“ειρηνική, ειρηνευτική, ειρηνιστική”. Τρεις λέξεις με τόσο μα τόσο διαφορετική σημασία, που όμως δύσκολα συναντά κανείς κάποιον που στο άκουσμά τους να μπορεί να ξεχωρίζει τις έννοιες.

Κατά καιρούς διαβάζω στις ειδήσεις, site κομμάτων και αλλού όπου λένε στο περίπου: “άναψαν τα αίματα σε ειρηνική διαδήλωση” / “ειρηνευτικό σώμα του ΟΗΕ βρίσκεται στο Ιράκ για τη διατήρηση της τάξης στο νέο κράτος”

Πρόσφατα, όπως βλέπετε και παραπάνω, συνέβη το εξής απρόσμενο. Μία παρέα μουσουλμάνων παρατάχθηκαν μπροστά από μία χριστιανική εκκλησία στην Αίγυπτο, κάνοντας την προσευχή της Παρασκευής beforeitsnews.com. Προκειμένου να την προστατεύσουν από τους Muslim Brothers. Ελπίζοντας πως κάτι τέτοιο είναι αληθινό θα συνεχίσω να γράφω λίγες σκέψεις με αφορμή το περιστατικό.

Ειρηνευτική, ονομάζεται οποιαδήποτε πολεμική κίνηση που σκοπό έχει να φέρει την ειρήνη. Προσωπικά δεν έχω αντιληφθεί αυτό να έγινε ποτέ στην ιστορία, γιατί αυτό που έρχεται μετά δεν είναι ειρήνη. Η πιο αντιπροσωπευτική ειρηνευτική κίνηση των αρχαίων χρόνων είναι αυτή της Ρώμης “Pax Romana”, και της σύγχρονης ιστορίας η κατάληψη των Αμερικανών του Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ. Η αίσθηση που αφήνουν τέτοιες ενέργειες είναι μάλλον τρόμου, φόβου, εξουσιομανίας, απληστίας, παρά ειρήνης.

Ειρηνική είναι η κίνηση η οποία γίνεται ήρεμα, όμως φαίνεται ότι δεν εγγυάται κανείς πως θα παραμείνει ήρεμη. Πολλές φορές βλέπεις σε “ειρηνικές” διαδηλώσεις να μουντζώνουν και να βρίζουν. Τέτοιες διαδηλώσεις μόνο ειρηνικές δεν είναι. Χάλασε ο όρος και ο καθένας τον χρησιμοποιεί όπως θέλει..

Ειρηνιστική είναι η κίνηση στην οποία και ελπίζω πολύ. Είναι αυτή η οποία σκοπό και μέσον έχει την ειρήνη. Αντίθετα με κινήματα όπως αυτό των αγανακτισμένων: όπου σκορπούν, βρίζουν, τρέχουν, “επιτρέπουν μπαχαλάκηδες” κλπ, οι ειρηνιστικές κινήσεις μένουν ειρηνικές ακόμα και όταν δέχονται επίθεση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά που οδήγησαν ο Martin Luther King Jr και ο Mahatma Ghandi. Οι δυο τους, όπως έχουμε αναφέρει και στο αντίστοιχο “έχω ένα όνειρο” εμπνεύστηκαν από τον Leo Tolstoy και την επί του όρους ομιλία του Ιησού (Κατά Ματθαίον κεφ. 5-7).

Δεν ελπίζω σε κανενός είδους πολιτική ειρήνη, εάν αυτοί που τη διεκδικούν δεν το κάνουν ειρηνικά. Διαφορετικά, το αποτέλεσμα θα είναι ασταθές και βρώμικο. Η μεγαλοσύνη της πραγματικής ειρήνης μπορεί να επηρεάσει όχι μόνο την πολιτική σταθερότητα, αλλά και τις ζωές όλων μας. Μια τέτοια ειρήνη όμως δεν μπορεί να επιβληθεί στους συμμετέχοντες μιας πορείας, γιατί και πάλι η ειρήνη τους δεν θα είναι μόνιμη. Άρα έχουμε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα να λύσουμε: πώς μπορείς να φέρεις ειρηνικά ειρήνη σε μια χώρα / κοινωνία όπου τα μέλη της δεν έχουν ειρήνη μέσα τους; Το να τους βάλεις ειρήνη με το ζόρι είναι αδύνατο!

Για κάθε ειλικρινή χριστιανό η απάντηση είναι προφανής, η ειρήνη είναι δώρο του Θεού ή για την ακρίβεια καρπός του Αγίου Πνεύματος, και είναι πρωτίστως εσωτερική. Ο καρπός για να παραχθεί απαιτεί σπόρο, γόνιμο έδαφος και ανάπτυξη, ή αλλιώς: το Ευαγγέλιο, ειλικρινή καρδιά και υποταγή/ενότητα στον Θεό. Το να κάνεις Κύριο της ζωής σου τον Χριστό, σημαίνει αυτόματα πως δέχεσαι και τη διδασκαλία του ως την υπέρτατη αρχή της ζωής σου. Ο Χριστός είπε σε διάφορες φάσεις πως όποιος τον δέχεται, δέχεται και τον Πατέρα που τον έστειλε. Επίσης είπε πως τα λόγια του είναι αυτά που έχει ακούσει από τον Πατέρα! Αλλού διακηρύττει και την μοναδικότητά του ως μεσίτη: “λεγει αυτω ο ιησους εγω ειμι η οδος και η αληθεια και η ζωη ουδεις ερχεται προς τον πατερα ει μη δι εμου” (Ιωάννης 14:6). Όπως αυτός υπηρέτησε, έτσι ας υπηρετούμε κι εμείς. Ο ίδιος υποσχέθηκε στους μαθητές του:

Την ειρήνη αφήνω σε σας, τη δική μου ειρήνη σας δίνω. Εγώ δεν δίνω (την ειρήνη) όπως τη δίνει ο κόσμος. Ας μην ταράσσεται η καρδιά σας και μη δειλιάζετε. (ελεύθερη μετάφραση Ιωάννης 14:27)