Τούτη την προσευχή Κύριε κάνω, για να μου θυμίζεις διαρκώς —Σε παρακαλώ— να μην ξεχνώ, τον αδελφό μου που πονά, που κλαίει, που διώκεται.

Γιατί ξεχνώ τον φτωχό, εκείνον που έχασε τη δουλειά του, το σπίτι του και τώρα ζητιανεύει, τριγυρνώντας στους πέντε δρόμους.

Γιατί λησμονώ το παιδάκι εκείνο που το κακοποιούν οι γονείς του, που το χτυπούν στο σχολείο, που δεν βρήκε πουθενά αγάπη.

Γιατί παραμελώ τον ηλικιωμένο, εκείνον που τώρα βρίσκεται στο γηροκομείο, θλιμμένος και ξεγραμμένος απ’ τα παιδιά του.

Γιατί αγνοώ την πόρνη, εκείνη που παλεύει για μια μπουκιά ψωμί, που θυσιάζεται για τη μονάκριβη κόρη της, που την φτύνουν, όσοι την βλέπουν, σαν μίασμα.

Γιατί περιφρονώ τον φυλακισμένο, εκείνον που παρά τα σφάλματά του, μετανόησε, όμως κανείς πλέον δεν του λέει ούτε καλημέρα.

Γιατί απαξιώνω τον άρρωστο, εκείνον που το σώμα του έχει αλλοιωθεί απ’ τις χημειοθεραπείες, που ίσως αφήσει ορφανά τα παιδιά του.

Γιατί χλευάζω τον ναρκομανή, εκείνο το παιδί που παραστράτησε, που πλήγωσε τους γονείς του και έχει χάσει τα πάντα.

Γιατί καταφρονώ τον περιθωριοποιημένο απ’ την κοινωνία, τον διαφορετικό, εκείνον που τον φοβούνται.

Γιατί αμελώ τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, εκείνον που του διέλυσαν τη ζωή και τώρα ψάχνει το μέλλον του παιδιού του σε χώρες εχθρικές.

Θύμιζέ μου Κύριε αυτά, γιατί εγώ τα λησμονώ, αδιαφορώ για τον αδελφό μου, για το παιδί Σου, με τόσο κυνισμό και περηφάνια.

Υιέ του Ανθρώπου, συγχώρεσέ με γι’ αυτή μου την αμαρτία, την μητέρα των αμαρτιών· τον εγωκεντρισμό μου. Η αγάπη είναι η εντολή σου, συμπόνοια, τρυφερότητα, αλληλεγγύη είναι η διδασκαλία Σου. Εγώ όμως Σε ξέχασα. Και ακόμα Σε ξεχνώ. Όταν δεν γίνομαι ένα με τον αδελφό μου, ένα με Εσένα.