Ο Gibby είναι ένας ευγενικός κύριος, που προσέχει πολύ τις λέξεις που χρησιμοποιεί σε κάθε του απόκριση. Απόστρατος πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ και, όπως μου εκμυστηρεύτηκε, αντιμέτωπος με Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες. Του έστειλα, λοιπόν, κάποιες ερωτήσεις, νομίζοντας πως κατάλαβα τι είχε συμβεί, προσπαθώντας να μάθω λεπτομέρειες. Η συνέντευξη, αυτολεξεί, έχει ως εξής:

Πες μας λίγα πράγματα για τον εαυτό σου:
Λοιπόν, έχω δύο μικρότερους αδερφούς. Μεγάλωσα στο San Antonio του Τέξας. Μπήκα στην πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ το 1982 και αποστρατεύτηκα τον Νοέμβριο του 2004. Μπήκα στον στρατό ως επαγγελματίας Σμηνίτης (υπαξιωματικός). Παντρεύτηκα μια όμορφη και συναρπαστική κυρία, την Paige, η οποία είναι ο βράχος μου και την οποία αγαπάω τόσο πολύ. Έχουμε 3 υπέροχους γιους και έναν αξιαγάπητο εγγονό. Α, και δύο γάτες.

Η καταγωγή σου είναι μεξικάνικη, σωστά; Είσαι πρώτης γενιάς Μεξικανός;
Είμαι μεξικάνικης καταγωγής και είμαι δεύτερης γενιάς Μεξικανοαμερικανός. Και οι δύο γονείς μου γεννήθηκαν στο Τέξας, όπως και οι αδερφοί μου και εγώ.

Σου συμπεριφέρθηκαν ποτέ οι συνάδελφοί σου Σμηνίτες ή οι ανώτεροί σου ως δευτέρας κατηγορίας άνθρωπο εξαιτίας της μεξικάνικης καταγωγής σου;
Όχι, ποτέ δεν μου συμπεριφέρθηκαν ως δευτέρας κατηγορίας άνθρωπο εξαιτίας της μεξικάνικης καταγωγής μου. Παρ’ όλα αυτά, εξαιτίας της ιεραρχικής δομής στη στρατιωτική κουλτούρα, υπήρξαν φορές που ένιωσα σαν να μου συμπεριφέρονταν έτσι μερικοί αξιωματικοί. Εξαρτάται από την περιοχή.
Αυτή η ερώτηση μου θύμισε κάτι αστείο που μου συνέβη, καθώς επρόκειτο να ξεκινήσω τη βασική εκπαίδευση στο San Antonio. Ένας εκπαιδευόμενος δεν είχε ξανασυναντήσει κάποιον ισπανικής καταγωγής. Ούτε είχε φάει ποτέ μεξικάνικο φαγητό. Καθόμασταν δίπλα-δίπλα καθώς φθάναμε στην αεροπορική βάση του Lackland, και ενώ μας φώναζαν οι εκπαιδευτές με ρώτησε: “έ, Μεξικανός;” Και απάντησα: “Si”. Οι άλλοι δίπλα άρχισαν να χασκογελούν. Τότε είπε: “Σε παρακαλώ μην προσβάλλεσαι. Αλλά δεν είχα ποτέ ξανασυναντήσει κάποιον με μεξικάνικη καταγωγή στη ζωή μου. Η καταγωγή μου είναι από ψηλά-ψηλά στη βόρεια Minnesota όπου όλοι είναι λευκοί. Δεν βγαίνουμε πολύ. Γι’ αυτό άλλωστε μπήκα στην Πολεμική Αεροπορία.” Του είπα πως ήταν τιμή μου να είμαι ο πρώτος μεξικανικής καταγωγής που συναντά.

Πώς και πού υπηρέτησες;
Ξεκίνησα την καριέρα μου ως ειδικός στα διοικητικά. Μέχρι να αποστρατευτώ, ήμουν διαχειριστής πληροφοριών. Υπηρέτησα σε πολλές περιοχές των ΗΠΑ, αλλά και εκτός της ηπείρου, όπως και στην Κεντρική Αμερική. Συνειδητοποιώ ότι δεν σχετίζεται με την ερώτηση, αλλά αν επρόκειτο να διαλέξω ένα αγαπημένο μέρος, θα έλεγα τη Vicenza της Ιταλίας και το Colorado Springs στο Κολοράντο. Ήταν τα πιο όμορφα μέρη που είχα το προνόμιο να απολαύσω. Μολονότι, οπουδήποτε και να έμενα, το πιο όμορφο πράγμα ήταν οι άνθρωποι που συναντούσα και με τους οποίους γίναμε φίλοι. Είμαι ακόμα σε επαφή με πολλούς από αυτούς μέχρι σήμερα. Κάθε μέρος που έμενα, ήταν ένα ταξίδι από μόνο του, στο οποίο μάθαινα νέα πράγματα και ωρίμαζα πνευματικά.

