Η μεγαλύτερη ερώτηση στη ζωή μας πρέπει να είναι υπαρξιακή. Και αυτή η ερώτηση δεν μπορεί παρά να έχει σκέλη της το “από ποιον” (δημιουργός), το “γιατί” (αιτία δημιουργίας) και “για ποιον σκοπό” (σχέδιο δημιουργίας). Όμως το πιο ωραίο κομμάτι το αφήνουμε, συνήθως, απ’ έξω.
Αυτό το γεγονός συμβάλει στον περιορισμό της αντίληψής μας για το τι συμβαίνει γύρω μας και μειώνει τις δυναμικές μας για το πώς να αλληλεπιδρούμε με ομοίους και μη. Αυτό το κομμάτι εδώ θα αναπτυχθεί ως ο λόγος της ύπαρξης, ή καλύτερα “ο λόγος της αγάπης”. Για αυτούς λοιπόν που ήδη μοιράζονται την ιδέα πως πίσω από όλα είναι η αγάπη, έχω να πω πως αυτό δεν είναι αρκετό.Υπάρχουν δύο και μόνο δύο είδη αγάπης: “Σ’ αγαπώ για αυτό που είσαι”, και “σ’αγαπώ έτσι όπως είσαι”. Με μια πρώτη ματιά μοιάζουν ίδια, αλλά αυτά τα δύο “σ’ αγαπώ” είναι σχεδόν αντίθετα!
Σαν ορισμός του Θεού δίνεται ο εξής “Ο Θεός είναι αγάπη”(Ά Ιωαν. 4:8). Αντίστροφα σαν ορισμός της αληθινής αγάπης είναι ο χαρακτήρας του Θεού – και αυτόν τον γνωρίσαμε καθώς ο Χριστός τον φανέρωσε (Εβρ. 1:1-3). Η αγάπη από τη φύση της έχει αντικείμενο. Κανείς δεν αγαπάει σκέτο, όπως και κανένας δεν πιστεύει σκέτο. Για να αγαπάς, πρέπει να ορίσεις ποιον αγαπάς, όπως και για να πιστεύεις πρέπει να ορίσεις τι πιστεύεις.
Ξεκάθαρα και σε πολλά σημεία διακηρύττεται στην Αγία Γραφή πως ο Θεός τίποτα το ωραίο ή καλό δεν βρήκε σε μας για να μας αγαπήσει (Δευτ. 7:6-8, Κολ. 1:20-22, Εφεσ. 2:1-9). Αυτός είναι και ο λόγος που κανένας που αντιλήφθηκε την αγάπη του Θεού δεν το πήρε πάνω του – δεν υπερηφανεύθηκε. Ο σύγχρονος ξύλινος Φαρισαϊσμός: “εμείς Πατέρα μας έχουμε τον Αβραάμ” (Ιωάν. 8:39) δεν δείχνει τίποτα άλλο εκτός από το ότι δεν έγιναν ποτέ κοινωνοί της αγάπης του Θεού.
Ο Θεός λοιπόν μας αγαπάει έτσι όπως είμαστε, με τέτοια αγάπη που μας εμπνέει να αλλάζουμε και να του μοιάζουμε. Αντίθετα, η περιορισμένη και ιδιοτελής αγάπη μας, κοιτάζει τι μπορεί να αρπάξει, τι είναι έτοιμο και ήδη όμορφο, τι είναι έτσι που αν αλλάξει θα χαλάσει. Ψεύτικη αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό, αυτό είναι εκμετάλλευση. “Σ’αγαπώ για αυτό που είσαι” είναι η αγάπη με την ελπίδα πως δεν θα αλλάξεις ποτέ, καθόλου.
Ο Θεός μας αγαπάει τέλεια, αλλά είναι τέλειος και ανάλλαχτος ώστε να μπορέσει να δεχτεί την ψεύτικη αγάπη, να γίνει δηλαδή το αντικείμενό της, και να την μετατρέψει σε αληθινή – θεϊκή.
εαν τις ειπη οτι αγαπω τον θεον και τον αδελφον αυτου μιση ψευστης εστιν ο γαρ μη αγαπων τον αδελφον αυτου ον εωρακεν τον θεον ον ουχ εωρακεν πως δυναται αγαπαν και ταυτην την εντολην εχομεν απ αυτου ινα ο αγαπων τον θεον αγαπα και τον αδελφον αυτου.
Ά Ιωάν. 4:20
Σούνιο 5/8/2013
Sto diko mou to myalo yparxei to “S’ agapo opos eisai” kai to “S’agapw gi’ayto pou mporeis na gineis”!
Έχει ενδιαφέρον η σημείωσή σου.
Στο 1ο θεωρώ πως εννοείς: σ’αγαπώ για αυτό που είσαι. Αν αλλάξεις ίσως να μην σε αγαπώ.
Στο 2ο το φοβάμαι λίγο αυτό που λες. Φυσικά ο Θεός θέλει να μας κάνει καλύτερους, αλλά δεν ΘΑ μας αγαπάει για αυτό που μπορούμε να γίνουμε. Άλλωστε μόνοι μας τίποτα δεν μπορούμε να γίνουμε (Εφεσίους 2:1-8). Μας αγαπάει έτσι όπως είμαστε – πρώην(?) εχθροί του (Ρωμ.5:10)- γιατί μας βλέπει εν Χριστώ (Ρωμ. 3:24-28)(Β’Κορ.5:17-21).
Η συνέχεια αυτού που λες βρίσκεται στο 6ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους, όπου μας εξηγεί όπως και ο Ιωάννης στην 1η του επιστολή, πως δεν πρέπει πλέον να αμαρτάνουμε. Όχι ότι ξαφνικά γίναμε τέλειοι, αλλά ο Θεός μας αλλάζει και μας εμπνέει να αλλάζουμε ταυτόχρονα, ώστε να μην γίνει νομικιστική η ζωή μας.
Στο άρθρο αλληλεγγύη ή αγάπη θίγω λίγο το θέμα της θρησκείας. Ο Θεός δεν θέλει να γίνουμε καλύτεροι για να μας αγαπήσει. Μας αγαπάει έτσι όπως είμαστε.
Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν έχει σημασία αν δεν δεχτεί κάποιος τον Ιησού ως Χριστό, δηλαδή Μεσσία. “Όποιος δέχεται εμένα δέχεται και τον Πατέρα που με απέστειλε” λέει συνεχώς στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη.
Μας αγαπαει ηδη, αλλα μας παροτρυνει να γινομαστε κ καλυτεροι.
yes sir!