια στιγμή (ελεύθερη μετάφραση): “πώς ξέρουμε ότι το σύμπαν δεν ξέρει τι κάνει το αντικείμενο (σωματίδιο) μέχρι να το παρατηρήσουμε;” (16:56) Αυτό που εννοεί είναι πως από τη στιγμή που μετράμε την ιδιότητα ενός σωματιδίου, ταυτόχρονα ορίζεται, και πιθανώς μεταβάλλεται, από εκείνη τη στιγμή και μετά κάποια ιδιότητά του. Επίσης στην αρχή του βίντεο όταν τοποθετείται ένας ανιχνευτής υποατομικών σωματιδίων παράγεται ένα εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα (σαν να καταργείται η κυματική φύση του). Η μέτρηση/γνώση δηλαδή της κατάστασης ενός σωματιδίου, μετατρέπει τις ιδιότητές του!!

Ίσως το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό κάποιου που διαβάζει αυτές τις γραμμές είναι οι δημοτικές ρήσεις: “ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό” ή “ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε“. Ποιος μπορεί να μείνει ίδιος μετά από μία εμπειρία που είχε με τον Θεό (βλ. Δανιήλ 4ο κεφ).

Η μεγάλη ερώτηση λοιπόν είναι η εξής: Εφ’ όσον ο Θεός έχει ελεύθερη βούληση και μας έφτιαξε κατ’ εικόνα του, αυτό δεν σημαίνει πως και εμείς έχουμε ελεύθερη βούληση; Και αν αυτό συμβαίνει, πώς γίνεται να συμβαδίζει η ελεύθερη βούλησή μας με την παντογνωσία του Θεού που περιγράψαμε σύντομα στο προηγούμενο άρθρο;

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να είναι δέσμιος καλών ή κακών συνηθειών. Οι συνήθειες μου όχι μόνο καθορίζουν σε μεγάλο ποσοστό το τι θα κάνω, αλλά και σιγά-σιγά, το ποιος είμαι. Με αυτήν την έννοια, η γνώση μιας συνήθειάς μας από τρίτον μπορεί να του δώσει τη δυνατότητα να προβλέψει τις αντιδράσεις μας. Ξέρω π.χ. πολλές κοπέλες τι θα έκαναν αν έβαζα μπροστά τους ένα βαζάκι με σοκολάτα και μία σακούλα γεμάτη με με χόρτα για καθάρισμα και ένα μαχαίρι.

Τη δύναμη αυτή της συνήθειας εκμεταλλεύεται και η αμαρτία. Ο Απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή λέει ξεκάθαρα πως η αμαρτία που φωλιάζει μέσα μας είναι αυτή που κάνει την αμαρτία. Πώς λοιπόν μπορεί να ξεκολλήσει η αμαρτία από μέσα μας; Εδώ είναι που έρχεται ο “ανιχνευτής”! Στα μυστήρια της Ορθόδοξης και της Καθολικής εκκλησίας, καθώς και σε κάποιες κουλτούρες της Διαμαρτυρόμενης, μπορεί κάποιος να εντοπίσει την εξομολόγηση. Η εξομολόγηση είναι εντολή (Ά Ιωάννου 1:8-10). Η αποκαλυπτική δράση της μπορεί να αποβεί καταλυτική προς τη μετάνοια, ή την απενοχοποίηση. Η κοινωνία με τα αδέρφια όμως είναι τόσο σημαντική, γιατί μας βοηθάει και μας στηρίζει!

Η αληθινή κοινωνία με τα αδέρφια μας είναι να περπατάμε στο φως. = να ομολογούμε τις αμαρτίες μας σε ανθρώπους που θα μας καταλάβουν/βοηθήσουν, έτσι ο Θεός που είναι φως μπορεί να μας καθαρίσει και να μας κάνει αυτό που μας υποσχέθηκε: “φως του κόσμου”. Όταν γίνεσαι φως, είσαι πλέον ελεύθερος από την αμαρτία. Αυτό βέβαια δεν είναι έργο δικό μας, είναι έργο του Θεού, το οποίο απαιτεί από μεριά μας ταπεινότητα.

Πλέον το ερώτημα δεν είναι αν είμαστε προορισμένοι απόλυτα στο κάθε τι, αλλά αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την αμαρτία και από αυτά που μας επιτάσσει να κάνουμε.

“δευτε προς με παντες οι κοπιωντες και πεφορτισμενοι καγω αναπαυσω υμας” – Ιησούς Χριστός
(Ματθαίος 11:27)