Πήγες σε πόλεμο;
Λοιπόν, όχι. Δηλαδή όχι με την έννοια της μάχης. Παρόλα αυτά, με έστειλαν σε μερικές επικίνδυνες περιοχές. Ήμουν πολύ τυχερός που βρέθηκα στη Σαουδική Αραβία. Ήταν μεγάλη εμπειρία η οποία με βοήθησε να μάθω πολλά. Όπως και σε κάθε άλλη αποστολή, ή σε μόνιμη ανάθεση, έμαθα πολλά για τον εαυτό μου και κάθε φορά αυτό με άλλαζε λίγο… Πνευματικά, νοητικά και συναισθηματικά.

Βρέθηκες ποτέ να κάνεις πράγματα που δεν ήθελες;
Δεν θυμάμαι να μου επέβαλαν ποτέ να κάνω κάτι που δεν ήθελα. Τουλάχιστον όχι με την έννοια του ανήθικου. Κοίτα, υπήρξαν φορές που δεν συμφωνούσα με μια απόφαση και αντιδρούσα στους ανωτέρους μου. Το καλό είναι ότι συνήθως με σέβονταν και θα άκουγαν τις σκέψεις μου. Η διαφωνία μου δεν ήταν σε ηθική ή δεοντολογική βάση. Υπήρχαν τομείς που ήμουν ειδικός, οπότε έπρεπε να διαπιστώσω ότι δεν παραβιάζονταν κατευθυντήριες γραμμές και κανονισμοί. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν προσπαθούσαν επίτηδες να παραβιάσουν τους κανόνες.

Πες μας περισσότερα για τo άγχος σου. Υπάρχει κάποια ιατρική διάγνωση για τη διαταραχή σου (PTSD: Post-Traumatic Stress Disorder = Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες) ή πρόκειται απλά και μόνο για κατά φαντασίαν ασθένεια;
Τώρα μπήκαμε στο ψητό, που αφορά το άγχος και την κατάθλιψη. Χάριν θεραπείας θα μοιραστώ. Σύμφωνα με τον ψυχίατρό μου, η διάγνωση για τη νοητική μου υγεία είναι διαταραχή γενικευμένου άγχος και PTSD. Πολεμάω το άγχος μου και την κατάθλιψη όλη μου τη ζωή. Αυτόν τον καιρό, κάνω ψυχοθεραπεία για να τα αντιμετωπίσω. Παραδέχομαι ότι υπήρχε κάποιος σκεπτικισμός αρχικά, αλλά όταν ο θεραπευτής μου μού είπε για τη διάγνωση του ψυχιάτρου, ο σκεπτικισμός μου μετατράπηκε σε πραγματικότητα. Από τότε, το ταξίδι της θεραπείας ήταν πολύ σκληρό και διαφωτιστικό.

Τι σου συμβαίνει;
Πριν απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση, επίτρεψέ μου να σου πω μερικά πράγματα για το πώς κατέληξα σε ψυχοθεραπεία. Στις 3 του Γενάρη αυτού του έτους, είχα κρίση πανικού στη δουλειά. Μερικές μέρες μετά είχα κι άλλες, και μετά από αυτό, το άγχος δεν έφευγε, ενώ οι κρίσεις πανικού γίνονταν περισσότερες. Το άγχος και οι κρίσεις πανικού με άφησαν εξουθενωμένο, αφού προσπάθησα να τα αντιμετωπίσω κατά τη διάρκεια της ημέρας, τα οποία θα οδηγούσαν σε κατάθλιψη το βράδυ, λόγω της κούρασης αυτού του εσωτερικού αγώνα. Από τις 3 του Γενάρη, καταγράφω τη νοητική και ψυχολογική μου κατάσταση. Έχω δείξει σε κάποιους φίλους αυτό το έγγραφο και είναι σοκαριστικό.
Οπότε τι μου συμβαίνει; Λοιπόν, οι κρίσεις πανικού συμβαίνουν χωρίς κάποια αφορμή. Δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω τι τις προκαλεί, εκτός από ότι έχω χημική ανισορροπία στο μυαλό μου. Τώρα, όταν μιλάμε για άγχος, υπάρχουν φορές που εντοπίζω αφορμές. Συνήθως το στρες, διαπληκτισμοί ή κάποιο τραυματικό γεγονός.

