Ήθελα πολύ να καταλήξω κάπου.. Aυτή και παρόμοιες ενέργειες άρχισαν να φτιάχνουν διάφορες άμυνες ανά την Ελλάδα: απαγόρευση πυρόσβεσης στη Χ.Α., απαγόρευση αιμοδοσίας στη Χ.Α. απαγόρευση συσσιτίου στη Χ.Α. Ξαφνικά ένιωθα πως η άμυνα προς τον ρατσισμό άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα ρατσιστική.

Φυσικά δεν μου αρέσει καθόλου η ιδέα κάποιος να γίνεται ρατσιστής μπροστά στην αγωνία για επιβίωση (ούτε καν ζωή..). Αλλά το να μπεις στη θέση να δρας ρατσιστικά στους ρατσιστές με τρέλανε! Πώς θα μάθουν ότι είναι λάθος; πληρώνοντάς τους με το ίδιο νόμισμα; Πάλι όμως δεν μπορώ να πάρω θέση για το αν είναι σωστό ή όχι. Προβληματίζομαι, σκέφτομαι και δεν βγάζει πουθενά. Mοιάζει με τόσα άλλα κλασσικά ερωτήματα όπως: “μπορεί να είναι σωστός ένας πόλεμος;”

Με μεγάλη μου χαρά όμως διάβασα κάτι συναρπαστικό το οποίο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και δίνει μια άλλη οπτική του θέματος και μπόλικη τροφή για σκέψη.. Απολαύστε το!! (ούτε μετά από αυτό έχω καταλήξει πάντως)

Κάποτε υπήρχε μια φτωχή γυναίκα, η οποία όλη την ώρα, ό, τι καλό και να της συνέβαινε κοίταζε τον ουρανό και έλεγε “Δόξα τω Θεώ” και αισθανόταν πολύ ευγνώμων για το οτιδήποτε.
Κάπου εκεί κοντά της όμως έμενε ένας πλούσιος άνθρωπος. Κάθε φορά λοιπόν που περνούσε μπροστά από τό σπίτι της γυναίκας την άκουγε να λέει “Δόξα τω Θεώ, Ευχαριστώ Κύριε”
Στην αρχή δεν έδινε σημασία, αλλά κάποια στιγμή, αυτό άρχισε να τον εκνευρίζει. “Πως μπορεί αυτή η γυναίκα, τόσο φτωχή, να ευχαριστεί συνέχεια το Θεό;” σκεφτόταν.
Μια μέρα λοιπόν, αφού ξαναπέρασε μπροστά από το σπίτι της και την άκουσε να λέει πάλι “Δόξα τω Θεώ”, νευρίασε τόσο πολύ που είπε στον υπηρέτη του “Πήγαινε στου Σούπερ Μάρκετ και γέμισε δύο καρότσια τρόφιμα. Πήγαινέ τα σ’ αυτή τη γυναίκα και όταν σε ρωτήσει πους τα έφερε θα της πεις οτι ο Διάβολος τα έφερε”.
Έτσι λοιπόν κι έκανε ο υπηρέτης. Την επόμενη μέρα πήγε στο Σούπερ Μάρκετ, γέμισε δύο καρότσια με τρόφιμα, τόσο που ξεχείλιζαν, και πήγε στη γυναίκα.
Όταν έφτασε της χτύπησε τη πόρτα. “Α, Δόξα τω Θεώ, ευχαριστώ Κύριε” είπε εκείνη μόλις βγήκε έξω και αντίκρισε τα δυο καρότσια.
“Δεν θέλετε να μάθετε ποιος σας έστειλε τα τρόφιμα;” την ρώτησε ανυπμόνα α ο υπηρέτης.
“Όχι παιδί μου, δεν έχει σημασία. Όταν θέλει ο Θεός και ο Διάβολος τον υπηρετεί” και παίρνοντας τα δυο καρότσια μπήκε μέσα ευτυχισμένη…