Κάποιοι λέμε ότι πιστεύουμε στον Θεό. Το πώς, το πόσο και το γιατί είναι ένα ξεχωριστό θέμα για τον καθένα. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τα κίνητρα και την καρδιά του άλλου. Και ούτε πρέπει, ούτε έχει δουλειά. Πρέπει να κοιτάμε το δοκάρι στο μάτι μας.

Δεν θέλω να γράψω πολλά, θέλω το επίκεντρο σε όλους – όλες να είναι το βιντεάκι που ακολουθεί. Η θέλω να μου αλλάξει πολλά, γιατί δεν μου αρέσει η τωρινή μου νοοτροπία. Εμένα μου άλλαξε πολλά. Με έκανε να ανατριχιάσω από το σβέρκο ως την πατούσα. Αισθάνομαι πολύ αμαρτωλός, αχάριστος και offside. Πολύ θα ήθελα να ήμουν σαν τον ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ του βίντεο, αλλά δεν είμαι. Και μου δίνει πολύ θάρρος ότι ούτε αυτός ήταν, αλλά το πάλεψε και έγινε.

Τι ξεχωρίζει έναν άνθρωπο που πιστεύει στον Θεό από έναν «άπιστο». Πόσο πιστοί είμαστε οι «πιστοί»; Αν πιστεύω πως με αγαπάει, πως έδωσε ότι πολυτιμότερο είχε για μένα, και το έχω αποδεχτεί αυτό, πόσο Τον εμπιστεύομαι; Είμαι από χαρακτήρα δυναμικός και θέλω να παίρνω τον έλεγχο στα χέρια μου. Όταν τρώω σφαλιάρες και τα μούτρα μου, τότε του λέω «έλα ανάλαβε». Άρα, πού ξεχωρίζω από έναν που δεν ξέρει ή δεν θέλει να ξέρει τον Θεό; Μάλλον μόνο στο δεύτερο σκέλος. Για να χαίρεται Εκείνος με μένα, το παιδί Του, και να είναι η ζωή μου καλύτερη, πρέπει να γίνει το δεύτερο σκέλος πρώτο. Αυτό προσπαθώ ή μάλλον θέλω να προσπαθώ και αυτό το βιντεάκι ίσως ήταν το trigger.

Ας Του πω «σου παραδίνω τη ζωή μου που θα έπρεπε να σου είχα δώσει εδώ και καιρό, τα φράγκα μου, τον χρόνο μου, τα θέλω μου, τα όνειρά μου, τις ελπίδες μου και τελικά εμένα», πριν την ξαναπατήσω.

[tube]https://www.youtube.com/watch?v=jRaQT60We8Q&feature=player_embedded[/tube]

REDMAN