Πρόκειται για μια πριγκίπισσα που αρνείται να ξεχάσει, από αγάπη
Ο Πίτερ κι εγώ πήραμε την Πένυ και τον Ουίλιαμ, τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μας, για να δούμε το Ψυχρά κι Ανάποδα στον κινηματογράφο, τον Γενάρη. Ήμουν σχεδόν τόσο ενθουσιασμένη όσο και τα παιδιά. Είχα διαβάσει το απέραντο εγκώμιο, συμπεριλαμβανομένου του συγγραφέα που το αποκάλεσε την καλύτερη ταινία της Disney από το Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (που είδα τέσσερις φορές στον κινηματογράφο πίσω το 1994). Πράγματι, το Ψυχρά κι Ανάποδα ήταν υπέροχο. Γέλασα με τον Olaf, το λαγοδόντη χιονάνθρωπο. Σιγοτραγούδησα τις μπαλάντες. Εκτίμησα τον τρόπο με τον οποίο η ιστορία υπερτόνισε την αδελφική αγάπη έναντι της ρομαντικής αγάπης.
Τα παιδιά το αγάπησαν επίσης. Η Πένυ, η οκτάχρονη κόρη μας, τραγουδάει το «Let it Go» από τότε.
Σε περίπτωση που δεν έχετε δει την ταινία, το Ψυχρά κι Ανάποδα είναι η ιστορία δύο αδελφών, της Anna και της Elsa, δύο πριγκίπισσες στο βασίλειο της Arendelle. Η Elsa, μια φιγούρα ελαφρώς βασισμένη στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν Η Βασίλισσα του Χιονιού, έχει γεννηθεί με μαγικές δυνάμεις. Είναι μαθημένη να «κρύψει» τις εξουσίες αυτές φορώντας γάντια και ζώντας μια ζωή απομονωμένη, αποκομμένη από την ευχάριστη μικρή αδελφή της και τον υπόλοιπο έξω κόσμο. Μόλις αυτές οι εξουσίες εξαπολύονται συμπτωματικώς, η Elsa δραπετεύει από το βασίλειό της. Η Anna τρέχει πίσω της.
Το Ψυχρά κι Ανάποδα μόλις βγήκε σε DVD, έτσι το παλιρροϊκό κύμα του ενθουσιασμού για τη μουσική, την ιστορία, τα ειδώλια, και διάφορα άλλα συναφή προϊόντα, έχει μόνο συνεχίσει. Τις τελευταίες εβδομάδες, έχω ακούσει από φίλους για το πόσο καιρό περίμεναν στην ουρά για να πάρουν ένα αντίγραφο. Έχω δει ενημερώσεις στο Facebook για οικογένειες που χώνονται για να το δουν στο σπίτι. Η Πένυ πρόσθεσε μερικά άλλα νούμερα στο ρεπερτόριό της μετά από μια ημέρα παιχνιδιού με ένα φίλο που είχε το soundtrack. Για να σας δώσω μια αίσθηση του μεγέθους αυτού του θεάματος, πούλησε 3,2 εκατομμύρια μονάδες κατά την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του (18 Μαρτίου). Έχει αποφέρει 400 εκατομμύρια δολάρια μέχρι στιγμής—και αυτό είναι μόνο οι αριθμοί για τις εγχώριες κινηματογραφικές πωλήσεις. Η οικογένειά μας υπέκυψε στον πυρετό και το παρέγγειλε «On Demand» για τα παιδιά μας κατά τη διάρκεια του κρύου και βροχερού Σαββατοκύριακο.
Βλέποντας το για δεύτερη φορά, εντυπωσιάστηκα πάνω από όλα από το πόσο αντιθετικός με το πρωταρχικό μήνυμα της ταινίας είναι ο χαρακτηριστικός ύμνος της, που συμβαίνει να είναι ο αγαπημένος της Πένυ (και κάθε άλλου μικρού κοριτσιού στην Αμερική). Το «Let it Go» τραγουδιέται από την Elsa αφότου το σκάει από το βασίλειο και αποφασίζει να εξαπολύσει τη δύναμή της. Δημιουργεί ένα κάστρο από πάγο προκειμένου να περάσει τις μέρες της σε μια ωραία, παγωμένη απομόνωση. Εν τω μεταξύ, ρίχνει τα σύμβολα του προηγούμενου εγκλεισμού της: οι πλεξούδες της δίνουν τόπο στα ανέμελα ξανθά μαλλιά, η μέτρια εμφάνισή της σε ένα πιο στενό φόρεμα συνοδευόμενο από ψηλά τακούνια, η στάση της από μια πιο σεμνή υπακοή στην εξέγερση. Ακόμη και ο τριών ετών ανιψιός μου τραγουδάει αυτό το τραγούδι:
Let it go, let it go!
