Μια φράση που ακούγεται πολύ συχνά αυτήν την περίοδο, είναι το λεγόμενο «πνεύμα των Χριστουγέννων». Όλοι το λέμε, αλλά όλοι το καταλαβαίνουμε; Η φύση της δουλειάς μου μού δίνει τη δυνατότητα επικοινωνίας με παιδιά και εφήβους. Λόγω των ημερών, σκέφτηκα να τους ρωτήσω στο πλαίσιο του μαθήματος, έναν- έναν αν πιστεύουν στο πνεύμα των Χριστουγέννων και τι είναι για εκείνα προσωπικά το πνεύμα αυτό. Επίτηδες, δεν τους έδωσα εκ των προτέρων κάποιον δικό μου ορισμό, γιατί ήθελα να μου πουν απροκατάληπτα πώς εκείνα το αντιλαμβάνονται από μόνα τους. Αυτές είναι μερικές από τις απαντήσεις τους: «Διακοπές», «να τρώμε γαλοπούλα», «Άγιος Βασίλης – δώρα», «μαζεύεται όλη η οικογένεια στο τραπέζι», «πηγαίνω στο χωριό μου», «ο στολισμός του σπιτιού και του χριστουγεννιάτικου δέντρου», «ψήνουμε μελομακάρονα και κουραμπιέδες», «μπουζούκια μέχρι το πρωί – διασκέδαση».
Αυτό που μου έκανε εντύπωση (πέρα από τις μαργαριταρένιες… απαντήσεις), ήταν πως από τα 42 παιδιά που ρώτησα, κανένα παιδί δεν ανέφερε κάτι για την Γέννηση του Ιησού, ούτε ένα.. Και το λέει και η ίδια η λέξη: «Χριστού-γεννα». Όλα δήλωσαν πως πιστεύουν στο πνεύμα των Χριστουγέννων, χωρίς όπως φαίνεται να καταλαβαίνουν τι ακριβώς είναι αυτό.
Λογικές, παρόλα αυτά, μου φαίνονται οι απαντήσεις τους, με μια δεύτερη σκέψη. Αφού βιώνουν όχι το «πνεύμα» των Χριστουγέννων, αλλά το «φάντασμα» της καταναλωτικής υστερίας. Ποια ενανθρώπιση του Θεού, ποια αναγέννηση του ανθρώπου… Πόσο εύκολα παραλείπεται ένα μοναδικό γεγονός, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και ως ιστορικό γεγονός. Λέμε «Χριστούγεννα» και το μυαλό παραπέμπει στη γαλοπούλα, την κραιπάλη και τα λεφτά.
Ναι.. θα δείξουμε την αγάπη μας στους άλλους προσφέροντας δώρα, θα φάμε, θα χορέψουμε και θα πιούμε μαζί να μοιραστούμε τη χαρά. Αλλά ποια χαρά; Αυτή που μας προσφέρει η ύλη ή αυτή του μηνύματος της αγάπης; Μιας αγάπης που χαρίστηκε τόσο γενναιόδωρα από τον Θεό στον άνθρωπο, μέσα σε μια τόσο ταπεινή φάτνη.
Είναι σημαντικό, αλλά και ελπιδοφόρο, ωστόσο, ότι μέσα στις μαργαριταρένιες.. απαντήσεις, μπορεί να διακρίνει κανείς το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων. Αυτό φάνηκε από την ανάγκη των παιδιών, με αφορμή τη γιορτή των Χριστουγέννων, να βρεθούν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, κάτι που το στερούνται στην καθημερινότητά τους, καθώς όλους τους απορροφά η ρουτίνα, η δουλειά, τα μαθήματα και οι λοιπές υποχρεώσεις. Αντιλαμβάνονται, δηλαδή, (μεταξύ άλλων) το πνεύμα των Χριστουγέννων ως ¨μοιράζομαι¨, επικοινωνία και επαφή. Ήθελαν απλά πράγματα, αλλά ξεχνούσαν την ουσία. Κι αυτό γιατί έχει πια απομακρυνθεί η καρδιά από την πνευματικότητα του μηνύματος. Ότι μέσω της πίστης και του βιώματος, κι όχι μέσω του χρήματος και του φαγητού, βρίσκουμε το νόημα και την αυθεντικότητά μας.