Υπάρχουν κάποια φυσικά συμπτώματα, ή είναι όλα μόνο ψυχολογικά;
Όταν το άγχος μου αυξάνεται, ή όταν έχω κρίσεις πανικού, συμβαίνουν τα ακόλουθα:

• τρέχουν οι παλμοί
• το πρόσωπό μου μοιάζει να καίγεται
• τρέμουν τα χέρια μου
• ιδρώνει το σώμα μου
• θολώνει το μυαλό μου
• βλέπω σαν σε τούνελ
• νευρική αίσθηση στην πλάτη μου (το ονομάζω “αράχνιασμα”)
• Κάτι σαν να μπήγει τα νύχια του στους ώμους μου (το ονομάζω “δαίμονα”)

Έχεις φίλους που βρίσκονται ή έχουν βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση;
Ναι, έχω διάφορους φίλους που πολεμούν το άγχος και την κατάθλιψη.

Πότε έγινες χριστιανός;
Έγινα ακόλουθος και μαθητής του Ιησού στις 16 Οκτωβρίου το 1981. Έγραψα κάτι σχετικό με τα πνευματικά μου γενέθλια το 2011. Εδώ υπάρχει ένας σχετικός σύνδεσμος.

Τι σημαίνει για σένα να είσαι χριστιανός;
Το να είσαι χριστιανός είναι να ανακλάς ή να αντιπροσωπεύεις τον Ιησού Χριστό των Ευαγγελίων. Εν ολίγοις, είναι να είσαι ένα μικρός Ιησούς στους γύρω σου. Δεν με αποκαλώ χριστιανό συχνά, επειδή δεν μπορώ να  πω ότι είμαι τέτοιος συστηματικά, αλλά πάντα καλούμαι να το ζω.

Πίστευες πάντα τα ίδια που πιστεύεις και σήμερα;
Αγαπώ αυτήν την ερώτηση! Όχι, δεν πίστευα πάντα αυτά που πιστεύω τώρα. Το 2000, ξεκίνησα μια αποστολή, να αποδομήσω τον χριστιανισμό τον με τον οποίο συνδέθηκα από το 1982. Ειλικρινά, αυτό που αποδομούσα ήταν ο Δυτικός χριστιανισμός. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσα επίπεδα θρησκευτικού σκατού θα έπρεπε να απολεπίσω. Είχα αποδεχτεί μερικές τρομακτικά εξουσιαστικές, ιεραρχικές, μισογυνιστικές και υπερ-συντηρητικές διδασκαλίες που μου κατέστρεφαν το πνεύμα μου και το πώς έβλεπα τον κόσμο.
Μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι κάποιες διδασκαλίες από αυτές και κάποιες προσδοκίες συνέβαλαν στα προβλήματα της νοητικής μου υγείας. Βρισκόμαστε στο 2018 και πιστεύω ότι πλέον ανακάμπτω, ενώ χτίζω έναν χριστιανισμό τον οποίο επιθυμώ να ζω και να εκφράζω. Παρόλα αυτά, αμφισβητώ πολλές σκέψεις και ιδέες που ακούω στο ράδιο και στα κοινωνικά δίκτυα από θρησκευτικούς ηγέτες. Επίσης θέτω ερωτήματα προκειμένου να καταλάβω περισσότερα από τις οπτικές των άλλων. Αυτή η διαδικασία με φέρνει σε θέση να πω πως αυτά που πίστευα και αυτά που πιστεύω τώρα δεν είναι το ίδιο. Εξελίχθηκα, ωρίμασα και μεγάλωσα πολλές φορές σε αυτήν την αναζήτηση. Υπάρχει ακόμα πολλή εξέλιξη, ανάπτυξη και ωρίμανση μπροστά.

Επιδρά αρνητικά (αυτή η αλλαγή) με το παρελθόν σου;
Δεν θα έλεγα ότι επιδρά με το παρελθόν μου. Μάλλον, μου επέτρεψε να συμφιλιωθώ με μεγάλο μέρος του παρελθόντος μου, τον πόνο από κακοποίηση ή άδικη αντιμετώπιση, όπως και θεολογικές διδασκαλίες και πρακτικά ζητήματα. Προσπαθώ να μην “ζω” στο παρελθόν, αλλά προσπαθώ να ανακαλώ τις όμορφες και σημαντικές στιγμές του.

Η (νέα) αυτή πίστη σου προκαλεί ενοχές, ή σε ανακουφίζει από παλιές επιλογές;
Αυτή είναι η ερώτηση. Μοιάζει με την ερώτηση που μου έθεσαν στην ψυχοθεραπεία. Οπότε, ας το απαντήσω ως εξής. Εξετάζω πλέον την ενοχή μου για να δω ποια κομμάτια του παρελθόντος μου θα συνέβαλαν στην ανάπτυξή της μέσα μου. Είναι δύσκολη διαδικασία που πονάει, επειδή κάποιες φορές, ούτε η πίστη μου με ανακουφίζει από τον πόνο επιλογών του παρελθόντος ή από κάποια δυσάρεστα γεγονότα.