Can’t hold it back any more.
Let it go, let it go!
Turn away and slam the door.
I don’t care what they’re going to say.
Let the storm rage on.
The cold never bothered me anyway.
Είναι ένα σπουδαίο τραγούδι, και όπως πολλοί κριτικοί έχουν σημειώσει, θα παίζει καλά στο Μπρόντγουεϊ. Αλλά δεν είναι η ουσία της ταινίας. Καθόλου. Η ουσία της ταινίας είναι η αγάπη ανάμεσα σε αυτές τις δύο αδελφές, που επιτρέπει τελικά στην Elsa να μάθει να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της για καλό σκοπό. Ναι, χρειάζεται να σταματήσει να αποκρύβει/να μην αισθάνεται, αλλά χρειάζεται επίσης να επανέλθει στις αρμοδιότητες του βασιλείου της και να μάθει να αγαπά. Η Anna, η αποξενωμένη μικρή αδελφή που καταδιώκει η Elsa με μεγάλο κίνδυνο της ζωής της, είναι ο ήρωας αυτής της ταινίας. Είναι ο ήρωας επειδή, εκτός από την αγάπη, αρνείται να αφήσει την Elsa.
Αλλά το pop πολιτιστικό πακέτο από το Ψυχρά κι Ανάποδα μπορεί να συνοψιστεί στις δύο αυτές λέξεις: Και ξεχνώ. Σαν όλα μας τα προβλήματα θα λυθούν αν αρχίζαμε να είμασταν αληθινοί με τον εαυτό μας, βάζοντας στην άκρη τις ευθύνες και τις προσδοκίες.
Κάτι παρόμοιο συνέβη με το Ο Βασιλιάς των Λιονταριών. Σε αυτήν την ιστορία, ένας νεαρός πρίγκιπας το σκάει από το βασίλειό του μετά το θάνατο του πατέρα του. Αντιμετωπίζει κάποια χαριτωμένα και διασκεδαστικά ζώα της ζούγκλας, και τραγουδούν ένα απίστευτα πιασάρικο τραγούδι: το Hakuna Matata. Ακόμη ακούω ανθρώπους να χρησιμοποιούν αυτήν τη φράση, που προέρχεται από τα Σουαχίλι και μπορεί να μεταφραστεί ως «μη σκας». Είκοσι χρόνια πριν, ήταν σαν ένα ολόκληρο έθνος να έχει καθησυχαστεί ακούγοντας ότι δεν θα έπρεπε να ανησυχούμε και θα έπρεπε να αγκαλιάσουμε αυτό: τη «φιλοσοφία του μη σκας». Αλλά και πάλι, το μήνυμα του τραγουδιού τού να απορρίπτουμε τις ευθύνες ανατρέπεται από την ίδια την πλοκή της ταινίας. Ο μικρός πρίγκιπας, Simba, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον παλιό του φίλο Nala, που τον καλεί να επιστρέψει στο βασίλειό του που υποφέρει και να αναλάβει τις ευθύνες του.
Δεν πρόκειται να σταματήσω τα παιδιά μου από το να τραγουδούν αυτά τα τραγούδια. Στο τέλος της μέρας, αυτοί οι στίχοι είναι τμήματα δύο ταινιών με θετικά μηνύματα σχετικά με την οικογένεια, την υπευθυνότητα και την αγάπη. Αλλά πρόκειται να βοηθήσω τα παιδιά μου να δίνουν προσοχή όχι μόνο στις πιασάρικες μελωδίες αλλά στις ίδιες τις πλοκές. Επιπλέον, πρόκειται να προσπαθήσω να τους διδάξω να αναλαμβάνουν την ευθύνη των ενεργειών τους, έτσι ώστε η πραγματική τους ζωή να μην ορίζεται από το «Hakuna Matata» ή το «Let it Go», αλλά μάλλον από το να ενεργούν προς τους άλλους με αγάπη.
