Το παρακάτω κείμενο αποτυπώνει μία ιδέα που τριγυρίζει το μυαλό μου εδώ και καιρό. Χθες βλέποντας δύο βιντεάκια: ένα πάνω στη θεωρία της σχετικότητας και ένα πάνω στην κβαντομηχανική, η ιδέα αυτή ωρίμασε περισσότερο και θα ήθελα πολύ να τη μοιραστώ με τους γύρω μου. Ακολουθεί το πρώτο μέρος της ιδέας:Για όποιον έχει τον χρόνο να τα δει και μιλάει αγγλικά, το πρώτο βιντεάκι βρίσκεται στο τέλος του άρθρου. Εν τω μεταξύ, αν και μη φυσικός, θα προσπαθήσω να σας δώσω την κεντρική ιδέα. Επίσης, αν και μη θεολόγος, θα σας εξηγήσω τη θεωρία μου για τον Θεό.
Η Θεωρία της σχετικότητας μας λέει τα εξής (εντελώς δικά μου λόγια):
1) όταν δύο παρατηρητές δεν έχουν την ίδια ταχύτητα, είναι αδύνατον να ορίσει ο καθένας τους ποιος κινείται και ποιος μένει σταθερός
2) όσο οι (σχετικές) ταχύτητες τους πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός, ένα σωρό από παράξενα πράγματα συμβαίνουν:
- ο ένας βλέπει τον άλλο μικρότερο,
- η σειρά που γίνονται τα γεγονότα μπορεί να είναι διαφορετική για κάθε παρατηρητή,
- ο χρόνος κυλά διαφορετικά (με διαφορετικό ρυθμό) για κάθε παρατηρητή
- η μάζα των αντικειμένων στο σύστημα του άλλου παρατηρητή “μεγαλώνει” κ.α.
Το κορυφαίο όμως της θεωρίας της σχετικότητας βρίσκεται στην αρχή πως όλοι οι παρατηρητές, εντελώς ανεξάρτητα από τη σχετική τους ταχύτητα, βλέπουν το φως να ταξιδεύει ακριβώς πάντα με την ίδια ταχύτητα (εφ’ όσον μιλάμε για το ίδιο μέσον). Επίσης, αν το φως ήταν παρατηρητής, ουσιαστικά θα έλεγε πως μπορεί να διασχίσει όλο το σύμπαν ακαριαία, αφού για αυτό δεν υπάρχει χρόνος, άρα και ο χώρος είναι μηδαμινός.
Ο Ιωάννης – ο μαθητής και Απόστολος – αν και φαίνεται στο Eυαγγέλιό του πως δεν προσπάθησε να το παίξει θεολόγος (ήταν απλός και περιέγραφε απλά γεγονότα), είναι ο μόνος που δίνει μέσα από αυτό και από την πρώτη επιστολή του, στοιχεία για τη φύση του Θεού.
Ο Θεός είναι πνεύμα (Ιωάννης 4:24)
Ο Θεός είναι φως (Ά Ιωάννου 1:5)
Ο Θεός είναι αγάπη (Ά Ιωάννου 4:8)
Το πρώτο αναφέρεται στο ότι ο Θεός δεν έχει ανάγκη από ναούς και τελετουργικά, αλλά θέλει ειλικρινείς ανθρώπους. Το δεύτερο αναφέρεται στην παντογνωσία, την αγιότητα και την αγιαστική δύναμη του Θεού. Το τρίτο αναφέρεται στον τρόπο αντίληψης και ενέργειας του Θεού.
Το κύριο όνομα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη είναι το “Γιαχβέ” (δεν ξέρουμε πώς ακριβώς προφέρεται) το οποίο οι Εβδομήκοντα το μετέφρασαν ως ο “Ων”. Μία πολύ ωραία ερμηνεία του ονόματος είναι: αυτός που πραγματικά υπάρχει, αυτός στον οποίο μόνο έχει νόημα η ζωή, αυτός που είναι η ζωή. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη βλέπουμε να χρησιμοποιείται η φράση: “ο ην, ο ων και ο ερχόμενος”.
Πηγαίνοντας πάλι πίσω στο “ο Θεός είναι φως”, σκέφτομαι το εξής:
Μήπως ο Θεός ήθελε να μας πει κάτι ακόμα; Δηλαδή: όταν με το καλό ανακαλύψετε τη θεωρία της σχετικότητας θα θυμηθείτε πως εγώ είμαι παντού, είμαι πάντα, δεν υπάρχει τίποτα στην ιστορία που να μην το βλέπω και να μην το ελέγχω (υπάρχουν ακτινοβολίες που διαπερνούν ολόκληρη τη Γη χωρίς να αλληλεπιδρούν), είμαι αιώνιος, είμαι άχρονος, άναρχος, δίνω το νόημα σε κάθε τι.
Φαντάζομαι πως για κάποιον που είναι παντού και πάντα, και για τον οποίον η σειρά που έγιναν τα γεγονότα είναι σχετική, ο οποίος μπορεί με μία θυσία που έγινε μία φορά να δικαιώσει οποιονδήποτε όποτε και να έζησε, ο οποίος ήδη βλέπει το τέλος τόσο καθαρά σαν να έχει έρθει ήδη, δεν υπάρχει τίποτα το οποίο να μπορέσει να τον εκπλήξει! Πριν ακόμα κάνουμε κάτι ξέρει όχι μόνο τι θα κάνουμε αλλά και τα κίνητρά μας και τις δικαιολογίες μας. Εδώ λοιπόν έρχεται η ερώτηση: αφού αυτός μας έφτιαξε, πώς μπορεί να μας ζητάει τον λόγο για τις πράξεις μας, αφού από τη στιγμή που μας έφτιαχνε μέχρι το τέλος της ζωής μας είναι μπροστά του όλα γνωστά!
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα σας τη δώσω με το επόμενο άρθρο πάνω στην κβαντομηχανική..
ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ:
One thought on “"Ο Θεός είναι φως" και η μοντέρνα Φυσική (μέρος 1)”