Ποιο θα ήταν το όνειρό σου, τι θα σε βοηθούσε να ξεπεράσεις το άγχος σου;
Ονειρεύομαι να μην έχω πλέον άγχος και κατάθλιψη. Ονειρεύομαι οι κρίσεις πανικού να μην ξανασυμβούν. Προσεύχομαι για ολοκληρωτική θεραπεία. Όμως, αυτό δεν έχει συμβεί και μάλλον δεν πρόκειται. Κάτι που έμαθα στην ψυχοθεραπεία είναι ότι το άγχος και η κατάθλιψη θα είναι πάντα μέρος της ζωής μου, αλλά δεν θα είναι αυτά που θα με ορίζουν. Ο θεραπευτής μου μού έμαθε τρόπους να τα αντιμετωπίζω για τις στιγμές που το άγχος μου εντείνεται και νιώθω τις κρίσεις πανικού να έρχονται. Το ίδιο συμβαίνει και με την κατάθλιψη. Τα βλέπω και τα δύο ως αγκάθια στα πλευρά μου. Η αλήθεια είναι, ότι αυτή η ασθένεια με έχει ωθήσει προς τον Θεό και με έχει δεχτεί… Ακόμα και όταν φωνάζω και τον βλασφημώ για τον εσωτερικό μου πόνο.

Τι θα έλεγες σε αυτούς που υπηρετούν (στον στρατό) ή σε αυτούς που σκέφτονται να υπηρετήσουν σε εναλλακτική θητεία ως αντιρρησίες συνείδησης;
Άλλη μια καλή ερώτηση! Για αυτού που επιλέγουν να υπηρετήσουν τη χώρα τους μέσω του στρατού (είτε ακόλουθοι του Ιησού, είτε όχι) λέω: “Λάβετε υπόψη σας το κόστος της προστασίας του συντάγματος, των ιδανικών και των σκοπών (μάλλον αναφέρεται στην κυβερνητική ατζέντα). Είστε πρόθυμοι να δώσετε τη ζωή σας για αυτά τα πράγματα;” Υπάρχουν πολλοί λόγοι που πάει κανείς στον στρατό. Όμως, το κόστος για αυτούς που υπηρετούν είναι ίδιο για όλους. Σε κάποια στιγμή, ίσως τους ζητηθεί να πάνε σε επικίνδυνα μέρη και να προστατεύσουν τον διπλανό τους. Είναι μια δύσκολη διαδικασία ανεξαρτήτου του πόσο καλά έχει κάποιος εκπαιδευτεί στον τομέα του. Είμαστε άνθρωποι με ψυχή και η θνητότητά μας έρχεται στο προσκήνιο σε τέτοιες στιγμές.

Για αυτούς που υπηρετούν εναλλακτικά, ή που είναι αντιρρησίες συνείδησης, λέω “Εξευγενίστε τις δεξιότητές σας. Και εσείς μπορείτε να προσφέρετε στο καλό της ανθρωπότητας. Μην αποπροσανατολίζεστε από αυτούς που σας λένε το αντίθετο. Αφήστε αυτούς που σας λένε ότι πρέπει να στρατευτείτε για να υπηρετήσετε τη χώρα σας. Κάθε ένας από μας μπορεί να συμβάλει στην καλυτέρευση του τοπικού ή ευρύτερου κόσμου μας, μέσω των χαρισμάτων, ταλέντων και δεξιοτήτων μας.”

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σου, είναι πολύ καλογραμμένες! Θα μπορούσες να αναφερθείς στο τραύμα που σου προκάλεσε το PTSD;
Λοιπόν αυτό είναι κάπως παράξενο θέμα. Υπάρχουν πράγματα για τα οποία δεν μπορώ να μιλήσω, επειδή είναι απόρρητα. Υπάρχουν προσωπικά γεγονότα του παρελθόντος μου που δεν είμαι έτοιμος να μοιραστώ γιατί κάποιοι θα πληγώνονταν. Αυτό που μπορώ να πω είναι το εξής: Το PTSD μου προκλήθηκε από τραυματικά γεγονότα του παρελθόντος μου από την παιδική μου ηλικία έως και την ενηλικίωσή μου. Κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας και της εφηβείας μου, τα τραύματα προήλθαν από ανθρώπους που αγαπούσα. Στο κομμάτι της ζωής μου που είμαι ενήλικας, αφορούσε γεγονότα και πράγματα που έμαθα. Επίσης, υπήρξε πνευματική χειραγώγηση και εξουσιαστική καταπίεση από ηγέτες εκκλησίας. Δυστυχώς, βοήθησα να διαιωνιστεί η πνευματική χειραγώγηση. Αυτή είναι η ενοχή και η ντροπή με την οποία δουλεύω ακόμα και σήμερα.