Ένας Ισπανός ιεραπόστολος βρισκόταν σ’ ένα νησί, όταν συνάντησε τρεις Αζτέκους ιερείς.

«Εσείς πώς προσεύχεστε;» τους ρώτησε ο ιερέας.

«Έχουμε μονάχα μία προσευχή», απάντησε ο ένας Αζτέκος. «Λέμε: Θεέ μου, Εσύ είσαι Τρεις, εμείς είμαστε τρεις. Σπλαχνίσου μας».

«Ωραία προσευχή», είπε ο ιεραπόστολος. «Δεν είναι όμως ακριβώς η προσευχή που ακούει ο Θεός. Θα σας διδάξω μια πολύ καλύτερη».

Ο ιερέας τους δίδαξε μια Kαθολική προσευχή και συνέχισε το δρόμο του για να διαδώσει το Ευαγγέλιο μεταξύ άλλων. Χρόνια αργότερα, στο πλοίο που τον γύριζε πίσω στην Ισπανία, σταμάτησε σε εκείνο το νησί για ακόμη μια φορά. Από το κατάστρωμα είδε τους τρεις ιερείς στην παραλία – και έκανε ένα νεύμα αποχαιρετισμού.Τότε οι τρεις τους άρχισαν να περπατούν στο νερό προς αυτόν.

«Πάτερ! Πάτερ!» φώναξε ο ένας από αυτούς, πλησιάζοντας το πλοίο.

«Πες μας ξανά την προσευχή που ακούει ο Θεός, γιατί δεν τη θυμόμαστε!»

«Δεν έχει σημασία», είπε ο ιεραπόστολος, βλέποντας το θαύμα. Και ζήτησε από τον Θεό να τον συγχωρέσει επειδή δεν είχε καταλάβει ότι Εκείνος μιλάει όλες τις γλώσσες.